Οι 20 ισχυρότερες και αναπτυσσόμενες βιομηχανικά χώρες, που αντιπροσωπεύουν το 85% της ανθρωπότητος, αυτή τη χρονιά συγκεντρώνονται στις 26 και 27 Ιουνίου στο Τορόντο του Καναδά, για ν’ αντιμετωπίσουν τις νέες ανισορροπίες, που προέκυψαν
στο χρηματοοικονομικό σύστημα.
ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, Ρωσία, Βρετανία, Κίνα, Ινδία, Ιταλία, Βραζιλία, Καναδάς, Αργεντινή, Ιαπωνία, Αυστραλία, Ν. Αφρική, Ινδονησία, Σ. Αραβία, Ν. Κορέα, Μεξικό, Τουρκία και ο προεδρεύων της ΕΕ προσφέρουν συνδρομή για την ύπαρξη αυτής της “λέσχης των G20” ανάλογα με το ΑΕΠ τους. Το μεγαλύτερο είναι της Κίνας (13,3%) και το μικρότερο της Ινδίας (0,4%), ενώ σε πραγματικές τιμές τα πιο πολλά το έτος 2009 προσέφεραν οι ΗΠΑ (781 δισ. $) και τα πιο λίγα η Τουρκία (0,43 δισ. $).
Ενώ λοιπόν, οι G7 ή G8 δραστηριοποιούνται σε πολιτικής φύσεως ζητήματα, οι G20 ασχολούνται κυρίως με τον χρηματοπιστωτικό κλάδο με ρυθμιστή το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, δρομολογώντας τη δημοσιονομική και νομισματική στήριξη των δικών τους οικονομιών, μέχρι να εξασφαλισθεί η επάνοδος της οικονομίας σε ομαλή πορεία. Επειδή όμως πολλές είναι οι χώρες της Ευρώπης χωριστά και η ΕΕ ενιαία, που συμμετέχουν και μάλιστα η ΕΕ με υψηλά ποσοστό συνεισφοράς, που αγγίζει αυτό των ΗΠΑ, είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον, να μην μπει στην ατζέντα των G20 το θέμα μερικών ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες “ματώνουν” παράλογα, ένεκα της συμπεριφοράς των κερδοσκόπων. Και φυσικά θα συζητηθεί το ελληνικό ζήτημα, που εσκεμμένως εδημιουργήθηκε “ως λυδία λίθος” αντοχής του ευρώ και που ασχέτως αν υλοποιήθηκαν εξουθενωτικά μέτρα λιτότητος, είναι δυνατόν να προκληθούν αλυσιδωτά όμοια προβλήματα σε μεγαλύτερες χώρες, που έχουν περισσότερο δημόσιο χρέος από εκείνο που είχαν πριν την κρίση του 2008.
Οι υπεύθυνοι της ευρωζώνης βλέπουν, ότι τα πράγματα οδηγούνται σε όξυνση λόγω της πολιτικής της Μέρκελ και φοβούνται μήπως οι χώρες με τα προβλήματα, αναγκαστούν να ζητήσουν αναδιαπραγμάτευση του χρέους των. Μία τέτοια περίπτωση θα είναι το μεγαλύτερο αγκάθι για τους G20, γιατί μπορεί οι υπερχρεωμένες χώρες να κηρύξουν στάση πληρωμών και να πουν στους δανειστές τους: ” ελάτε να τα βρούμε”, να τους προτείνουν ένα ποσοστό 50-60% και επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης.
Το πρόβλημα αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό, γιατί κοντά μ’ εμάς είναι Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και ίσως προκύψει κάποιος άλλος. Βλέπετε οι “αρχιτέκτονες” της κρίσης, παρά το ότι η Ελλάς πήρε αντιλαϊκά μέτρα κατά τας υποδείξεις του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ, εν τούτοις συνεχίζουν. Η Μούντις μόλις προχθές υποβάθμισε τη χώρα μας 4 μονάδες ως προς την πιστοληπτική της ικανότητα. Το τι ακριβώς κρύπτεται πίσω απ’ αυτήν την αχαρακτήριστη και περίεργη ενέργεια, παραμονές της Συνόδου των G20, είναι αντικειμενο ερεύνης, που πρέπει να τεθεί απ’ τους αρμόδιους της ΕΕ, σε τι αποσκοπεί, δεδομένου ότι χρηματοδοτούμεθα από την “τρόικα”.
Βέβαια, το γεγονός του Ευρωπαϊκού προβλήματος δεν συμβαίνει κάθε τόσο. Ομως έτσι όπως εξελίσσεται, έχει απρόβλεπτες προεκτάσεις μέχρι της περιπτώσεως μερικές χώρες της ευρωζώνης να μην ανταποκριθούν στην υποχρέωσή τους, να βοηθήσουν την Ελλάδα, αφού μπορεί να βρεθούν στην ίδια μοίρα μ’ αυτήν. Και επειδή φόβος και τρόμος τους πιάνει απ’ τα εν Ελλάδι συμβαίνοντα, μη θέλοντας να μεταδοθεί ο “ιός” στους ομοιοπαθείς του ευρωγκρούπ, θα διεθνοποιήσουν την περίπτωσή μας και το ελληνικό δράμα θα λειτουργεί ως δοκιμαστικός σωλήνας κρίσεων στη Σύνοδο των G20.
Πάντως οι G20, όπως ισχυροποιήθηκαν στο Πίτσμπουργκ τον Σεπτέμβριο του 2009, “ως θεματοφύλακες της παγκόσμιας οικονομίας” για το συμφέρον των ιδίων, προκάλεσαν “παγκόσμιο θυμό” γιατί δεν επέβαλαν κανέναν έλεγχο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, που ήταν υπεύθυνο για την κατάρρευση. Αντιθέτως το βοήθησαν. Κάποιον άλλο τρόπο θα δρομολογήσουν και τώρα στο Τορόντο, που ν’ απηχεί το “νόμιμον και ηθικόν” για να προστατεύσουν το εμπόριο, να μην πληγεί απ’ τα σκαμπανεβάσματα του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Να παίρνουν απ’ τους πολλούς να τα δίδουν στους λίγους!
