Του ΔΗΜΗΤΡΗ Π. ΜΑΝΟΥΣΕΛΗ
Σίγουρα ο Όμηρος είχε μεγάλη φαντασία όταν έγραφε τα δύο έπη Οδύσσεια και Ιλιάδα. Αυτό όμως που συμβαίνει σήμερα στο νεοελληνικό κράτος ξεπερνάει κάθε φαντασία. Εάν ζούσε σήμερα ο Όμηρος, θα κουφαινόταν με αυτά που θα άκουγε. Δεν θα μπορούσε να αντέξει το κατάντημα του κράτους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Θα φώναζε με όλη τη δύναμη της ψυχής του: «μη γυρίσεις πίσω Οδυσσέα, καλύτερα με τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, μείνε με τα πραγματικά γουρούνια, είναι πιο τίμια βουτώντας στη λάσπη τους, η Ιθάκη έγινε offshore εταιρεία και τώρα θεωρείσαι αλλοδαπός».
Πράγματι, βρισκόμαστε προς το τέλος της ραψωδίας – τραγωδίας «Οφφσοριάδας» που έχει τις αρχές της στην δεκαετία του ογδόντα. Βρισκόμαστε στο κεφάλαιο Ωμέγα και στο υποκεφάλαιο Ωδίνη.
«Ώδινεν όρος και έτεκε μυν». Η «ισχυρή Ελλάδα» αποδείχτηκε φούσκα όπως το χρηματιστήριο. Για μία ακόμα φορά αποδείχτηκε ότι οι πολιτικοί μας, έκρυβαν την αλήθεια. Αλλά αυτό είναι το μισό της τραγωδίας. Το άλλο μισό λέει ότι κάθε πρωτοκλασάτος υπουργός επιβάλλεται να φοροδιαφεύγει ανοίγοντας μία offshore εταιρεία. Δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται να μάθουμε άλλες λεπτομέρειες.
Όσοι ανακατεύτηκαν με αυτές τις εταιρείες, όλοι ήταν κοντά στους εκάστοτε πρωθυπουργούς.
Οι συνειρμοί είναι προφανείς. Όλη αυτή λοιπόν η οφφσοριάδα πότε εξελίχθηκε;. Όταν μας έλεγαν ότι καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε, γι? αυτό πρέπει να σφίξουμε το ζωνάρι. Όταν μας έλεγαν να σφιχτούμε γιατί έρχεται το 1992 της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Όταν έπρεπε ο μισθός των χιλίων ευρώ να γίνει επτακόσια για να μπούμε στην ΟΝΕ. Όταν έπρεπε η εργασία να γίνει μερική απασχόληση. Σε αυτά τα χρόνια πλήθυναν οι offshore εταιρείες των πολιτικών μας. Όταν παλεύαμε για «ακόμα καλύτερες μέρες», για την Ελλάδα που «ανήκει στους Έλληνες», για την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», για την «ισχυρή Ελλάδα» της ευρωζώνης. Όλα αυτά «σεμνά και ταπεινά». Αυτή λοιπόν η ιλαροραψωδία, η οφφσοριάδα που γράφτηκε από τους πολιτικούς μας,
ξεπέρασε τον Όμηρο. Τον έκανε άμοιρο και κακόμοιρο όπως τον κάθε Έλληνα. Όλο αυτό τον κόσμο, που ζούσε απλά τη ζωή του. Σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι. Αυτόν που έκαναν τη ζωή του δύσκολη, οι κομματικοί μηχανισμοί. Που έπρεπε να μπεί στα γρανάζια τους για να μεγαλώσει τα παιδιά του. Και τώρα που τα μεγάλωσε, του είπαν ότι το κράτος μας τελείωσε. Το έφαγαν οι offshore, καπιταλιστικές και σοσιαλιστικές. Η Ελλάδα κατεβάζει τα ρολά. «Κλειστόν λόγω offshore».
