Η σύγκρουση των διαττόντων αστέρων

Εν τέλει το πρόβλημα της κακοδαιμονίας που ενδημούσε στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτό το δυαδικό πολιτικό μπλέξιμο, που στεγάστηκαν ανομοιόμορφα ρεύματα της εγχώριας Αριστεράς, προέκυψε από την πολιτική της λανθασμένης συλλογικότητας και την τακτική του κ. Αλαβάνου, με αποτέλεσμα να ραγίσει το γυαλί και να δρομολογηθεί το διαζύγιο.
Η επιδίωξη του κ. Αλαβάνου να δώσει “τόπο στα νιάτα” με τον τρόπο, που αυτός το επεχείρησε, δεν ήταν κάτι το συνηθισμένο. Ηταν ένα πείραμα για την προβληματισμένη κοινωνία της Αριστεράς και προκάλεσε έναν μικροσεισμό. Είδαμε τότε σκηνές από το “προσεχές έργο”. Τι μπορούσε να περιμένει κανείς από τον 33χρονο νέο, όσο αριστερός κι αν ήταν ο ίδιος; Ολοι έβλεπαν σημάδια “μικρομεγαλισμού” και το “ματς” να είναι μπροστά τους!
Και ήρθε το 6ο έκτακτο συνέδριο. Εκεί ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις δραματικές εξελίξεις απέδειξαν ότι η ελληνική Αριστερά κουβαλώντας ένα ιστορικό, πλην τραυματικό, παρελθόν δεν μπορεί με τίποτα ν? αποκτήσει μια σύγχρονη ταυτότητα, με την οποία θα συνέδεε ποικίλα επίπεδα της κοινωνίας και θα παρενέβαινε ουσιαστικώς στη διαμόρφωση κανόνων εξουσίας προς το δημοκρατικότερο.
Αυτή η πολιτική σύζευξη αντί νά ?φερνε ισορροπία για τη δημιουργία ενός μόνιμου φορέα, που να μπορούσε να εμπνεύσει τις μεταρρυθμίσεις του αριστερισμού, επέτεινε τις αντιφάσεις, τις προερχόμενες απ? τις τάσεις και τις ιδεολογίες παραγοντισμού μηχανιστικών τάσεων και σχημάτων. Οι μεν αντετίθεντο στο να “σπάσει” ο ΣΥΝ και ν? απορροφηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι δε αντιστρόφως. Και οι δύο συνιστώσες επέμεναν στις θέσεις των αλληλοκατηγορούμενες για αδιαλλαξία ως προς τις επιλογές τους να μην κάνουν ανοίγματα προς αλλήλους. Κι έφτασε η στιγμή της παραίτησης του κ. Κουβέλη απ? την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ και της ανεξαρτητοποίησής του μαζί με άλλα τρία στελέχη. Ετσι οι της “Ανανεωτικής Πτέρυγας” του ΣΥΝ, χωρίς να καθορίζουν ποια θα ?ναι η συνέχεια των κινήσεών τους, ρίχνουν τις ευθύνες στην ηγεσία του κόμματος για ανήμπορη και ατελέσφορη ενασχόληση στα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και λένε, ότι “θα πάρουμε όσες πρωτοβουλίες απαιτούνται για την ανασυγκρότηση της Ανανεωτικής Αριστεράς”.
Αυτά ακούγονται 10ετίες τώρα απ? την εποχή του Φλωράκη. Αλλά κανείς δεν περίμενε τίποτα περισσότερο εκτός από την πολυδιάσπαση, μια εγγενής αδυναμία του συστήματος, που δεν διορθώνεται με τίποτα και έχει ως αποτέλεσμα την αυτογελειοποίησή της. Το πείραμα “Τσίπρα” σε πρώτη ανάγνωση πέτυχε, γιατί ο λαός πίστεψε, πώς θα μπορούσε να συνθέσει μια “νέα Αριστερά” με την ευρύτερη δυνατή ενότητά της. Ετσι βασιζόμενος στη φρεσκάδα του και στην αισιοδοξία του τον ανέβασε τόσο ψηλά, που και ο ίδιος δεν το πίστεψε, πλην όμως το υπερεκτίμησε? Στην πορεία αποδείχθηκε ότι δεν μπορούσε με φραστικά πυροτεχνήματα να κρύψει την απουσία σαφούς προγραμματισμού αυτής της Αριστεράς που προχωρούσε σαν ζαλισμένη μέσα σε μια διάχυτη σύγχυση, γι? αυτό έφτασε εδώ που έφθασε.
Το ανησυχητικό είναι ότι η Αριστερά, ενώ είχε τη δυνατότητα από την εποχή του Ηλία Ηλιού με την ΕΔΑ, που έγινε και αξιωματική αντιπολίτευση, να παίξει πρωτεύοντα ρόλο στη διαμόρφωση μιας υγειούς δημοκρατίας και ανάδειξης νέων μορφών επικράτησης της κοινωνικής δικαιοσύνης δεν τα κατάφερε να κερδίσει τον πόλεμο, που της κήρυξαν και την υπονόμευσαν έτσι, ώστε να επέλθει η πολυδιάσπασή της. Τώρα ζει μια περιπέτεια. Δεν μπόρεσε ν? ανακόψει τις ακρότητες και ν? απομακρυνθεί απ? την τάση της μετεμφυλιακής αρχομανίας.
Η επιμονή των διαφόρων συνιστωσών να προβάλλουν με ρητορείες και κούφια λόγια δια της συνήθους “ξύλινης γλώσσας” τα περί διάσωσης των “κατακτήσεων” δεν έπιασε. Προς το παρόν μετράνε τα κομμάτια τους και αυτοσαρκάζονται, χωρίς να φαίνεται στον ορίζοντα μια τάση να σοβαρευτούν, ενώ εμείς παρακολουθούμε ένα χιλιοπαιγμένο έργο, που κουραστήκαμε να το βλέπουμε.