Τα πανύψηλα όρη?..
όπου όταν προχωράμε προς την κορυφή τους
αραιώνει κι εκεί ο αέρας
τόσο που λιποθυμάς
Τα ανθρώπινα όργανα δεν αντέχουνε τόση καθαρότητα?
Οδ. Ελύτης (Τρία ποιήματα
με σημαία ευκαιρίας)
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο χώρος της κομμουνιστικής ανανέωσης, ο χώρος που δημιουργήθηκε μετά τη διάσπαση του ενιαίου Κ.Κ.Ε. το 1968, έδωσε μερικές από τις πιο γόνιμες, γοητευτικές, χρήσιμες και επαναστατικές ιδέες στο χώρο της αριστεράς. Απετέλεσε εργαστήριο παραγωγής νέων ιδεών, νέων ρευμάτων σκέψης, απετέλεσε χώρο ζύμωσης και επεξεργασίας των χαρακτηριστικών, των κινημάτων, των συνδικάτων, της οικολογίας. Αλλά μέχρι εδώ. Λες και είχε μια εκ γενετής “πολιτική διαμαρτία”. Ποτέ δεν μπόρεσε να συγκροτήσει στρατηγικά και πολιτικά προτάγματα για την κοινωνία. Ποτέ δεν μπόρεσε τις οντως γόνιμες ιδέες που παρήγαγε να τις δομήσει σε πολιτική, ποτέ δεν μπόρεσε να επηρεάσει τους πολίτες και την κοινωνία. Περιορίστηκε σε έναν όμιλο προβληματισμού, σε μια ιδεολογική λέσχη συζητήσεων μακριά από το κίνημα και τη ζώσα πολιτική πραγματικότητα. Παρά τις εξαιρετικές ιδέες ποτέ δεν μπόρεσε να φτάσει την ιδεολογική, πολιτική αλλά και ηθική ηγεμονία της ΕΔΑ που ενέπνευσε μια αριστερά καθημαγμένη και ηττημένη στα όπλα και της προσέδωσε την ηγεμονία στο κίνημα, στην τέχνη, στην πολιτική. Κανείς δεν ξεχνά το 1958 με την ΕΔΑ αξιωματική αντιπολίτευση στην ελληνική βουλή. Αλλά τότε υπήρχαν ηγέτες σαν τον Μ. Θεοδωράκη, τον Η. Ηλιού, τον Πασαλίδη και άλλους. Μορφές που “κατοικούσαν” στο εμείς. Εκεί που ευδοκιμεί η αριστερά και τα όνειρά της. Ενώ οι σημερινοί; Καρεκλοκένταυροι στήν κυριολεξία, κάτοικοι του εγώ. Πώς να εμπνεύσουν την αριστερά και την κοινωνία. Τί θα κάνουν οι 4 τώρα που δεν έκαναν 40 χρόνια; Ας έχομε υπ? όψιν μας ότι οι ψυχολογικές ιδιοτέλειες είναι κρείττονες των υλικών και δεν διαφθείρουν, αποδιοργανώνουν και εν τέλει γελοιοποιούν μόνον τα χρήματα. Ειναι κρίμα για την ελληνική αριστερά που είχε φθάσει στα όρια του μύθου κατά το παρελθόν σήμερα σχεδόν να λοιδορείται. Εκτός παιγνίου χωρίς καμμία δυνατότητα παρέμβασης στο εξόφθαλμο πολιτικό παράδοξο των καιρών. Το πολιτικό σύστημα με τις παραφυάδες του, και τους βραχίονές του (συνδικαλισμός, τοπ. αυτοδιοίκηση, δημ. διοίκηση) που έριξε τη χώρα στη χρεοκοπία, το ίδιο να ευαγγελίζεται την σωτηρία της. Οι ίδιοι που αποτελούν το πρόβλημα να λανσάρονται σαν λύση. Και η αριστερά να ασχολείται με τα εσωτερικά της. Αλλά φαίνεται ότι δεν είναι μόνον «εσωτερικά» αλλά και εσώψυχα. Φαίνεται ότι το σταλινικό DNA καλά κρατεί. Λοιπόν, εκτός από τον Μαρξισμό υπάρχει και η ψυχανάλυση. Ας ελπίσουμε ότι ο κοινωνικός αναβρασμός θα δώσει λύσεις, κινηματικές λογικές, ανατροπές, αυτονομία, δυναμισμό αλλά και ηγέτες. Αλλιώς θα βρισκόμαστε συνεχώς στο ίδιο σημείο.
Η αριστερά δεν υπάρχει μόνο για την καταγγελία την εξαγγελία, την διακήρυξη, αλλά και ούτε μόνο για τις κοσμικότητες, τους καθωσπρεπισμούς και τις δεξιώσεις.
Διαδοχικές αλήθειες να σε οδηγήσουν σε ένα ψέμα γίνεται.
Διαδοχικά ψέματα να σε οδηγήσουν σε αλήθεια όμως δεν γίνεται ποτέ. Στο τέλος, κάθε αριστερός στην ερώτηση πού ανήκει, θα απαντά όπως ο Α. Καμύ: “Ανήκω στην αριστερά παρά τη θέλησή της και παρά τη θέλησή μου”.
