Του Γ. ΟυντρAκη
Οι άνθρωποι είναι ατελή όντα. Και φοβισμένα τις περισσότερες φορές. Χθες συζητούσα με τον συνάδελφο Νεκτάριο Κακατσάκη, και μου διηγήθηκε με περίσκεψη την περιπέτεια ενός πένητα άστεγου ο οποίος βρέθηκε σε ένα γάμο και με τρόμο, στο τέλος της θαυμαστής βραδιάς, είδε το καταϊδρωμένο προσωπικό του κοσμικού κέντρου, να πετά τσάντες ολόκληρες από αποφάγια στα σκουπίδια της μικροαστικής μας βουλιμίας.
Ο ταλαίπωρος άστεγος με μια ελαφριά σύσπαση στο φρύδι, αντίκρυσε ένα σινάφι, ολάκερο, να κατρακυλά στην άβυσσο της αλαζονικής ματαιοδοξίας, που μετασχηματίζει την ευτυχία σε βραστό κρέας και την διαπροσωπική κατανόηση σε αχνιστό πιλάφι.
Ο γάμος είναι σπουδαία υπόθεση. Έχει την ευλογία της Εκκλησίας. Είναι το θεσμικό αντίκρυσμα μιας ποιοτικής ζωής.
Λατρεύω τους φίλους μου, που είναι ευτυχισμένοι στον γάμο τους.
Επίσης τιμώ με όλη μου την ψυχή, τα ουρανομήκη έθιμα του κρητικού λαού.
Φοβάμαι, όμως, ότι αυτό που ζούμε σήμερα είναι ξεπεσμός.
Παχαίνοντας από εγωισμό και κενοδοξία, εκάμαμε τη σύναξη χαράς, πατσατζίδικο. Το ζευγάρι θα είναι ευτυχισμένο, είτε ξεμπουρδουκλωθούμε από κοιλιοδουλεία είτε όχι.
O γάμος είναι γλέντι. Δεν είναι ηδονή του λάρυγγα από εγωιστική υπερβολή.
Νομίζω ότι αυτό δεν ταιριάζει και με τα βουνίσια χνώτα του λαού μας.
Ο “οργανωμένος στρατός” των καλεσμένων του γάμου αισθάνεται μια επιπόλαιη ικανοποίηση από τα “βουνά” της γαστριμαργικής τύφλωσης, αλλά στο τέλος όταν βλέπει και να τα πετούν αισθάνεται και ένα αποτρόπαιο ψυχολογικό κενό.
Ζητιάνοι δεν είπα να γενούμε.
Δεν ταιριάζει στο Σπαρτιατικό ταπεραμέντο των σοφών γερόντων μας και στα όνειρα των παιδιών μας. Να ζήσετε παιδιά· να γλεντήσετε μέχρι πρωίας και να μην πετάξετε τίποτα.
Για να μην δίνουμε και αφορμές στο “focus”.
