Γράφει ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΕΜΜ. ΒΕΡΓΑΝΕΛΑΚΗΣ*
Και η Ιστορία είχε, μέχρι προσφάτως, περίπου ως εξής:
«Γεώργιος Αβέρωφ»: Θωρακισμένο και ταχυκίνητο πολεμικό πλοίο. Κατασκευάστηκε στα ναυπηγεία Ορλάντο, στο Λιβόρνο της Ιταλίας και στοίχισε 22.300.000 χρυσές δραχμές (10 δισ. δραχμές περίπου… προ ευρώ). Έδρασε πρώτα στους Βαλκανικούς πολέμους (1912 ? 1913) εξασφαλίζοντας τη ναυτική υπεροχή της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία. Με ναύαρχο τον ατρόμητο Π. Κουντουριώτη απέκλεισε τα παράλια της Μικράς Ασίας και εμπόδισε τους Τούρκους να μεταφέρουν όλες τους τις δυνάμεις από την Ανατολή στη Βαλκανική. Δυο απόπειρες του τουρκικού στόλου να βγει από τα Δαρδανέλια, όπου ήταν αποκλεισμένος, ματαιώθηκαν από το θωρηκτό (ναυμαχία της Έλλης και ναυμαχία της Λήμνου). Χάρη σ? αυτό τα νησιά μας Χίος, Μυτιλήνη, Λήμνος κ.ά. έγιναν ελληνικά. Το 1913, στον ελληνοβουλγαρικό πόλεμο, το θωρηκτό, με τον υπόλοιπο στόλο, κατέλαβε το Δεδέαγατς (Αλεξανδρούπολη) και την Καβάλα, που τα είχαν οι Βούλγαροι. Μεγάλη ήταν η συμβολή του και στον Α? παγκόσμιο πόλεμο (1914 – 1918) όταν, μαζί με αγγλογαλλικά πλοία, πήρε μέρος στην καταδίωξη γερμανικών πολεμικών. Στη Μικρασιατική καταστροφή (1922) έσωσε πολύ στρατό και ελληνικό πληθυσμό, που καταδιώκονταν άγρια από τους Τούρκους. Τέλος, στον Β? παγκόσμιο πόλεμο, όταν η πατρίδα μας σκλαβώθηκε από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς, ξέφυγε, με μύριους κινδύνους, από τον κόλπο της Ελευσίνας, όπου έτυχε να βρεθεί και κατάφερε να πάει στο συμμαχικό λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Τρία χρόνια συνόδευε νηοπομπές σε μεγάλες θάλασσες, αντιμετωπίζοντας θαρραλέα εχθρικά πλοία.
Αυτά, λοιπόν, έμαθα ως μαθητής στα σχολικά θρανία και αυτά διδάσκω ως φιλόλογος μερικά χρόνια τώρα. Hρθε, όμως, η ώρα να ομολογήσω την αμάθειά μου και να ζητήσω συγγνώμη από τους κατά καιρούς μαθητές μου για τη στρεβλή ιστορική πραγματικότητα που τους παρουσίαζα. Προσφάτως απεδείχθη ότι το θωρηκτό «Αβέρωφ» είναι η καλύτερη μπουζουκλερή των Αθηνών, πάνω στο οποίο μπορούν να γίνονται χλιδάτοι γάμοι νεόπλουτων επιχειρηματιών με γνωστές μοντέλες, οι καλεσμένοι των οποίων επιδίδονται σε τσιφτετέλια και άλλους χορούς αγκαλιά με μινιφορούσες υπάρξεις, παρουσία πολιτικών και στρατιωτικών αρχών, οι οποίες απολαμβάνουν το θέαμα. Μάλιστα η «πίστα» παραχωρείται δωρεάν γι? αυτό και την επομένη του «πανηγυριού» η εταιρεία του γαμπρού απέστειλε ευχαριστήρια επιστολή προς το Πολεμικό Ναυτικό -για την ευγενική παραχώρηση της «πίστας»- με συνημμένη επιταγή 5.000 ευρώ. Τόσο, λοιπόν, κοστολογείται η αξία του μνημείου αυτού της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας και τέτοια κατάληξη του επεφύλασσε η τραγική του μοίρα. Βέβαια να σημειώσουμε ότι είναι η δεύτερη βεβήλωση του ιστορικού αυτού μνημείου καθώς η πρώτη έγινε την 28η Οκτωβρίου 1996 (ανήμερα της εθνικής επετείου) από την εθνική ξανθιά παρουσιάστρια Ελένη Μενεγάκη και τον «Πρωινό Καφέ» της, ο οποίος παρουσιάστηκε πλήρως από το κατάστρωμα του θωρηκτού και η μόνη αντίδραση τότε ήρθε από την αείμνηστη Μαλβίνα Κάραλη. Τόσοι αγώνες, τόσες θυσίες, τόσο αίμα για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους για να φτάσουμε το σωτήριο έτος 2010 να παρακολουθούμε live «της Μαριέττας τον γάμο» επάνω στα απομεινάρια του ένδοξού μας παρελθόντος… Αφού, λοιπόν, φτάσαμε στο σημείο να μην έχουμε να επιδείξουμε νεώτερα επιτεύγματα, ώστε να γραφτεί λαμπρή νεώτερη και σύγχρονη Ιστορία και να μην έχουμε πια ιερό και όσιο, ας αναφωνήσουμε όλοι: «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν… Ιστορικώς αλλά και Ηθικώς»…
*φιλόλογος
