Η Τουρκία έχει κατά νου οράματα. Με τις μονομερείς διεκδικήσεις της μεθοδεύει διμερείς διαπραγματεύσεις, που η διεθνής κοινότητα υπολαμβάνει ως διαφορές μεταξύ των δύο μερών. Αν και η Αθήνα βρίσκεται σε δυσχερή διπλωματική θέση, η Τουρκία ελπίζει ότι οι επιδιώξεις της είναι η κατάλληλη ευκαιρία να πραγματοποιηθούν.
Θα μου πείτε μέσα στα όσα συμβαίνουν με την οργή του λαού για τα εργασιακά, το ασφαλιστικό, το πάγωμα για τρία χρόνια των αποδοχών, ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα και το γκρέμισμα των συλλογικών συμβάσεων, τα πράγματα να έχουν φθάσει “στο μη παρέκει” μας ενδιαφέρει η τάση των Τούρκων να οραματίζονται τον νεοοθωμανισμό; Και όμως αυτό είναι μία παράμετρος της καταστάσεως, που δεν πρέπει να παραλειφθεί, γιατί πάνω ?κει η Τουρκία δεν σταματά, να δείχνει τις προτεραιότητές της. Ο γερμανοσπουδαγμένος κ. Νταβούτογλου έχει επηρεαστεί απ? τις εθνικοσοσιαλιστικές γεωπολιτικές θεωρίες του μεσοπολέμου και ομιλεί από θέσεως ισχύος, ως υπουργός Εξωτερικών, εκτός των άλλων, κυρίως για τον “ζωτικό χώρο” της Τουρκίας. Και όλοι αντιλαμβανόμεθα, ότι γι? αυτούς ζωτικός χώρος είναι το Αιγαίο. Κατέχουν το 8 – 10% και ζητούν ν? αποκτήσουν το 35% όπως και η Ελλάδα. Αν δεν αυξήσουν δικαιώματα, που δεν τους ανήκουν στο Αιγαίο δεν πρόκειται να σταματήσουν.
Δεν γνωρίζω αν όλοι μας έχουμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της ανάγκης, που μας επιβάλλεται, ν? αντιμετωπίσουμε έναν σοβαρότατο αντίπαλο και ν? αναμετρηθούμε με το όραμα Νταβούτογλου. Με “σκληρές” εθνικιστικές εξάρσεις και σκέψεις χαμηλής αποδοτικότητας σαν αυτές, που εφαρμόζονται απ? την ελληνική διπλωματία, με χατζηαβάτικες τακτικές, να τρέχουμε πίσω απ? τους ισχυρούς, να βρούμε συμπαραστάτες, που και ?κείνοι μπορεί να θέλουν ν? αναμετρηθούν με τον Νταβούτογλου περισσότερο από μας, δεν υπάρχει περίπτωση να βρούμε ανταπόκριση.
Γνωστό τοις πάσι είναι το παιχνίδι, που παίζεται στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο, που περιμένει να λυθεί εδώ και 10ετίες και δεν είναι άλλο απ? το Κυπριακό και το Παλαιστινιακό. Οι Ισραηλινοί στη Γάζα και οι Τούρκοι στη Βορειανατολική Κύπρο με παράπλευρες επιπτώσεις στο Αιγαίο. Οι δύο αυτές χώρες είχαν αγαστή συνεργασία, αφού η Τουρκία αναγνώρισε απ? τους πρώτους το Ισραήλ. Τώρα όμως ο Ερντογάν προσεγγίζει τον ευρύτερο μουσουλμανικό χώρο και το απέδειξε με την επιχείρηση να σπάσει το εμπάργκο των Ισραηλινών στη Γάζα. Με αυτή την κίνηση είναι δύσκολο πια να επιστρέψει στην αρχική φιλία της. Και ενώ το Ισραήλ βρίσκεται σε άσχημες συνθήκες με την Τουρκία, οι Αμερικανοί αντιλαμβάνονται το κόστος της υποστήριξης ενός Μουσουλμανικού συμμάχου των, την Τουρκία, στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής.
Το μέλημα το δικό μας είναι πως δεν θα πέσουμε στις παγίδες, που στήνει η Τουρκία τη μία πίσω απ? την άλλη (γκρίζες ζώνες, Θράκη, ζωτικός χώρος). Στην Τουρκία ο ευφυέστατος Νταβούτογλου αφού βλέπει ότι το θέμα της ένταξης της χώρας του στην ΕΕ δεν του βγαίνει στ? όνειρο του νεοοθωμανισμού, στρέφεται στις χώρες της Μ. Ανατολής, που κυριαρχούνταν παλαιότερα απ? την Οθωμανική Αυτοκρατορία και είναι γεμάτες με πετρέλαια. Οταν κατάφερνε ν? αποκτήσει τη φιλία τους, τότε θα ?ρχόταν και η σειρά της εξόδου στο Αιγαίο. Ομως προηγήθηκε το δεύτερο, γιατί βγήκε μεταξύ Θράκης και Σαμοθράκης εκτός χωρικών υδάτων αλλά εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας το σύγχρονο του “Χώρα” ωκεανογραφικό σκάφος “Τσεσμέ” για έρευνες υδρογονανθράκων. Ο Ανδρέας Παπανδρέου φώναξε: “Βυθίσατε το «Χώρα»”, ο υιός Παπανδρέου τι θα κάνει;
Η αντιμετώπιση αυτού του αντιπάλου έγκειται στην “εθνική” αφύπνηση και στην “εθνική” ομοψυχία. Αυτά τα στοιχεία θεωρούνται ο βασικός άξονας, που πρέπει να στηρίζεται η εξωτερική μας πολιτική. Πώς, όμως, να λειτουργήσουν αυτά όταν πολλοί στην Ελλάδα υποτιμούν και περιφρονούν αυτές τις λέξεις; Οταν στην Τουρκία αναπτύσσεται υπερεθνικισμός γιατί εμείς να εκτρέφουμε αποεθνικισμό; Πώς θα εξουδετερώσουμε το δικό τους όραμα όταν δεν έχουμε δικό μας;
Εχουμε ξεχάσει ότι μπορούμε ν? αναπτύξουμε πλεονεκτήματα, που να τα εκμεταλλευτούμε. Αν συνέβαινε, θα ?βλεπαν οι Τούρκοι, ότι για την επίτευξη του σκοπού τους να γίνουν περιφερειακή δύναμη, πρέπει να χρησιμοποιήσουν κάτι κλειδιά, τα οποία κρατάμε κι εμείς. Ο Νταβούτογλου, που ονειρεύεται μια άλλη Τουρκία και ο υπομονετικός Ερντογάν κουτοί δεν είναι. Ρίχνουν άδεια να πιάσουν γεμάτα. Ο δε κομπασμός του τελευταίου δεν έχει όρια, όταν λέει ότι “η Τουρκία υπερασπίζεται όχι μόνο τα δικά της συμφέροντα αλλά τα δικαιώματα όλης της ανθρωπότητας και του διεθνούς δικαίου” και κάθονται και τον ακούν οι είκοσι μεγάλοι!
