Γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΧΙΝΟΣ
Εγγόνια και παππούς από την αρχή της σχολικής χρονιάς, πάνε και έρχονται στο σχολείο. Το ένα νηπιάκι, το άλλο πρωτάκι και τα άλλα «μεγάλα πλέον» στη Δευτέρα και Τετάρτη τάξη του Δημοτικού.
Ο παππούς έχει ξεκινήσει από το προνήπιο του μεγάλου, που εφέτος επήρε το ενδεικτικό για την Πέμπτη τάξη. Τι ωραία, να περνάς από τη μια τάξη στην άλλη, χωρίς όμως να εγκαταλείπεις για έξι χρόνια το νήπιο.
Πώς γίνεται αυτό; Εάν ρωτήσετε τον παππού, που πηγαίνει και έρχεται, όλα αυτά τα χρόνια θα σας το εξηγήσει.
Ιούνιος 2010, επιτέλους, αφήνουμε πίσω, παππούς και εγγόνια, το νηπιαγωγείο, κάνουμε τη γιορτή μας και παίρνουμε τα διπλώματά μας.
Ρωτά ο παππούς τη δασκάλα νηπιαγωγό: το δικό μου πτυχίο; Η δασκάλα απαντά: Το δικό σας παππού είναι μεγάλο και δεν νομίζω ότι μπορώ εγώ να το συντάξω. Εξ άλλου, ίσως να επανέλθετε.
Ο παππούς δεν παραπονιέται που μένει στην ίδια τάξη, γιατί γνωρίζει, ότι το μεγαλύτερο αξίωμα που έχει αποκτήσει στη ζωή του, είναι αυτό του παππού.
Αχ βρε Γιώργο, που πρώτος μου έδωσες το μεγάλο αυτό αξίωμα, βρε Άννα – Μαρία, που το συνέχισες δίνοντάς μου ιδιαίτερες δυνάμεις, βρε Παντελή, βρε Ιάσονα, που πολλαπλασιάσατε τη δυναμική μου, μέσα από το μεγάλο αυτό αξίωμα, τον μεγάλο οικογενειακό, κοινωνικό τίτλο της ανθρώπινης ζωής, με γνώσεις για τη συνέχεια αυτής. Αν όλα σας, γνωρίζατε την ευτυχία που μας δίνετε, τότε θα κάνατε ό,τι μπορούσατε περισσότερα για να την πολλαπλασιάζετε και τούτο γιατί θα σας την επιστρέφαμε, δίνοντάς σας πλούσια την αγάπη μας, που τόσο ανάγκη την έχετε, την έχουμε όλοι μας.
Μια φορά, σε κάποιο προβληματισμό του, ο παππούς, αναζήτησε κώδικα επικοινωνίας με τα εγγόνια του για τα αλλοπρόσαλλα ζητούμενά τους. Προσπάθησε να ανταλλάξει απόψεις, σε μια συζήτηση, σύσκεψη, εγγόνια και παππούς, σχετικά με το αν πρέπει να τους κάνουμε όλα τα χατίρια ή να τους προσδιορίζουμε τα όρια ανοχής στα ζητούμενά τους.
Ο μεγάλος, δεκάχρονος τώρα, με ωριμότητα απαντά: Όχι, μόνο όρια να μας βάζετε αλλά και να μας εξηγείτε και τους λόγους, αφού μας αγαπάτε. Το μοναδικό θηλυκό στη συζήτησή μας, 8χρονο τώρα, προσθέτει, η γιαγιά ποτέ δεν μας λέει όχι, εσύ πολύ λίγες φορές λες ναι. Γιατί; Αν πεις για τον 7χρονο, που τώρα θα πάει στη Δευτέρα τάξη, με σοφία προσθέτει: Αντί να γίνεις εσύ, όπως η γιαγιά, που δεν μας χαλάει χατίρια, να βοηθήσεις να καταλάβει η γιαγιά, ότι πρέπει πολλές φορές να μας λέει όχι.
Τότε, πετάγεται και ο τέταρτος της παρέας που τώρα θα πάει «μεγάλο παιδί» στην Πρώτη Δημοτικού.
Παππού να σου πω εγώ τι πρέπει να κάνετε; Και εσύ και η γιαγιά; Τι βρε; Ό,τι σας λέμε εμείς τα παιδιά. Μια ημέρα δεν μας έλεγες, ότι μεγαλώσαμε και εμείς ξέρουμε;
Ο παππούς λύνει τη συνεδρίαση και συνεχίζει να είναι ένας καλός, αυστηρός, αγαπητός χαζοπαππούς, γιατί έτσι πρέπει. Και του χρόνου στη σχολική συνέχεια από μεγαλύτερες τάξεις.
