ΙΩΣΗΦ ΑΛΥΓΙΖΑΚΗΣ:

“Τις περισσότερες φορές το έναυσμα για τη συγγραφή ενός βιβλίου προέρχεται από την προσωπική ζωή του συγγραφέα.
Πολλές, όμως, είναι και οι φορές που μπορεί να ξεκινήσεις να γράφεις από μια είδηση στην τηλεόραση, ένα άρθρο στην εφημερίδα ή έναν στίχο από ένα ποίημα που σου κέντρισαν την περιέργεια”.
Ο Χανιώτης συγγραφέας, Ιωσήφ Αλυγιζάκης, μίλησε χθες για τη διλογία του “Τρεις Λευκές Σελίδες” και “…Κάτι πολύ προσωπικό”, που παρουσιάστηκαν χθες σε εκδήλωση που διοργάνωσε η “Τυποβιβλιοχαρτεμπορική Πελεκανάκης” και οι εκδόσεις “Πολύχρωμος Πλανήτης”, στον 1ο όροφο του βιβλιοπωλείου, επί της οδού Χάληδων.
“Οι «Τρεις Λευκές Σελίδες» και «…Κάτι πολύ προσωπικό» είναι δύο μυθιστορήματα τα οποία το ένα μπαίνει μέσα στο άλλο”, σημείωσε ο κ. Αλυγιζάκης και διευκρίνισε: “Δεν πρόκειται για δύο αλυσιδωτά βιβλία αλλά το ένα εισχωρεί μέσα στο άλλο. Το «Κάτι πολύ προσωπικό» εισχωρεί στις «Τρεις Λευκές Σελίδες» στις οποίες υπάρχει ένα κενό -που δεν είναι τυπογραφικό λάθος- αλλά τρεις λευκές σελίδες που αποτελούν μια καταβύθιση του βασικού ήρωα στο υποσυνείδητο. Έτσι, το «…Κάτι πολύ προσωπικό» έρχεται για να δώσει όλο το υλικό που ουσιαστικά λείπει από τις «Τρεις Λευκές Σελίδες», ανέφερε ο συγγραφέας.
Παράλληλα σημείωσε για τη διλογία του ότι βασίζεται στο έπος του Τζον Μίλτον “Paradise lost” και “Paradise regained”, που σημαίνει ο χαμένος παράδεισος και ο επαναποκτημένος παράδεισος: “Βέβαια στη δική μου περίπτωση δεν πρόκειται για έπος αλλά για δύο μυθιστορήματα. Ωστόσο, από την αρχή είχα στο μυαλό μου ότι πρέπει να γράψω δύο μυθιστορήματα και όχι ένα τα οποία με κάποιο τρόπο θα συνδέονται”.
Ειδικότερα για τα δύο βιβλία του ο κ. Αλυγιζάκης υπογράμμισε ότι οι “Τρεις Λευκές Σελίδες” γράφτηκαν από το 1996 μέχρι το 1999 και το “…Κάτι πολύ προσωπικό” από το 1999 μέχρι το 2000: “Εκτοτε μέχρι και πριν από περίπου 2,5 χρόνια ρετουσάρονταν και βγήκαν”, σημείωσε, ενώ ερωτηθείς για τα ερεθίσματα που αποτελούν την αφετηρία για τη συγγραφή ενός βιβλίου απάντησε: “Τις περισσότερες φορές έρχονται ιδέες και εναύσματα από την προσωπική ζωή αλλά πολλές φορές είναι και πράγματα που μπορεί να μας κεντρίσουν την περιέργεια, όπως μια είδηση στην τηλεόραση ή ένα άρθρο στην εφημερίδα ή ένας στίχος από ένα ποίημα. Για παράδειγμα στη συγκεκριμένη διλογία υπάρχουν πολλά – πολλά ψήγματα από φιλομόφυλη ποίηση σε παγκόσμιο επίπεδο που χρειάστηκε πολύ – πολύ ρετουσάρισμα το υλικό και αρκετή σκέψη ώστε να κεντηθεί κάθε λέξη μέσα στο κείμενο. Οπότε τα ερεθίσματα θέλουν αρκετό χρόνο και μπορεί να μην είναι μόνο ένα αλλά μπορεί να είναι πολύ περισσότερα ώστε να γίνει ο βασικός κορμός”.
Ο κ. Αλυγιζάκης ρωτήθηκε τέλος για τη σχέση των Ελλήνων με το βιβλίο όπου σχολίασε μεταξύ άλλων: “Η Ελλάδα είναι μια χώρα που δεν διαβάζει. Παρόλα αυτά, αυτοί που ενδιαφέρονται διαβάζουν και θα ψάξουν να βρουν αυτό που θέλουν. Είναι καλό να υπάρχει μια μεγάλη γκάμα από υλικό και βιβλία έτσι ώστε να μπορεί να ικανοποιήσει ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αναγνωστικό κοινό. Από εκεί και πέρα δεν γράφεις για να πουλήσεις ή να γίνεις μπεστ-σελερίστας κ.λπ. Γράφεις επειδή το θέλεις εσύ”.
Δημ. Μαρ.