Κύριε Διευθυντά
Λυπάμαι και οργίζομαι.
Που ως Άρχοντες Πολίτες, της Αρχόντισσας Πόλης.
Χάσαμε την ευκαιρία.
Να καταγραφούμε στα βιβλία των ρεκόρ Γκίνες.
Της απόλυτης αναλγησίας.
Παίζοντας άθλια προεκλογικά παιχνίδια.
Εις βάρος των ηλικιωμένων του Δημοτικού Γηροκομείου.
Ίσως την επόμενη φορά να το πετύχομε.
Τέτοιοι που είμαστε, σίγουρα θα υπάρξει και επόμενη φορά.
Εν τω μεταξύ, οι γέροντες και οι γερόντισσες, θα πρέπει να ξαναβρούν το κουράγιο να ηρεμήσουν. Να σταματήσουν να κλαίνε στα δωμάτιά τους.
Να επιστρέψουν στα εστιατόρια. Στα καθιστικά και στους κήπους του Δημοτικού Γηροκομείου.
Να ξαναβρούν το χαμόγελό τους.
Μπορούμε να βοηθήσομε σε αυτό.
Διοργανώνοντας φιέστες.
Τιμής.
Καλοκαιρινές.
Με δεκάρικους.
Που δεν κοστίζουν.
Παρουσία τηλεοπτικών συνεργείων.
Πάντα.
Και «πριβέ» εκδρομές.
Φθινοπωρινές.
Μέχρι τα εκλογικά κέντρα.
Με τα ψηφοδέλτια σταυρωμένα.
Έτοιμα.
Χωρίς τη παρουσία των τηλεοπτικών συνεργείων.
Για νέες ημέρες.
Λαμπερής δόξας?
Με εκτίμηση.
ΠΑ. ΝΙΚΟΣ
npgls.blogspot.com
Μετά?;
Την τιμητική της είχε η νεολαία στην προ ημερησίας διάταξης συζήτηση για τις αλλαγές που πλήττουν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματά της, που έγινε με πρωτοβουλία της κας Παπαρήγα σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών στην Βουλή. Ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου, παρότρυνε τους νέους να πάρουν την Ελλάδα στα χέρια τους και απευθυνόμενος σε όλα τα κόμματα, προέτρεψε να τους δώσουν ευκαιρίες παραδίδοντάς τους μια χώρα χωρίς βάρη. Από την πλευρά του ο κ. Αντώνης Σαμαράς μίλησε για «μισογκρεμισμένα πρότυπα που γκρεμίζαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια». Αλλά ποια «μισο-γκρεμισμένα πρότυπα» αρχηγέ; Δεν αφήσαμε ούτε ίχνος προτύπου. Άλλα πρότυπα, άλλα είδωλα και άλλες προσωπικότητες προβάλλουν, εκθειάζουν και διαφημίζουν τα ΜΜΕ μέρα και νύχτα. Οι πραγματικές προσωπικότητες δεν εκδίδουν DVD ούτε «εκδίδονται» στα μανταλάκια και στα μεσημεριανά σόου. «Η χώρα δημιουργεί ανασφάλεια στους νέους της» τόνισε ο κ. Σαμαράς και αναγκάζει «τα παιδιά της να θέλουν να ξενιτευτούν. Όχι για σπουδές λίγων χρόνων, αλλά για να ριζώσουν στο εξωτερικό». Σωστά μιλάς αρχηγέ και όποια παιδιά σπούδασαν έξω γυρεύουν τρόπους να ξαναφύγουν. Η πατρίδα δεν τα τραβά και δεν τα εμπνέει. «Οι νέοι άνθρωποι αλέθονται στην μηχανή του κέρδους», τόνισε θυμίζοντας τον αείμνηστο Χριστόδουλο, η κα Παπαρήγα. Ναι αρχηγέ, δίκιο έχεις, αλλά αλέθονται επίσης και στην μηχανή της ουτοπίας. Ότι φταίνε μόνο οι κυβερνήσεις. «Πρέπει να αλλάξουν οι αντιλήψεις, αλλά εις βάρος σας» είπε η Γ.Γ. του ΚΚΕ στον πρωθυπουργό μεταφέροντας το πρόβλημα στους? άλλους, ως και να μην έχουν όλοι μερτικό (όχι ίσο, αλλά μερτικό) στην ευθύνη. Ο κ. Καρατζαφέρης επεσήμανε ότι τα νέα παιδιά θεοποιούν το ποδόσφαιρο και έχουν έναν μόνο «θεό», το χρήμα, ως και οι μεγάλοι να έχουμε άλλο θεό?! «Τελειώνει ο πολιτικός σας χρόνος» προειδοποίησε ο κ. Τσίπρας την κυβέρνηση, μιλώντας για την αναξιοπιστία της πολιτικής και των πολιτικών, βγάζοντας βέβαια τον εαυτό του και το κόμμα του από το κάδρο των υπευθύνων. Αυτά, προ ημερησίας διάταξης. Παρόμοιες διαπιστώσεις, προτροπές και εκκλήσεις οι νέοι, οι – κάθε περιόδου – νέοι, τις άκουσαν και παλαιότερα και τις είδαν να παρέρχονται ως «έπεα πτερόεντα», αφήνοντας τους την στυφή γεύση της ανεργίας και των προγραμμάτων απόκτησης εργασιακής εμπειρίας στα σκαλοπάτια των βουλευτικών γραφείων. Και βλέπουν, φευ συνεχώς, το ενδιαφέρον να μετατοπίζεται μετά την? επομένη προ ημερησίας διάταξης διαπιστωτική συζήτηση?!
