Τα πράγματα ήταν ζόρικα,
μας πλάκωσε κι η τρόικα,
μας κλείνει την τραχεία!
Ξέφρενο τρένο η Ελλάς,
πάνω κι εγώ σαν μπουνταλάς,
στην αμαξοστοιχία.
Σαράντα χρόνια στη δουλειά,
μα η σύνταξή μας μια σταλιά.
Μνημόνια διαβάζω!
Ελπίδες απ? το παρελθόν,
κόντρα σε τούτο το «ελθόν»,
στον νου μου κατεβάζω!
Πάνω στο μαύρο το κλαδί,
μαύρο πουλάκι κελαηδεί
και λέει τα γραμμένα!
Με γκρεμισμένη τη φωλιά,
βγάνεις και πιο γλυκιά λαλιά,
μου λέει. – Κοίτα εμένα!
Όμως δεν είμ? εγώ πουλί
για να την πάθω σαν κουλή!
Μην κάνουνε την πάπια!
Να φέρουν πίσω τα λεφτά,
τα φανερά και τα κλεφτά.
Ν? αφήσουνε τα σάπια!
Τρόικα λίγο κάλμαρε…
ανοιγοκλειούν αι κάμαραι
κι οι κλέφτες είναι μέσα!
Έμπα και λίγο στη Βουλή,
δώσε κι εκεί μια συμβουλή,
γεια μόλα και γεια λέσα!
Κωστής – I. Γ. Καλλέργης
Κ.Ι.Γ.Κg
