Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Ευρωπαίοι και «Ευρωπαίοι» – Παγιδευμένοι μεταξύ εισαγωγικών…
Η διαπραγμάτευση μπορεί να συνεχίζεται χωρίς να έχει επιτευχθεί συμφωνία για τη δεύτερη αξιολόγηση, όμως τα όσα διαμείβονται ενδιαμέσως των… γραμμών, είναι εξόχως αποκαλυπτικά. Τόσο για τις ελληνικές θέσεις, όσο -κυρίως- για τις ευρωπαϊκές.
Είναι προφανές πως η επιστολή του πρωθυπουργού στους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με την οποία ζητεί ξεκάθαρη θέση για το εάν τα εργασιακά κεκτημένα ισχύουν για όλους ή εξαιρείται η Ελλάδα, εν πολλοίς αντιμετωπίζεται ως κίνηση εντυπωσιασμού. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να εκληφθεί μονάχα ως τέτοια.
Από τη στιγμή που η κρίση ξέσπασε στη χώρα, και ειδικά αφού η αντίδραση των… ετέρων ήταν να επιβάλουν στη χώρα μας προγράμματα για τη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών και ουχί της ελληνικής οικονομίας, είναι λογικό να γίνεται πότε-πότε «ταμείο» της συμμετοχής μας στην «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια». Και να γίνεται ουσιαστική αποτίμηση του τόπου που πιάνουν οι μεγάλες θυσίες.
Είναι επίσης προφανές πως, ανεξαρτήτως οικονομικών και νομισματικών ενώσεων, η ίσια η χώρα μας περιλαμβάνει σημαντικό μέρος του «σκληρού» πυρήνα της Ευρώπης. Ιστορικά και πολιτιστικά.
Και αυτό δεν χρειάζεται να το επικυρώσει κανένας Ντάισελμπλουμ και κανένας Γιουνκέρ.
********
«Εκτός» ευρωπαϊκού τόπου – Με ευρωπαϊκή σφραγίδα
Εκείνο όμως που επικυρώνουν οι παραπάνω, και μερικοί ακόμη τεχνοκράτες που κάθονται στα χρόνια μας στο τιμόνι της Ευρώπης, είναι πως η συμμετοχή μιας χώρας στην Ένωση, δεν διασφαλίζει πλέον σχεδόν κανένα κεκτημένο.
Άλλωστε, ο ίδιος ο πρόεδρος της Κομισιόν το ομολόγησε προ μηνών. Τότε, που ο ίδιος παραδέχτηκε πως όταν μία χώρα βρίσκεται υπό το καθεστώς μνημονίων, είναι πιθανόν να μην καλύπτεται από το κοινοτικό κεκτημένο.
Μια ματιά σε μία σειρά από δείκτες σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, είναι ικανή να πείσει τον καθένα πως η Ελλάδα είναι ουραγός της Ένωσης. Στην υγεία, στην παιδεία, στις υπηρεσίες στους συνταξιούχους. Δεσμεύομαι σύντομα να αφιερώσω περισσότερο χώρο στα στοιχεία αυτά.
Εάν αποδομηθεί πλήρως και ότι έχει απομείνει από τις διασφαλίσεις στα εργασιακά, τότε πράγματι, θα βρισκόμαστε πολύ κοντά στο σενάριο να αποκαλούμαστε «ευρωπαϊκή χώρα» μόνο στα… χαρτιά.
Η «έξοδος» από την Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι κι αλλιώς, δεν θα γινόταν σε μια στιγμή. Και αυτό που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια, στο όνομα μάλιστα της «παραμονής» μας, μοιάζει πολύ με τέτοια.