Αβαρίες
Μετά την περυσινή δια των εκλογών δραπέτευση του κ. Καραμανλή, ο πύργος με τα τραπουλόχαρτα της διακυβέρνησής του κατέρρευσε και το οικονομικό πρόβλημα της χώρας ξεχύθηκε στις αγορές μαζί με τις όζουσες αναθυμιάσεις των διαπλοκών της νεοδημοκρατικής εξουσίας. Οι πολίτες νοιώθουν πρωτόγνωρης σκληρότητας μέτρα. Βλέπουν να καταρρέει απότομα ό,τι θεωρούσαν σταθερό στην ζωή τους. Το εργασιακό καθεστώς χειροτερεύει, οι συντάξεις κουτσουρεύονται, η ανεργία γιγαντώνεται, ο χρόνος εργασίας επιμηκύνεται. Οι μέχρι χθες βεβαιότητες γίνονται αβεβαιότητες. Στον «απολύτως πυκνό και πλήρη εξελίξεων οικονομικό χρόνο του προηγούμενου εννεαμήνου» γράφει στο «Βήμα» ο Αντ. Καρακούσης «ούτε η κοινωνία ούτε ο Τύπος μπόρεσαν να κωδικοποιήσουν (τις εξελίξεις)». Η νέα κυβέρνηση χάθηκε «στο κύκλο της μεταβολής την οποία δεν προέβλεψε και δεν μπόρεσε να οργανώσει» και η αξιωματική αντιπολίτευση πνίγηκε «στο βούρκο των πολλών ανομημάτων της» (?) «Οι άλλοι, της ήσσονος αντιπολίτευσης χάθηκαν στη ζώνη των δογμάτων τους, στις ιδεοληψίες που ιστορικά τους καταδιώκουν για τις δυνατότητες του συστήματος». Κι ο λαός?; «Μόνος, έρημος και ακαθοδήγητος. Μετανάστης σε “ξένο μέλλον”», σημειώνει σπαρακτικά ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος στο περιοδικό «Σημειώσεις» του Ιουνίου : «Η παγκόσμια χούντα του χρήματος “αναδιαμορφώνει” ισοπεδωτικά, μέσα σε άτεγκτα, αδιαπραγμάτευτα, προκρούστεια καλούπια τη ζωή και τα πρόσωπα των αιχμαλώτων της? Έχουμε δύσκολα μπροστά μας. Να αλλάξουμε αλλά χωρίς να αλλοιωθούμε, “να ξηλώσουμε οι ίδιοι την κουλτούρα της σπατάλης” που μπαζώνει τη ζωή μας με σκουπίδια πολυτελείας, να ξαναδώσουμε αξία σε ό,τι μας αξίζει. Να διεκδικήσουμε την άμμο από το τσιμέντο, να ξαναμπούμε κάποτε σεβαστικά στο κύμα (?) Έχουμε δύσκολα? Να διεκδικήσουμε την καρτερία από τη μιζέρια: “να τραβήξουμε κουπί”» (?) Μα, μήπως πρέπει πρώτα να πετάξουμε κάποιους στη θάλασσα;» αναρωτιέται. Κάποτε οι «αβαρίες» είναι εξαιρετικά χρήσιμες.
Οδός Μαρίκας Κουφάκη
Η όμορφη τούτη πόλη, τα Χανιά μας, έχει πάρα πολλούς δρόμους μα και αμέτρητες πάροδους κεντρικών δρόμων που είναι γνωστές π.χ. σαν πρώτη, δεύτερη κ.ο.κ. πάροδος της κύριας οδού, παρότι έχουν μεγάλο μήκος. Εχουν ονομαστεί δρόμοι με ονόματα επιφανών Χανιωτών του πνεύματος, των απελευθερωτικών αγώνων και άλλων και από τοποθεσίες και γεγονότα ιστορικά. Προ ημερών πραγματοποιήθηκαν νέες ονοματοθεσίες. Μήπως, σαν ελάχιστο δείγμα τιμής και ευγνωμοσύνης, κάποτε θα πρέπει να υπάρξει και οδός Μαρίκας Κουφάκη (έτσι, και όχι με το μοναστικό της όνομα που δεν ήταν γνωστό). Της αγίας Χανιώτισσας που ανάλωσε όλη της τη ζωή περιθάλποντας, σώζοντας από κάποιες κακές καταστάσεις και αποκαθιστώντας δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, κοριτσόπουλα. Μήπως ο αγώνας της δεν ήταν εφάμιλλος των αγωνιστών αυτών που έδωσαν τη ζωή τους για τη σωτηρία γυναικοπαίδων από τους όποιους κατακτητές; Και, νομίζω, σαν επεξήγηση κάτω από το όνομα, όπως γίνεται τελευταία, να γραφτεί: “Η Μάνα αμέτρητων κοριτσιών του τόπου μας”, ή ό,τι άλλο νομίζουν καλύτερο. Αυτό μπορεί να γίνει και στις Κορακιές από τον Δήμο Ακρωτηρίου.
Αντ. Πλυμ.
