Του Γ. Ουντρακη
Αϊντε μάτια μου γλυκά, η μπουρζουαζία σκύλευσε την Ιστορία του Πολεμικού Ναυτικού.
Στο θωρηκτό “Αβέρωφ”, άνθρωποι και ποντίκια, λαμέ καρακατσουλιά, μπόχα από τους “ασβούς των προαστίων”, στριγκάκι ανιστόρητο, νάϋλον, ξευτιλέ.
Γιούργια αδέλφια του χαμετυπείου του Life – Style, κοπροσκούληκες των δεξιώσεων, να την ξαναγράψουμε την Ιστορία με φρου – φρου και αρώματα.
Prada και υποκλίσεις? στις νύχτες τις λευκές.
Ο κόσμος σας ανήκει. Ολος δικός σας.
Πάρτε το αίμα της ψυχής της Ιστορίας μας, σκορπίστε το στους πέντε ανέμους, ραντίστε το βιβλιάριο των καταθέσεων, τα ένστολα δουλικά που κουβαλούν τις σαμπάνιες, τους εξομώτες Αξιωματικούς που “χαμουρεύοντε” με τα ψηλά τακούνια και τις σατέν κιλότες?
Γιούργια αδέλφια, σινάμενοι και κουνάμενοι, με διαβολικό χαμόγελο και λυγερόκορμη απληστία να φτύσουμε κατάμουτρα και την τελευταία ελπίδα του ελληνικού λαού.
Την ιστορία του.
Να τους πούμε: “τσάμπα τα δάκρυα σας”, εμείς τα κάναμε τσιφτετελέ ρέψιμο, από τον καλοζωϊσμένο εγωϊσμό.
Γιούργια αδέλφια της οφ – σορ εθνικής μειοδοσίας, με βαμμένο νυχάκι και Φιλιπιννέζα που κάνει υποκλίσεις να τους κατακρεουργήσουμε τους χλεμπονιάρηδες, τους ξυπόλητους.
Με τον παρά μας, τ’ αγοράζουμε όλα. Ακόμη και την σιωπή τους.
“Σεϊτάν παπόρ” είναι η τσέπη μας, μωρέ!
Και η αδέξια ατιμωρησία της κοινωνικής αδιαφορίας.
Γιούργια αδέλφια την επόμενη φορά να πάτε στο Μουσείο της Ακρόπολης και να φωνάξετε και τους ανταποκριτές του Ξένου Τύπου.
Ζήτω η νευρική ανορεξία της αλαζονικής μπαχαλοποίησης της ιστορικής μας συνείδησης.
Ζήτω και μπράβο.
