Γράφει η ΑΘΗΝΑ ΚΑΝΙΤΣΑΚΗ
Συχνά σκέφτομαι τα βότσαλα της θάλασσας, που συναντάμε, όταν περιδιαβαίνουμε τις ακτές. Τα άπειρα βότσαλα, τα ποτισμένα στο αλμυρό νερό, που λαμπυρίζουν σαν πολύτιμα πετράδια, κάτω απ? τα πόδια σου και σε προκαλούν να τα σηκώσεις. Σκύβεις, μαζεύεις μερικά και τα θαυμάζεις.
Μικρά, μεγάλα, στρογγυλά, μακρόστενα, πλακέ, μαύρα, άσπρα και πολύχρωμα, σε όλα τα σχήματα, μεγέθη κι αποχρώσεις, τα βότσαλα της θάλασσας -ενωμένα στην ίδια μοίρα, όπως πάνε κι έρχονται παρασυρμένα απ? την αέναη κίνηση του κύματος- σε εκπλήττουν με την πολυμορφία και την ποικιλία τους.
Αν σηκώσεις το κεφάλι και ρίξεις μια ματιά στο τοπίο, θα δεις πως όλη η πλάση είναι έτσι φτιαγμένη: Κανένα σύννεφο πάνω απ? το κεφάλι σου, δεν συνοδεύεται απ? το πανομοιότυπό του! Κανένα βουνό στο βάθος, δεν μοιάζει απόλυτα με το διπλανό του… Τα δένδρα, οι θάμνοι, η εναλλασσόμενη βλάστηση αναπτύσσονται, παράγουν άνθη και καρπό, σύμφωνα με τους δικούς τους κανόνες και ρυθμό το καθένα. Ζώα -ακόμα και παρόμοιου είδους ή ράτσας- το ίδιο…
Είναι όλα τους σοφά πλασμένα, κανένα να μην μοιάζει απόλυτα με το άλλο. Κι αυτή η διαφορετικότητά τους είναι που τους δίνει μια ιδιαίτερη ομορφιά κι αξία!
Γιατί, τάχα μου, να μην ισχύει το ίδιο και για τη… διαφορετικότητα των… ανθρώπων;
