Την αδέξια δεξιά, που είχε πρόσφατα άλλη μια απώλεια, ακολουθεί με αδεξιότητα και η αριστερά. Παραπατάει και στραβοπατώντας, πάει να γκρεμιστεί, μα κάποιο αόρατο χέρι την κρατάει ακόμη όρθια. Οι κινήσεις των “ανανεωτικών” μέσα στους κόλπους του ΣΥΝ συνετέλεσαν στην πολιτική κρίση χωρίς προβλέψεις ανάκαμψης.
Ασύμβατα πολιτικά ρεύματα εδημιούργησαν δορυφοροποίηση και φυγοκεντρισμό στην παραδοσιακή αριστερά, που έπαθε, ό,τι παλαιότερα οι συνιστώσες της Ενώσεως Κέντρου. Οι αποσπάσεις, οι αποσκιρτήσεις και οι διαγραφές πριόνισαν το βάθρο της αριστεράς και έτσι η κατάσταση από μονοφωνική διακήρυξη έγινε πολυφωνική βαβούρα και χάθηκε ένας πλατύτερος εκλογικός συνεταιρισμός, που θα συγκρατούσε την εξάπλωση του δικομματισμού, του οποίου τις συνέπειες βιώνουμε.
Η πολιτική επιλογή σύζευξης του “νέου αίματος” με την παραδοσιακή αριστερά, μέσω του κ. Τσίπρα, αποδείχθηκε λανθασμένη κίνηση του κ. Αλαβάνου και ιδού το αποτέλεσμα: Η κρίση και το “διαζύγιο” όπως συμβαίνει με το ρεύμα της εποχής στις νεοδημιουργούμενες οικογένειες. Είναι εξωφρενικό τώρα, που χρειάζεται η αριστερά συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, να ζει διαμελισμούς με τάσεις νέων σχηματισμών, ό,τι αντιπαραγωγικό για την πολιτική, παρά την επικαλούμενη “αλλαγή”. Η λέξη αυτή κακοποιήθηκε κατά καιρούς απ? όλα τα κόμματα μετά τη μεταπολίτευση, αλλά τίποτα δεν άλλαξε, ούτε η νοοτροπία της αριστεράς, που θα μπορούσε να μαζέψει τον κόσμο γύρω της.
Εκεί στο “σπίτι” του Περισσού καθεύδουν με το σύστημα να υποφέρει από σκλήρυνση και να πάσχει, όχι από ανανέωση προσωπικού και έλλειψη ιδεών. Εμμένουν στα παλαιά, μακριά από την ελληνική πραγματικότητα και με την επιμονή, ότι όλοι οι άλλοι κάνουν λάθη. Αυτοί έχουν το αλάθητο! Εδώ είναι που πρέπει να εξανίσταται κανείς, διότι όταν και το πιο μικρό κόμμα σχεδιάζει τι θα κάνει, όταν έρθει στην εξουσία, η άκρα αριστερά και οι δορυφόροι της τέτοια επιδίωξη δεν καλλιεργούν. Και είναι επόμενο να παραμένουν εκεί στα χαμηλά κοινοβουλευτικά ποσοστά.
Οι εξελίξεις προχωρούν και ο κόσμος αποστρέφεται την ξύλινη γλώσσα και τα συνθήματα του παρεΐστικου αριστερού κατεστημένου.
Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε! Εκεί που πήγαινε ο πολιτικά αηδιασμένος ψηφοφόρος, να εναποθέσει τις ελπίδες του μέσω των δημοσκοπικών μετρήσεων, ξαφνικά ένοιωσε να υποχωρεί το έδαφος κάτω από τα πόδια του κι έφυγε υποστηρίζοντας άλλους σχηματισμούς για να μην υποστεί πολιτική πτώχευση. Πάντως όποια επιλογή και νά ?τανε τίποτα δεν τον έσωζε απ? την προσωπική και την οικονομική πτώχευση, που μεγαλώνει και προσδιορίζει την ακριβή σημασία της εθνικής τραγωδίας.
Ολοι κάνουν κριτική μηδέ εξαιρουμένων και ημών δίχως προτάσεις. Αυτό είναι προνόμιο των ολίγων. Πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή προτάσεων έστω και των ολίγων, που δείχνουν απροθυμία πλέον μήπως πειράξουν τα κακώς κείμενα. Εξάλλου ό,τι προτάσεις και να γίνουν είτε από εμάς είτε από τους ειδικούς δεν λαμβάνονται υπ? όψιν. Το κράτος διορίζει συμβούλους του, που ενεργούν απ? ευθείας διπλωματικές αποστολές και κάνουν σεμινάρια στα Αγγλικά γιατί δεν ξέρουν τη γλώσσα μας. Και φτιάχνει τον “Καλλικράτη” τον σύγχρονο τεμαχιστή των ελληνικών περιφερειών, να γίνουν βορά στα αμερικανικής έμπνευσης βαλκανικά προτεκτοράτα, αντιδρώντας χλιαρά έως εξοργιστικά στο νεοοθωμανισμό του Ερντογάν, που με τις φρεγάτες του κατοπτεύει “αβλαβώς” την Εύβοια και το Σούνιο.
Αμφισβητείται η ικανότητα των πολιτικών να παράγουν πολιτική κι έτσι η κοινωνία στερείται ικανής εκπροσώπησής της στα φλέγοντα ζητήματα. Οι κρίσεις που αλλού είναι επιφανειακές και ασθενείς, εδώ είναι οδυνηρές και μόνιμες. Το κράτος ακονίζει τα μαχαίρια του, να αυτοσφαγούμε και αφού “ματώσουμε μεν αλλά στο τέλος θ’ ανορθώσουμε την αξιοπιστία της χώρας” αν τελικά δεν “μας πάρουν με τις πέτρες”! Ηδη η Βουλή μετράει εννέα ανεξάρτητους βουλευτές?
