Γιορτάσαμε τα 49 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα, μετά την επταετή χούντα των Συνταγματαρχών.
Και σκέφτομαι, πως η στάση που κρατάμε ως πολίτες, απέναντι στα γεγονότα, μας καθιστούν άξια ή ανάξια τέκνα, της κορωνίδας των πολιτευματων. Και οι εθνικές τραγωδίες, είναι γεγονότα. Καταγράφονται στην Ιστορία και στη συλλογική μνήμη. Στην πυρκαγιά στο Μάτι, δύο προσωπικές ιστορίες, με συγκλόνισαν πιο πολύ. Αυτή των δίδυμων κοριτσιών, με τα μεγάλα εκφραστικά μάτια… Και η ιστορία της μάνας, που μέσα στη θάλασσα, κλήθηκε από τη βαριά της μοίρα να επιλέξει, πoιο από τα δύο της παιδιά θα γλυτώσει. Ποιo από τα δυο σου μάτια να βγάλεις, διάλεξε! Ποιo από τα δυο σου χέρια να κόψεις, επιλεξε! Τι τραγωδία θα γραφαν γι’ αυτήν ο Σοφοκλής κι ο Αισχύλος. Η μάνα αυτή, όλες αυτές τις μέρες που η Ελλάδα καίγεται ξανά, σίγουρα θα ξαναζούσε από την αρχή αυτό που βίωσε στη θάλασσα εκείνο το απόγευμα. Με το ένα χέρι θα χάιδευε το κεφάλι του παιδιού που έζησε και με το άλλο, ίσως ήθελε να κατασπαράξει το κορμί της μόνη της, για το σπλάχνο της, που μισοκαμμένο, το έβλεπε να χάνεται και δεν μπορούσε να το σώσει. Γιατί, έπρεπε να κρατάει το μωρό. Η μάνα αυτή, θα άκουσε σίγουρα μια νεαρή παρουσιάστρια, να λέει «Η επωδός για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, έχει κουράσει». Θα διάβασε και τις αποψάρες διαφόρων “καλλιτεχνίσκων” που ενοχλήθηκαν, γιατί ζουν, λέει, σε μια χώρα, όπου κάθε χρόνο πρέπει να επιλέγουν, αν θα ζήσουν ή θα καούν τα σπίτια τους. Θα διάβασε και θα άκουσε κι άλλα πολλά! Και θα ’γινε ο πόνος της βαρύτερος, η ψυχή της πιο μαύρη ακόμη και το παράπονό της πιο βαθύ. Ίσως θα ήθελε να φωνάξει. Ένα σπαρακτικό «Σκάστε όλοι! Βουλώστε το ρεμπεσκέδες! Κριτές κι επικριτές των πάντων, μέσα από την ασφάλεια του σπιτιού σας! Εμάς μας άφησαν να καούμε και να πνιγούμε! Κι εσείς, κάνετε αντιπολίτευση μίσους και θα ’λεγε κανεις ότι αποζητατε νεκρούς! Χειροκροτήστε τους ανθρώπους που σώζουν ανθρώπους! Εμψυχώστε τους, ευχαριστήστε τους. Μάνες έχουν κι αυτοί, που τους περιμένουν να γυρίσουν σπίτι ζωντανοί! Τα δικά μας παιδιά, δε γυρίσανε». Αυτά σκεφτόμουν σήμερα.. Και κατέληξα, ότι τη Δημοκρατία, πολλοί από εμάς, τη γιορτάζουμε ανούσια κι ασέβαστα. Σαν κάποιους ανάξιους γονείς, που προσφέρουν στα παιδιά τους πληθώρα υλικών αγαθών, φαντασμαγορικές γιορτές και γενέθλια, αλλά για την ψυχή και τον χαρακτήρα τους, δε νοιάστηκαν ποτέ! Και κάπως έτσι… ξελαστιχώνει η έννοιάτης! Αφού λόγω της μεγαθυμίας της, αφήνεται έρμαιο στα χέρια, στο μυαλό και στην μικροψυχία μας. Σήμερα λοιπόν, αλλά και κάθε μέρα της ζωής μας, ας πορευόμαστε με μια σκέψη. Είμαστε παιδιά της Δημοκρατίας κι έχουμε απαιτήσεις από αυτήν. Ταυτόχρονα όμως, είμαστε και γονείς της. Κι έχουμε μεγάλες υποχρεώσεις απέναντί της!
*Η Χαρίκλεια Ντερμανάκη είναι συγγραφέας – αρθρογράφος, καθ. Φυσικής Αγωγής.
