Επίκαιροι προβληματισμοί?

Γιατί παρακολουθούμε μετά μανίας κι απολαμβάνουμε με την ψυχή μας οτιδήποτε χαρούμενο και κουτσομπολίστικο βρεθεί στον δρόμο μας αλλά ευκαιρίας δοθείσης, σπεύδουμε να κατακρίνουμε με μένος και να καταδικάσουμε σκληρά την… ελαφρότητά του;
Πιστοί στο καθήκον, εισπράττουν χρήματα, παραδίδουν τα εισιτήρια, σου δίνουν σωστά τα ρέστα! Μόνο που δεν αστειεύονται, δεν σε χτυπούνε φιλικά στην πλάτη, δεν σε καθοδηγούν στη θέση σου! Ψυχροί και λιγάκι απρόσιτοι σαν να μου φάνηκαν τελικά, οι σύγχρονοι τετράγωνοι… εισπράκτορες, οι στημένοι στις στάσεις των λεωφορείων!
Κάπνιζε αρειμανίως καθισμένος στην άμμο! Ακεφιές, καπνός και στάχτες διαλυόταν γοργά στους πέντε ανέμους. Μέχρι εδώ καλά! Φεύγοντας ωστόσο, άφησε πίσω του ένα άδειο πακέτο και καμιά δεκαριά… γόπες! Δεν πρόσεξε την υπάλληλο με την απόχη, που μέσα στο λιοπύρι, μάζευε αποτσίγαρα όλη μέρα; Δεν πήρε είδηση πως στο μπαρ μπορεί να βρει δωρεάν κι εκείνο το χάρτινο χωνάκι -το εξυπηρετικό σταχτοδοχείο παραλίας;
Οι καναπέδες στον προθάλαμο πέτσινοι, αναπαυτικοί, σε καλούν να κάτσεις, να ξεκουραστείς και να ηρεμήσεις. Όμως τι απογοήτευση να τους βλέπεις λεκιασμένους από καφέ, τσάι, σιρόπια! Να ξεχωρίζεις πάνω στην ανοιχτόχρωμη δερμάτινη τους, ακόμα και… καψίματα! «Κρατική περιουσία…» σου λέει ο άλλος! «Δικό μου είναι;», σκέφτεται. Κι όμως, δικό μας είναι!
Συνήθως στεκόμαστε με σεβασμό κι υπερηφάνεια, μπρος στους λίγους πλέον επιζήσαντες, που πρωτοστάτησαν στους εθνικούς αγώνες. Σε στάση προσοχής, κρατώντας ενός λεπτού σιγή, καταθέτουμε στεφάνια στα Ηρώα… Με το κεφάλι κάτω και τα μάτια βουρκωμένα, πατάμε τους τόπους μαρτυρίου, όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία μας! Σ? ένα μνημείο – θρύλο, που τα εκφράζει όλα αυτά, πώς πρέπει να σταθούμε;