Μόνο που όταν θα συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε περάσει προ πολλού την πραγματική έξοδο θα είναι αργά…
*******
Διπλή «γιορτή» – Ευρωπαϊκή και ελληνική
Αφενός, η χώρα μας γιορτάζει σήμερα 196 χρόνια από την κήρυξη της ελληνικής επανάστασης και την θεμελίωση των πρώτων βάσεων για το νέο ελληνικό κράτος. Αφετέρου, η Ευρωπαϊκή Ένωση κλείνει σήμερα 60 χρόνια από τη γέννησή της. Μία γέννηση που πραγματοποιήθηκε μπρος τον φόβο των πολέμων. Μία Ένωση που εάν κάτι έχει καταφέρει, είναι να μην πολεμούν με τα όπλα οι χώρες μεταξύ τους.
Οι ιστορικές αναγωγές με τα σύγχρονα είναι πάντα δύσκολα, και –συνήθως-κρύβουν παγίδες για όσους τις επιχειρούν. Σήμερα όμως, είναι σχεδόν αδύνατον κανείς να μην συγκρίνει πρόσωπα και καταστάσεις.
Η χώρα μας βιώνει ένα άγος που ο μόνος λόγος που δεν λέγεται «κατοχή», έστω σε εισαγωγικά, είναι επειδή συμβαίνει με οικονομικούς όρους.
Κατά τ’ άλλα, από τα χαράτσια και την εκμετάλλευση έως την υποτιμητική συμπεριφορά και τον εκφοβισμό που γνώριζαν όσοι ζούσαν σε τούτον τον τόπο πριν διακόσια χρόνια, τα βλέπουμε να επαναλαμβάνονται στις μέρες μας. Μόνο που εκφέρονται σε πιο… ευρωπαϊκές γλώσσες, και αντί για γιαταγάνια, βλέπουμε να μας σημαδεύουν αριθμοί και ποσοστά.
Σίγουρα, σε αντίθεση με τότε, το γιουρούσι δεν αποτελεί λύση. Όμως μια καλή αρχή θα ήταν, όσοι… βράζουμε στο ίδιο ζουμί, καθώς είναι αλήθεια πως δεν μας συνδέουν όλους τα ίδια συμφέροντα, να μπορέσουμε να βρούμε έναν κοινό τόπο.
Μήπως, επιτέλους, μπορέσουμε να σχεδιάσουμε μια διέξοδο διαφυγής από αυτόν τον εφιάλτη.
*********
Η διαφθορά έχει όνομα – Τουλάχιστον για τους δικαστές
Η αιφνιδιαστική παραίτηση της επικεφαλής της Εισαγγελίας Διαφθοράς δεν έχει κλείσει ούτε ένα εικοσιτετράωρο. Αναμφίβολα, τις επόμενες ημέρες θα έχει πολλά επεισόδια.
Ας μου επιτραπεί όμως ένα μικρό σχόλιο.
Το να παραιτείται ένας κρατικός αξιωματούχος από τον ευαίσθητο χώρο της δικαιοσύνης, και μάλιστα τόσο υψηλά ιστάμενος, με μομφές και υπονοούμενα και δίχως καθαρές και σταράτες κουβέντες, δυστυχώς, δεν είναι κάτι νέο για τη χώρα μας.
Μάθαμε, «χορτάσαμε» από σκιές και θολά σημεία σε αυτόν τον τόπο. Και πέσαμε στα βράχια, περισσότερες από μία φορές.
Γι’ αυτό και αυτή η παραίτηση δεν πρέπει να μείνει έτσι. Ας μιλήσει, λοιπόν, η εισαγγελέας. Ας δηλώσει δημόσια για όσα αποφεύγει να τοποθετηθεί. Άλλωστε, η δημοσίευση είναι η ψυχή της δημοκρατίας. Και μεγαλύτερη «ασφάλεια» δεν μπορεί να υπάρχει από την ενημέρωση των πολιτών.
Διαφορετικά, παρακολουθούμε απλώς μία επανάληψη επεισοδίων που τις περασμένες δεκαετίες έλαβαν χώρα επανειλημμένως. Μόνο που σήμερα δεν πρέπει να υπάρχει η ίδια ανοχή…
*λωτοφάγος