Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν πάντα ένας τολμηρός στην πράξη και στη σκέψη αριστερός, ο οποίος δεν δίστασε να παραδεχτεί σφάλματά του ούτε να αποκηρύξει τις εμμονές της Αριστεράς σε ιδέες, οι οποίες αποδείχτηκαν ανεφάρμοστες ή αναποτελεσματικές. Σε ερώτηση από το «Βήμα» για το αν, το προ εικοσαετίας πείραμα «συνύπαρξης της Ανανεωτικής Αριστεράς με κομμουνιστογενείς και άλλες δυνάμεις που συναποτέλεσαν τον Συνασπισμό» άξιζε τον κόπο, απαντά χωρίς περιστροφές ότι η «περιπέτεια» πράγματι «άξιζε τον κόπο». Δημιουργήθηκε όπως λέει «μέσα στις δεδομένες τότε συνθήκες, σε μια μεγάλη ενωτική συνάντηση δυνάμεων της Αριστεράς που είχαν βρεθεί σε διαφορετικά χαρακώματα (και) το “γιατί” οι δρόμοι δεν μας οδήγησαν εκεί που θέλαμε, θα το κρίνουν οι ιστορικοί του μέλλοντος». Στην ερώτηση αν, η δημιουργία της «Δημοκρατικής Αριστεράς» θεωρείται ότι είναι μια ιστορική «ρεβάνς» με την κομμουνιστική Αριστερά, με την έννοια ότι η Ανανεωτική Αριστερά απέκτησε και πάλι τον αυτόνομο φορέα της, απαντά, υπερθεματίζοντας υπέρ της ίδρυσης του νέου κομματικού φορέα και κριτικάροντας τον «αριστερισμό» του ΣΥΝ, ότι, όσοι ίδρυσαν τη “Δημοκρατική Αριστερά” «γνωρίζουν ότι δημιουργούν ένα κόμμα της ευρύτερης Αριστεράς που απευθύνεται στην κοινωνία χωρίς επιστροφές σε παραδοσιακά στερεότυπα και σε άγονες ενδοαριστερές διαμάχες και επιδιώκει να υπερβεί θετικά τον αριστερισμό που διέτρεχε όλη την τελευταία περίοδο την πολιτική του ΣΥΝ» (?) «Πρόκειται» λέει «για μια νέα συνάντηση της Ανανεωτικής Αριστεράς και αγωνιστών που έχουν διαφορετική διαδρομή είτε προέρχονται από τον σοσιαλιστικό χώρο είτε από τον οικολογικό είτε από την ευρύτερη Αριστερά». Και βέβαια ένας αγωνιστής που έχει περάσει τη ζωή του με την ελπίδα να δει πραγματικότητα την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα δικαιωμάτων και ευκαιριών για όλους τους πολίτες, δεν μπορεί παρά να θυμάται τη συγκίνηση και την ελπίδα που απέρρεε από την ενωτική και «συγκλονιστική εναρκτήρια συγκέντρωση του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας» για την συνεύρεση των Αριστερών στον ΣΥΝ. Με όλο τον σεβασμό όμως σύντροφε Λεωνίδα, πολλές συναντήσεις, πολλά ραντεβού, πολλές ελπίδες, ούτε μια όμως πραγματική συνάντηση με την? «εξουσία», έτσι για να αποκτήσει? «αριστερή μυρωδιά». Και δεν φταίνε πάντα οι άλλοι? Όπως είπες κι ο ίδιος: «Δεν έγινε η απαραίτητη υπέρβαση του «αριστερισμού» της Αριστεράς (πλην ΚΚΕ όπως την εννοείς). Πάντως ο ιστορικός ηγέτης δεν χάνει την μόνιμη ελπίδα του ότι η “Δημοκρατική Αριστερά” «θα παίξει καταλυτικό ρόλο στην αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων για να υπάρξουν ευρύτερες ανακατατάξεις και να οδηγηθούμε σε μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία». Ίδωμεν.
ΑΕΣ
