Στον απόηχο της συνόδου κορυφής των Βρυξελλών

Αρνητικές αντιδράσεις απ? τους ηγέτες των “27”, που συνήλθαν στις 17 του μηνός, στις Βρυξέλλες, δεν υπήρξαν. Συμφώνησαν “χονδρικώς” για την επιβολή μέτρων, βάσει των οποίων θα εποπτεύονται οι οικονομίες των κρατών – μελών της Ευρωζώνης.
Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής για την πρόληψη της δημοσιονομικής απειθαρχίας ήταν κάτι σαν τροποποίηση του Συμφώνου Σταθερότητος, αφού εστιάζονται:
– Στο να κατατίθενται οι Π/Υ των κρατών – μελών στις Βρυξέλλες την άνοιξη κάθε χρόνου, να ελέγχονται, να εγκρίνονται ή να διορθώνονται και μετά να ψηφίζονται απ? τα εθνικά Κοινοβούλια.
– Στο να απευθύνει το Ecofin συστάσεις(!!), όσον αφορά τις υπερβάσεις του ορίου του δημοσιονομικού ελλείμματος και τις αποκλίσεις απ? το πρόγραμμα σταθερότητος. Τούτο θα γίνεται, όταν το δημόσιο χρέος μιας χώρας υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ και δεν δείχνει σημεία μείωσης, ανεξαρτήτως αν το έλλειμμα βρίσκεται πάνω ή κάτω απ? το 3%.
– Στο ότι θα επιβάλλονται αυστηρές κυρώσεις στους μη συμμορφουμένους (αφαίρεση δικαιώματος ψήφου, αναστολή χρηματοδοτήσεων, επιβολή προστίμων, αποπομπή από την Ευρωζώνη) ή θα επιβραβεύονται τα μέλη, που τηρούν με συνέπεια τις υποχρεώσεις τους με οικονομικές διευκολύνσεις.
Επισημαίνεται ότι για το μέτρο των κυρώσεων αποπομπής και αναστολής του δικαιώματος ψήφου απαιτείται τροποποίηση της Συνθήκης της Λισαβόνας, κάτι που μπορεί να προβληματίσει τα μέλη και να φέρει αναταράξεις. Ωστόσο τίποτα να μην αποκλείεται, όταν επ? αυτού συνεφώνησε επισήμως και το ΔΝΤ, το οποίο συμπεριφέρεται στις αποφάσεις των “27” σαν νάναι το 28ο μέλος. Επειδή δε το θέμα τούτο χρειάζεται χρόνο για να ωριμάσει, το μετέθεσαν προς συζήτηση στη Σύνοδο Κορυφής τον Οκτώβριο.
Πρωτοποριακό θεωρείται το αίτημα που συνεζητήθη, να επιβληθεί μια εισφορά απ? τις Ευρωπαϊκές Τράπεζες για την ενίσχυση του “Συμφώνου Σταθερότητος” που συμφώνησαν να τεθεί ως πρόταση στους 20 μεγάλους, που θα συγκεντρωθούν στις 26 και 27 Ιουνίου στον Καναδά, όπου ως κύριο θέμα θα τους απασχολήσει η παγκόσμια φορολογία στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές και η δημοσιοποίηση των ελέγχων ως προς τη φερεγγυότητα των τραπεζών.
Το ζητούμενο στη Σύνοδο Κορυφής ήταν η εναρμόνιση της οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής, που θ? ακολουθηθεί για τη δημιουργία νέων μέτρων οικονομικής διακυβέρνησης, τα οποία ευρίσκονται στη διακριτική ευχέρεια Γαλλίας και Γερμανίας. Οι απόψεις αμφοτέρων συμπίπτουν σε κοινό τόπο, ύστερα απ? την αποδοχή της Μέρκελ της μη ύπαρξης διαχωρισμού ή “μετώπου” κρατών – μελών πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Στον αντίποδα ετέθη ο κ. Μπαρόζο, ο οποίος απεφάνθη στο Ευρωκοινοβούλιο, ότι “η Κομισιόν είναι η οικονομική διακυβέρνηση” και ως εκ τούτου δεν απαιτείται σύσταση καινούργιας. Προφανώς υπάρχει σύγχυση. Ποιος θα λύσει το πρόβλημα; Ποιοι θα είναι ικανότεροι να διευθετήσουν τα οικονομικά της Ε.Ε. και να τη βγάλουν απ? το τέλμα της ύφεσης; Το θέμα τούτο δεσπόζει τελευταία στις Ευρωπαϊκές Συνόδους αλλά πάντοτε ανακύπτει κάποιο νέο ζήτημα που δημιουργεί δημοσιονομικές και διαρθρωτικές ανωμαλίες.
Η Ευρώπη πελαγοδρομεί στον κυκεώνα των χρηματοοικονομικών ανωμαλιών γιατί βρίσκεται ακόμη μετά απ? τη μεταπολεμική περίοδο υπό την αμερικανική επιρροή. Η Ευρώπη αν και απελευθερώθη, οι ελευθερωτές την? κατέλαβαν, αφού οι Αμερικανοί διατηρούσαν μια σχέση εξάρτησης απ? την οποία δεν μπορούσε ν? απαλλαγεί. Κάθε φορά που θα επιχειρούσε κάποια κοινωνική ή οικονομική μεταρρύθμιση αισθανόταν στον λαιμό της μια θηλιά που την έπνιγε. Από γεωστρατηγικής σκοπιάς είχε το ΝΑΤΟ παρόν, από δε της δημοσιονομικής τα παραρτήματα των οίκων αξιολόγησης Moody?s, S&P και Fitch. Αυτοί σαν τον Κέρβερο είχαν τα πάντα υπό έλεγχο.
Οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν ν? αντιπαραταχθούν με τους Αμερικανούς. Αδυνατούν να διαμορφώσουν γνώμη μόνοι τους αυτόνομη και ευρωπαϊκή πολιτική στις δημοσιονομικές τους σχέσεις με τον υπόλοιπο κόσμο αλλά και μεταξύ τους. Παράδειγμα και αυτό το “Σύμφωνο Σταθερότητος”, που ?φτιαξαν, δεν θα λειτουργούσε χωρίς το ΔΝΤ, να υποδεικνύει και ν? αποφασίζει. Εκ τούτου η ΕΕ αποδεικνύεται, ότι δεν έχει λόγο στα του οίκου της και η επιθυμία της Μέρκελ και του Σαρκοζί, ν? αποκτήσει η Ευρώπη οντότητα, είναι όνειρο θερινής νυκτός. Πάντα θα σκοντάφτουν στα εμπόδια των επιδιαιτητών και θ? αναγκάζονται να αναγνωρίζουν, ότι βρίσκονται υπό καθεστώς εξάρτησης και ομηρείας των “απελευθερωτών” Αμερικανών.