Τέλος το εργασιακό στη μέγκενη το ασφαλιστικό!

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΛΕΣΣΑ
Η Ελλάδα ασθενεί βαρέως. Κόλλησε απ? την Ευρώπη την αρρώστια της σύγχρονης οικονομικής κρίσης. Μπορεί να μην είμαστε πια στο “κάδρο” στις Συνόδους Κορυφής της ΕΕ. Ολοι τους εκεί στην Εσπερία προσπαθούν να προλάβουν επιμολύνσεις σ? άλλες χώρες του Γιουρογκρούπ. Οι Ευρωπαίοι ετοίμασαν μια φαρμακευτική αγωγή για μας, μήπως σωθούν και οι ίδιοι από τη μόλυνση. Εφηύραν το Μνημόνιο Στήριξης, να πάρουμε μέτρα χειρότερα από την ίδια την αρρώστια. Φτιάξαμε το γενικό πλάνο με τον νόμο 3845, που πέρασε τον Μάιο στη Βουλή και σιγά – σιγά ξεφουρνίζονται υλοποιήσιμα τα επί μέρους μέτρα. Τώρα πήραμε την πρώτη “δόση” με αντάλλαγμα – αντικαταβολή το “εργασιακό”. Μετά για τη χορήγηση της δεύτερης “δόσης” θα πρέπει να σφραγίσουμε και το “ασφαλιστικό” που κλείδωσε κι αυτό με την κατάθεση του ν/σ στη Βουλή. Κάθε φορά που θα φθάνει το πλήρωμα του χρόνου για κάποια άλλη “δόση” του φαρμάκου, θα δεχόμαστε και από ένα σκωτσέζικο ντουζ κι όποιος αντέξει το σοκ!
Ολ? αυτά για να μην χρεοκοπήσουμε, να μην πτωχεύσει η οικονομία μας, για το καλό μας! Αλλά και για μην χάσουν τα λεφτά τους οι δανειστές μας. Αλλά σε τι ωφελεί μια οικονομία, που απέφυγε την πτώχευση, όταν οι άνθρωποί της γίνονται πένητες; Οση διάθεση νάχει κανείς να “ωραιοποιήσει” αυτά τα μέτρα, δεν μπορεί να βρει πουθενά κανένα θετικό στοιχείο. Ολοι διαισθάνονται γύρω τους ότι επίκειται κοινωνική έκρηξη που μπορεί να γίνει από στιγμή σε στιγμή. Το “εργασιακό” πέρασε με Π.Δ. αλλά το “ασφαλιστικό” ίσως νάναι η σταγόνα να ξεχειλίσει το ποτήρι. Για την κυβέρνηση το πρόβλημα είναι πολιτικό, προκαλεί νέες προκλήσεις με αντίκτυπο τη φυσιογνωμία και την υπόσταση του κόμματος.
Η νέα κατάσταση, που προκύπτει, αντιστρατεύεται όσα προεκλογικά είχαν λεχθεί και αξιολογηθεί απ? τον ελληνικό λαό, για να προκύψει μια αλλαγή, η οποία αναποδογυρίζει σχεδόν βιαίως το προϋπάρχον από 10ετίες κοινωνικό πλαίσιο προς το χειρότερο. Το κοινωνικό ζήτημα γίνεται πιο εκρηκτικό και θα φανεί όταν παρέλθει η καλοκαιρινή απουσία αντιδράσεων και φθάσουμε στον μήνα Σεπτέμβρη, που θάναι διαφορετικός των περασμένων ετών. Τα αποτελέσματα έρχονται όλο και πιο κοντά και θα τα νοιώσουμε πιο καλά στο πετσί μας, όταν εφαρμοσθούν οι μειώσεις των μισθών των νεοπροσλαμβανομένων κατά 15 – 20%, όταν θα αυξηθεί το ποσοστό των απολυομένων, οπότε θα φεύγουν οι ακριβότεροι με τη μεθοδευμένη μείωση της αποζημίωσης, για νάρχονται οι φθηνότεροι των 590 ή των 630 ευρώ.
Ποιος λογοδοτεί για την αφαίρεση τέτοιων πλεονεκτημάτων απ? την αγορά; Ο κ. Λοβέρδος εκεί που βρέθηκε είναι υποχρεωμένος να διαχειριστεί υπό τις πλέον δυσμενείς συνθήκες αυτές τις κυβερνητικές αποφάσεις και να επωμισθεί με αξιοπρέπεια και θάρρος το πολιτικό κόστος, με ό,τι τούτο συνεπάγεται για το άτομό του. Γιατί το θέμα είναι γενικότερα συνολικό της κυβέρνησης και όχι προσωπικό. Και ο ίδιος τώρα εξανίσταται για το τι μπορεί να πάθει μια χώρα, όταν έχει ανάγκη από χρήματα και δεν τα βρίσκει. “Δεν μπορούσα να φαντασθώ πώς γίνεται μια επιτροπεία στην πράξη. Δεν θα φανταζόμουνα, ότι θα έφθανε η ώρα, η προϋπόθεση, για να μην πτωχεύσει η χώρα, νάναι η εφαρμογή μιας σειράς από μέτρων, που είναι σκληρά αφ? ενός, αλλά κατά μίαν άποψη δημιουργούν οφέλη?” (δηλώσεις στο Ρ/Σ 98,9 17/6/10).
Είπαμε, ότι είναι υποχρεωμένος, να διακρίνει ο κ. υπουργός και να υποστηρίξει τα? θετικά σημεία, ανεξάρτητα αν ταυτιστεί τ? όνομά του με τις αποφάσεις που πάρθηκαν και που θα ληφθούν, γιατί το ασφαλιστικό γυρνάει πίσω. Είναι λάθος, που μερικοί λένε, πως επειδή έτσι γίνεται στην Ευρώπη, πρέπει να το αντιγράψουμε κι εμείς.
Δεν μπορεί να συγκριθεί η Ελλάδα με καμία ευρωπαϊκή χώρα στο θέμα των απολύσεων, των αποζημιώσεων και στην κοινωνική προστασία. Δεν υπάρχει ταύτιση μ? αυτούς ούτε και μπορεί να βρεθεί τρόπος να αμβλυνθούν και μαλακώσουν οι κατάφωρες αδικίες. Τα μέτρα παίρνονται για ν? αποφευχθεί της πατρίδας ο χαμός; Μ? αυτές τις ρυθμίσεις θα διορθωθούν τα δημοσιονομικά μας; Θα εξασφαλισθεί η ανταγωνιστικότητα; Θα προσέλθουν επενδυτές ν? ανοίξουν δουλειές; Οταν τα πάντα μετακυλίονται στην εργασία με γνώμονα το τι γίνεται στην Ευρώπη, σώζονται μόνο τα συμφέροντα των επιχειρηματιών και φαλκιδεύεται η ισχύς των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Οσον αφορά τη Διαιτησία, διαδικασία επιλύσεως διαφορών και εκκρεμοτήτων, μεταξύ εργαζομένων και εργοδοσίας, μας τελείωσε κι αυτή!