«-ΔΩΣΤΕ μας λίγη αισιοδοξία?!», η προτροπή της φίλης αναγνώστριας. Αλλά, η αισιοδοξία, αν δεν πηγάζει από εμάς τους ίδιους, αν δηλαδή δεν έχουμε από μέσα μας την προδιάθεση να δούμε και λίγο διαφορετικά τα πράγματα από ό,τι μας τα παρουσιάζουν πολιτικοί και κόμματα, αν εμείς δεν «διακρίνουμε» τις όποιες διορθωτικές αναλαμπές αχνοφαίνονται στο βάθος του σκοταδιού, σίγουρα θα βουλοπλέουμε στα κατασκότεινα νερά των ειδήσεων των 8: με τους «εμβριθείς» αναλυτές και τους ψιθύρους των κερδοσκόπων.
ΜΙΑ από τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις είναι (όπως λέει κι ο old boy στο blog του) «το-συνεχές- σπάσιμο του παραμορφωτικού καθρέφτη μέσα από τον οποίο βλέπαμε τον εαυτό μας. Πίσω από τα θρυμματισμένα του κομμάτια που-τώρα- μας κατακόβουν (με τις αλλαγές), μπορούμε επιτέλους να μας αντικρίσουμε, όπως πραγματικά είμαστε. Ζήσαμε καταβροχθίζοντας την υπεραξία του κράτους, ζήσαμε καταβροχθίζοντας την υπεραξία των κοινοτικών κονδυλίων. Ζήσαμε, συνεπώς, σαν παράσιτα». Μα, δικές μας δεν ήταν η ανοχή, η ενοχή κι η συνενοχή σε όσα βλέπαμε να γίνονται στη Βουλή και δίπλα μας;
Η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ είναι το πρώτο στάδιο για μια διαφορετική εκκίνηση στη ζωή. Μέχρι σήμερα, κάθε αλλαγή που βλέπουμε είναι άκρως αρνητική, υπέρμετρα συσσωρευτική, καταφανώς άδικη, αλλά και? «θεραπευτική»! Ποτέ στην ιστορία μας καμιά κυβέρνηση δεν έβαλε τόσο βαθιά το μαχαίρι της «ανάταξης» σε όλους τους τομείς του κράτους, όσο η σημερινή. Και ποτέ η «αυτοκάθαρση» και η εκ βάθρων ανακατασκευή του μηχανισμού της πολιτείας δεν τέθηκε τόσο ως αίτημα. Αλλά και ποτέ ο λαός δεν έδειξε τόσο υπομονή και καρτερικότητα σε τόσο επώδυνες αλλαγές?
ΤΟ ΝΑ ΙΣΧΥΡΙΖΟΜΑΣΤΕ μόνο ότι η ελληνική διαφθορά έχει εισχωρήσει παντού σαν πανούκλα, άρα είναι δύσκολο να καταπολεμηθεί, χωρίς κι εμείς να κάνουμε οποιαδήποτε κίνηση για την εξάλειψή της, είναι μια μοιρολατρική και απαισιόδοξη στάση ζωής. Με το να εντάσσουμε δε το όλο πρόβλημα της φαυλοκρατίας, αναξιοκρατίας και αγκυλώσεων του δικού μας συστήματος (με τα κάθε λογής ελλείμματα κ.λπ.) στο «παγκόσμιο οικονομικό σύστημα», νομίζουμε πως αυτό αποτελεί μια άχαρη δικαιολογία για να μη πράξουμε τίποτε. Διότι καμιά θεραπεία δεν είναι δυνατή από έξω, όταν δεν την θέλουμε κι εμείς από μέσα?
ΜΙΑ ΖΩΗ αποδίδουμε αλλού τα αίτια της κακοδαιμονίας μας. Κι αυτό δεν είναι παρά άλλη μια απέλπιδα προσπάθεια να στρουθοκαμηλίσουμε. Ανέκαθεν πιστεύαμε στη ρήση «ο τρώσας και ιάσεται» [= αυτός (ή αυτό) που μας πλήγωσε, αυτός (ή αυτό) και θα μας γιάνει]. Αλλά, το σύστημα είμαστε όλοι, πολιτικοί και πολίτες. Συνεπώς, οι ευθύνες είναι όλων. Όπως και η έξοδός μας από το τούνελ?
