Κάνει τεράστια εντύπωση…

Δεν κομίζει γλαύκα στην Αθηνά κάποιος, αν υπογραμμίσει ότι η χώρα και οι πολίτες της έχουμε χαμηλό ηθικό.
Πηγάζει από μια ανασφάλεια και μια αβεβαιότητα, από ένα ρίγος για την άγνωστη και απρόβλεπτη εξέλιξη των καταστάσεων. Κανείς μας δεν είναι σίγουρος ότι τα μέτρα «φθάνουν», ότι δεν θα χρειαστεί και κάτι άλλο ή ότι δεν θα συμβεί το μοιραίο, εν τέλει.
Πιο πολύ φοβούμαι όμως τη στιγμή που όλο το πακέτο θα είναι μπροστά στα μάτια απλωμένο και αχνιστό ώστε δι? όλων των αισθήσεων να αντιληφθούμε, πόσο πίσω θα γυρίσουμε, πόσο πίσω θα βρεθούμε από την εικόνα που ανέπεμπε το 2004 η Ελλάδα.
Τότε που θα εκλείπει ο φόβος του άγνωστου και η ελπίδα της απόδρασης. Και αν δια του χειρισμού του φόβου ελέγχει τις μάζες η ηγέτιδα τάξη, όταν το σοκ γίνει γνώση τότε η απελπισία θα γεννήσει τη βία.
Μέσα σ? αυτόν τον καημό, δυο ομάδες, δυο κατηγορίες πολιτών βρίσκονται στον κόσμο τους και αν δεν επιχαίρουν, υπνώττουν?
Η δεύτερη ομάδα είναι οι πνευματικοί άνδρες και γυναίκες της χώρας. Δεν βρίσκουν λόγια να πουν να στηρίξουν την προοπτική της χώρας. Δεν βρίσκουν λόγο παρηγοριάς και ελπίδας για να τον εμφυσήσουν στον λαό που άναυδος παρακολουθεί την κατρακύλα της ζωής του και των παιδιών του.
Δεν πιστεύω ότι ήταν οι πνευματικοί του καιρού της… πάχυνσης. Περιμένουν αλλά το πρώτο αίμα έχει ήδη χυθεί αλλά μάλλον τους ενδιαφέρει… των πρωτοπόρων, των «στρατευμένων» το αίμα μόνο, που ο λαός είναι αυτός που αιμορραγεί οι άλλοι έχουν την ισχύ της κομματικής φωτοχυσίας! Πάντως σιωπούν.
Δεν σιώπησε όμως ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ: Αρνήθηκε να παραβρεθεί σε εκδηλώσεις γιατί «είναι πληγωμένη η αγαπημένη του Ελλάδα».
Δεν σιωπά ο Ντε Κομπετίτ: Γιατί «στην Ελλάδα παίχτηκε ένα πρωτόγνωρο παιχνίδι».
Τόσο Έλληνες (οι της παιδείας μετέχοντες…) και τόσο φιλέλληνες συνάμα.
Και οι δικοί μας σιωπούν ψάχνοντας ίσως κάποια θέση σε ένθετο εφημερίδας για να… και να μας θυμίσουν τότε που «έδειχναν ότι θα γινόταν άλλοι».
Όταν οι δρόμοι τους είναι παράλληλοι με του λαού δεν θα υπάρξει η συνάντηση?
Η άλλη ομάδα είναι αυτή που επενδύει στην ολοκληρωτική καταρράκωση των κατακτήσεων του λαού για να προβληθούν σαν εκείνοι που «τα έλεγαν και τα πρόβλεπαν όλα».
Η ιστορικά κατοχυρωμένη αναξιοπιστία τους καθώς και τα θολά πολιτικά μοντέλα τους είναι οι μομφές που θα πρέπει να? μέμφονται και όχι οι επιλογές του λαού στη συμπεριφορά του οποίου έχουν συνεισφέρει τα μέγιστα με την ακόρεστη «δικαιωματολογία» τους.
ΙΦ