Γοητευτικά και άλλα

Διάβαζα, πριν από λίγες ημέρες, Αριστοτέλη. Έψαχνα να βρω κάτι σε ένα από τα πιο γνωστά έργα του Σταγιρίτη φιλοσόφου, στα «Πολιτικά» (μετάφραση Β. Μοσκόβης). Και ιδού ένα απόσπασμα, το οποίο, θαρρώ, έχει και αυτό, για τους συνεκτικούς δεσμούς μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας και το σκοπό ύπαρξης της τελευταίας, διαχρονική αξία και στην καθημερινή μας ζωή που τόσο «βάλλεται» και δοκιμάζεται πολυποίκιλα: «[?] Πόλη είναι μια κοινότητα που εξασφαλίζει την καλή ζωή (το ευ ζην) και στις οικογένειες και στις ομάδες των οικογενειών για να δημιουργήσει μια τέλεια κι αυτάρκη ζωή. Κι αυτό δε μπορεί να πραγματοποιηθεί αν οι κάτοικοι δε μένουν στον ένα και τον ίδιο τόπο και δεν συνάπτουν επιγαμίες μεταξύ τους.
Να για ποιο λόγο δημιουργήθηκαν συγγένειες από επιγαμίες. Έγιναν δημόσιες θυσίες κι αναπτύχθηκαν κάθε λογής σχέσεις όπως οι συγκεντρώσεις των συγγενών στις φατρίες και τόποι όπου ζουν από κοινού οι πολίτες.
Οι δραστηριότητες αυτές είναι έργο φιλικής διάθεσης. Γιατί φιλία είναι να ζει κανείς κοινή ζωή με ελεύθερη βούληση. Κι επειδή τελικός σκοπός του κράτους είναι ο καλός τρόπος ζωής των πολιτών, όλα αυτά συντείνουν σ’ αυτόν.
Μια πόλη είναι μια κοινότητα από οικογένειες και χωριά όπου όλοι ζουν μια ζωή τέλεια και αυτάρκη. Κι αυτό, κατά τη γνώμη μας, σημαίνει να ζει κανείς ευτυχισμένα και ηθικά. Σκοπός, λοιπόν, της πολιτικής κοινωνίας, δεν είναι η κοινή ζωή αλλά οι ωραίες πράξεις που εκδηλώνονται μέσα στα πλαίσιά της [?]».