ΘΑΥΜΑΣΑΜΕ τηλεοπτικώς τον πρώην υπουργό? Δικαιοσύνης επί ΝΔ, τον κ. Χατζηγάκη, να «υπερασπίζεται» τα ανυπεράσπιστα μιας διεφθαρμένης πολιτικής του κόμματός του, που το άκρον άωτόν της ήταν οι διορισμοί ημετέρων ακόμη και σε προεκλογική περίοδο (2009). Απόδειξη της αναξιοκρατίας και της κατασπατάλησης του δημόσιου χρήματος είναι το σκάνδαλο της εταιρείας ΑΓΡΟΓΗ. Όπως αποκαλύφθηκε, η εν λόγω εταιρεία είχε γίνει επί ΝΔ «τακτοποιητήριο» συγγενικών ατόμων υπουργών και βουλευτών της.
ΤΟΣΟ η υπουργός κυρία Κατερίνα Μπατζελή όσο κι ο ημέτερος υφυπουργός κ. Μ. Καρχιμάκης, που πήρε τη σκυτάλη, κατηγόρησαν με ατράνταχτα στοιχεία τους υπουργούς της ΝΔ για παράνομους διορισμούς, σπατάλες, εξαφανίσεις αρχείων, ανακαινίσεις γραφείων που στοίχισαν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, κινητά τηλέφωνα που δίνονταν σε «ημετέρους», ακόμα και για λογαριασμούς από ροζ(!) τηλέφωνα. Για παράδειγμα, στον διαγωνισμό που έγινε «εν μέσω προεκλογικής περιόδου» (μήνας Αύγουστος 2009) για την πρόσληψη 269 υπαλλήλων, ο κ. Καρχιμάκης κατήγγειλε ότι είχαν προσκομίσει δικαιολογητικά 2.000 ενδιαφερόμενοι. Κι όμως, η απόφαση για το ποιοι θα προσληφθούν ελήφθη ουσιαστικά μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο! Αλλά, σε μια τέτοια περίπτωση ο «κοινός νους» λέει ότι η επιτροπή Επιλογής(;) «αφιέρωσε» περίπου μισό λεπτό για κάθε βιογραφικό. Αν είναι δυνατόν μια τέτοια? αξιοκρατία.
? ΩΡΑΙΑ όλα αυτά. Ακούμε περιχαρείς τις καταγγελίες, αλλά δυστυχώς δεν βλέπουμε και κανέναν από όλους αυτούς τους? σεμνούς και ταπεινούς συνεργάτες του «αδιάφθορου» κ. Καραμανλή, να την πληρώνει.
(Στ.Γ.Κ., stcloris@yahoo.gr)
ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Γιατί τόση μικρή συμμετοχή;
KAMIA ελληνική κυβέρνηση δεν θα τολμούσε, υπό άλλες συνθήκες, να πάρει τόσο σκληρά μέτρα στο ασφαλιστικό που περνάει απ? τη Βουλή. Ανέκαθεν, το πολιτικό κόστος από ογκώδεις απεργίες αποτελούσε τη δαμόκλειο σπάθη για τους ιθύνοντες που φυσικά δεν επιθυμούσαν να χάσουν δημοφιλία και κυρίως εξουσία από ένα νομοσχέδιο!
ΣΗΜΕΡΑ τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Τον τελευταίο λόγο δεν έχει πια η κυβέρνηση αλλά οι δανειστές μας: η τρόικα, δηλαδή και το Μνημόνιο που υπογράψαμε. Έτσι, τα πάντα γίνονται μονόδρομος και καμιά παρέκκλιση δεν νοείται. Έστω κι αν μερικές βελτιώσεις της τελευταίας στιγμής υποτίθεται ότι «χρυσώνουν το χάπι». Οι απεργίες που γίνονται -και καλώς γίνονται- από ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) μάλλον είναι για την «τιμή των όπλων»!
Η ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ των μέτρων θα δικαιολογούσε μια πολύ πιο θεαματική (μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες) συμμετοχή των εργαζομένων σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Δεν τις βλέπουμε. Το ασφαλιστικό ν/σ Γιαννίτση επί Σημίτη, αν και ηπιότερο των σημερινών μέτρων, θα θυμάστε ότι προκάλεσε, πριν χρόνια, μία από τις μαζικότερες απεργίες της 20ετίας. Η κυβέρνηση το απέσυρε εν μια νυκτί!
? ΤΟ ΟΤΙ οι απεργίες αυτήν την περίοδο δεν είναι «τρανταχτές» πρέπει να μας προβληματίζει. Οι προηγούμενες απεργίες (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΠΑΜΕ) είχαν και πάλι χαμηλή συμμετοχή. Το ίδιο αναμένεται και τώρα. Βεβαίως, υπάρχει διάχυτη η οργή. Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς θα ακούσεις να συζητούν τα ίδια θέματα. Αλλά αυτός ο θυμός, δυστυχώς, δεν μεταφράζεται σε ανάλογες κινητοποιήσεις. Το πιο περίεργο είναι ότι ούτε ο φόβος της απόλυσης ούτε το κλίμα των διακοπών(!) αρκούν για να εξηγήσουν την απροθυμία των εργαζομένων να απεργήσουν. Ούτε καν η απώλεια του ημερομισθίου σε συνθήκες κρίσης είναι η απάντηση στην πρόκληση.
Η ΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων σε απεργίες («διαμαρτυρίες») οφείλεται, κατά την άποψή μας, κυρίως στην πεποίθηση ότι δεν διαφαίνεται εναλλακτική πολιτική λύση στον ορίζοντα. Ή και κάτι άλλο που θα μπορούσε να αλλάξει άρδην την κατάσταση, χωρίς να έχουμε εικόνες «Δεκέμβρη του ?08». Η οργή μπορεί να εκδηλωθεί μια φορά εκτονωτικά, πιθανόν και δεύτερη. Ο κόσμος, όμως, θέλει προτάσεις εξόδου από την κρίση, που κανένα «αριστερό» ή άλλο κόμμα δεν του παρέχει. Βλέπετε, ο απλός ψηφοφόρος κάθε «επόμενη ημέρα», έρχεται αντιμέτωπος με την αδήριτη πραγματικότητα: λογαριασμοί, δάνεια, δίδακτρα, ενοίκιο, επιβίωση, ανεργία κ.λπ. Που φυσικά κανείς δεν του λέει τον τρόπο με τον οποίο θα τα λύσει. Εξάλλου, ο συνδικαλισμός (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ) δεν πείθει. Έχασε κι αυτός, μαζί με τους πολιτικούς, την αξιοπιστία του. Τέλος, ο κόσμος είναι πεπεισμένος ότι οι αποφάσεις είναι προειλημμένες. Συνεπώς κάθε αντίδραση οποιασδήποτε μορφής είναι αδύνατο(;) να αναστρέψει (ή να ανατρέψει) την κατάσταση.
(Στ.Γ.Κ., stcloris@yahoo.gr)
