Σε περίοδο κρίσης εισέρχεται η ευρωπαϊκή κεντροδεξιά έπειτα από μια δεκαετία στη διάρκεια της οποίας τα δεξιά κόμματα κυριάρχησαν στη Γηραιά Ήπειρο, σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύεται στους “Financial Times”.
Οπως η ευρωπαϊκή κεντροαριστερά έβαψε τον πλανήτη ροζ στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ?90, έτσι και το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2000 σημαδεύτηκε από την κυριαρχία της Δεξιάς. Στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Σουηδία, και πιο πρόσφατα στη Βρετανία και την Πολωνία, τα κόμματα της κεντροδεξιάς κατέκτησαν την εξουσία. Στην ευρωπαϊκή σκηνή κυριαρχεί μια τριάδα συντηρητικών πολιτικών: η Αγγελα Μέρκελ, ο Νικολά Σαρκοζί και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Και οι τρεις, όμως, βλέπουν τελευταία τη δημοτικότητά τους να πέφτει. Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι απλό: μήπως η κυριαρχία της Δεξιάς φτάνει στο τέλος της;
Ο Σαρκοζί έχει εμπλακεί σε ένα σκάνδαλο που αφορά σχέσεις υπουργών του αλλά και του ίδιου προσωπικά με την τύχη της Λιλιάν Μπετανκούρ, διαδόχου του οίκου Λ? Ορεάλ. Ο γάλλος πρόεδρος κατηγορείται ότι έλαβε 150.000 ευρώ για την ενίσχυση της προεκλογικής του εκστρατείας το 2007, ένα ποσό είκοσι φορές μεγαλύτερο από το επιτρεπόμενο με βάση τον νόμο. Ο άνθρωπος που εισέπραξε αυτό το ποσό, όπως και άλλα, είναι ο υπουργός Εργασίας και Μεταρρυθμίσεων Ερίκ Βερτ, μέχρι πριν από λίγες ημέρες ταμίας του κυβερνώντος κόμματος UMP. Η σύζυγος του Βερτ ήταν οικονομική σύμβουλος της Μπετανκούρ. Το προεδρικό μέγαρο διαψεύδει όλες αυτές τις κατηγορίες, αλλά το σκάνδαλο έχει προκαλέσει μεγάλη πτώση της δημοτικότητας του προέδρου.
Την ίδια ώρα, ο πρώην πρωθυπουργός και προσωπικός αντίπαλος του Σαρκοζί Ντομινίκ Ντε Βιλπέν ανταγωνίζεται ανοιχτά τον πρόεδρο με το νέο του κόμμα, την Αλληλέγγυα Δημοκρατία.
Όπως ο Σαρκοζί, έτσι και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ξεκίνησε ως αουτσάιντερ του πολιτικού συστήματος. Στην περίπτωση του ιταλού πρωθυπουργού, σημαντικό ρόλο στην ανέλιξή του έπαιξαν ο προσωπικός του πλούτος, η αυτοκρατορία των μέσων ενημέρωσης της οποίας ηγείται και η κατάρρευση της άλλοτε ηγεμονικής χριστιανοδημοκρατίας. Όλα αυτά τα στοιχεία, σε συνδυασμό με την αδυναμία της Αριστεράς, του έδωσαν την εξουσία για το μεγαλύτερο μέρος της περασμένης δεκαετίας.
Αλλά κι εδώ υπάρχει ένας αέρας παρακμής. Δύο υπουργοί παραιτήθηκαν από την κυβέρνησή του τους τελευταίους δύο μήνες ύστερα από κατηγορίες που δέχθηκαν για διαφθορά και καταχρήσεις. Ο πρόεδρος του κοινοβουλίου Τζανφράνκο Φίνι, άλλοτε στενός συνεργάτης του Μπερλουσκόνι, βρίσκεται τώρα σε ανοιχτή αντιπαράθεση μαζί του. Αν και δεν έχει ψηφιστεί ακόμη ένας νόμος για την ιδιωτική ζωή και τις ηχογραφήσεις συνομιλιών, ο Τύπος είναι έξαλλος. Διαφωνίες φαίνεται να έχουν ξεσπάσει επίσης ανάμεσα στον πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομίας Τζούλιο Τρεμόντι για τα μέτρα λιτότητας. Τόσο ο Φίνι όσο και ο Τρεμόντι παίρνουν θέση για την πιθανότητα ο πρωθυπουργός να οδηγηθεί σε παραίτηση.
Το τρίτο μέλος της τριάδας, η Αγκελα Μέρκελ, είχε διακριθεί για τη μετριοπάθειά της και τις ικανότητες μεσολάβησης και συμβιβασμού που είχε δείξει όταν ηγούνταν μιας κυβέρνησης συνασπισμού με τους σοσιαλδημοκράτες. Αλλά τα πράγματα άλλαξαν όταν συγκρότησε κυβέρνηση με τους Ελεύθερους Δημοκράτες. Και η οικονομική ανάπτυξη της χώρας δεν είναι αρκετή για να κατευνάσει την οργή πολλών Γερμανών για την απόφαση της κυβέρνησης να βοηθήσει την Ελλάδα.
ΑΝΟΔΟΣ ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΩΝ
Αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή οικονομική κρίση, οι Ευρωπαίοι φάνηκε κάποια στιγμή να επιλέγουν ως ικανότερα για τη διαχείρισή της τα κόμματα που είναι πιο φιλικά προς την ελεύθερη αγορά. Αλλά τώρα δείχνουν να το ξανασκέπτονται. Την ίδια ώρα αλλάζει και η στάση απέναντι στην Ευρώπη: σήμερα υπάρχουν περισσότεροι ευρωσκεπτικιστές στους κόλπους της Αριστεράς. Ενας άλλος κίνδυνος είναι η ενίσχυση των ακραίων κομμάτων σε πολλές χώρες.
Εξω από την ευρωζώνη, πάντως, η κατάσταση φαίνεται να είναι διαφορετική. Ο πρωθυπουργός της Σουηδίας Φρέντρικ Ράινφελντ βλέπει τη δημοτικότητά του σε υψηλά επίπεδα, ενώ σε μεγάλες φόρμες βρίσκεται και ο νέος πρωθυπουργός της Βρετανίας Ντέιβιντ Κάμερον. Και στην Πολωνία η μάχη για τον πρόεδρο έγινε ανάμεσα σε δύο υποψηφίους της Δεξιάς.
Τα προβλήματα της γαλλογερμανοϊταλικής τρόικας, επισημαίνει ο Τζον Λόιντ στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, φαίνεται λοιπόν να απορρέουν από τις πολιτικές τους επιτυχίες. Και οι τρεις, ο καθένας με τον τρόπο του, αμφισβήτησαν το πολιτικό κατεστημένο στις χώρες τους. Αλλά τώρα, που η εποχή είναι πιο δύσκολη, τα κόμματά τους φοβούνται ότι θα χάσουν την εξουσία. Και οι τρεις λοιπόν αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να τους ζητηθεί να παραμερίσουν. Προς το παρόν πάντως μπορεί να τους παρηγορεί η σκέψη ότι στο αντίπαλο στρατόπεδο δεν διαφαίνεται ένας σοβαρός ανταγωνιστής.
(Πηγή: Financial Times)
