ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ:

“Η ποίηση ήταν για εμένα ένα καταφύγιο ενάντια στις δυσκολίες που αντιμετώπισα αλλά και κάτι σαν χρέος να μιλήσω για αυτά που έζησα… Ήταν όμως και χαρά, αφού μπόρεσα να ακουμπήσω τις αναμνήσεις μου και να τις μεταδώσω. Δεν πήγαν χαμένες”.
Με αυτή τη λιτή περιγραφή η Χανιώτισσα ποιήτρια, Βικτωρία Θεοδώρου, αναφέρθηκε, μιλώντας χθες στα “Χ.Ν.”, στη μακρόχρονη σχέση της με τον ποιητικό λόγο, η οποία ξεκίνησε το 1955.
Αφορμή για την επιστροφή της στον γενέθλιο τόπο της, τα Χανιά, στάθηκε η παρουσίαση του δοκιμίου “Ελάσσονες τόνοι σε μείζονες κλίμακες στην ποίηση της Βικτωρίας Θεοδώρου” του καθηγητή του Ιονίου Πανεπιστημίου Θεοδόση Πυλαρινού, την οποία πραγματοποίησε χθες το Κέντρο Παραστατικών Τεχνών.
Ο πρόεδρος του Κέντρου Κρητικής Λογοτεχνίας και του Συνδέσμου Φιλολόγων Νομού Χανίων, Κώστας Μουτζούρης, ο οποίος παρουσίασε το βιβλίο, χαρακτήρισε την κα Θεοδώρου ως τη μεγαλύτερη εν ζωή Ελληνίδα ποιήτρια: “Η Βικτωρία Θεοδώρου έχει γράψει για τον αγώνα, την αγωνία και την αντίσταση του ελληνικού λαού -που δυστυχώς αυτή η αντίσταση πήγε περιπατο. Παράλληλα εκφράζει τον πόνο του απλού ανθρώπου, τραγωδεί τον έρωτα και θρηνεί τις συμφορές”, σημείωσε ο κ. Μουτζούρης και πρόσθεσε ότι από τα πρώτα χρόνια, όταν εμφανίστηκε η κα Θεοδώρου στα ελληνικά γράμματα, έως σήμερα η ποίησή της συνεχώς εξελισσόταν: “Ο Γιάννης Ρίτσος από το 1962 είχε εκφραστεί με τα πιο κολακευτικά λόγια για τη Βικτωρία Θεοδώρου. Το τελευταίο της μεγάλο ποίημα και σύνθεση «Ο Κεδρισός» ίσως είναι και το κορυφαίο της ποίημα. Δηλαδή, ξεκινώντας με το «Εγκώμιο» το 1957 και φτάνοντας στο σήμερα βλέπουμε μια ανιούσα πορεία της Βικτωρίας, που έχει φτάσει στο υψηλότερο σκαλί της ποίησης”.
Η κα Θεοδώρου τόνισε ότι είναι μεγάλη τιμή, χαρά αλλά και ευθύνη η έκδοση του δοκιμίου που αναφέρεται στο ποιητικό της έργο, ενώ στην παρατήρησή μας ότι η έκδοση του δοκιμίου σημαίνει ότι το έργο της αντέχει στον χρόνο σχολίασε: “Δεν ξέρω. Ακόμα είναι λίγος ο χρόνος. Πρέπει να περάσει κάμποσος ακόμα. Το σπουδαίο όμως για εμένα είναι ότι όταν βίωσα δύσκολες καταστάσεις το γράψιμο με βοήθησε να ανακουφιστώ και να επικοινωνήσω…”.
Να σημειώσουμε ότι η Βικτωρία Θεοδώρου εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1955 με ποιήματά της που δημοσιεύτηκαν στην «Επιθεώρηση Τέχνης». Το πρώτο βιβλίο της, “Εγκώμιο”, κυκλοφόρησε το 1957. Ακολούθησαν: “Κατώφλι και παράθυρο” 1962, “Βορεινό Προάστιο” 1966, “Το λαγούτο” 1971, “Η εκδρομή” 1973, “Ουρανία” 1978, “Άρειος Ύπνος” 1983, “Η νυχτωδία των συνόρων” 1986, “Μειλίγματα” 1990, “Χρονικό” 1994, “Ευνοημένοι” 1998, “Καταλόγι για τον μάστορα” 2008.
Σύνολο το ποιητικό έργο της περιέχεται στην τελευταία και ολοκληρωμένη έκδοση του βιβλίου Βικτωρία Θεοδώρου – Ποιήματα, (εκδ. Διάττων, Αθήνα 2010).
Έχει δημοσιεύσει, επίσης, τα πεζά: “Στρατόπεδα γυναικών” 1975, “Ο Τράϊκο” 1982, “Γαμήλιο δώρο” 1995, “Οι δεσποινίδες της οδού Λαμψάκου” 2005, ενώ υπό έκδοση είναι οι νουβέλες της “Δραπέτις”, “Πελαγινή” και “Ανιδιοτέλεια”.
Ποιήματα της Βικτωρίας Θεοδώρου έχουν αποδοθεί σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες, ενώ πλούσιο είναι και το μεταφραστικό έργο της.
Η Βικτωρία Θεοδώρου είναι αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης. Συμμετείχε από τα εφηβικά της χρόνια στην ΕΠΟΝ, ενώ το 1948 εκτοπίστηκε στη Χίο, το Τρίκερι, τη Μακρόνησο και πάλι στο Τρίκερι, απ? όπου, αρνούμενη να κάνει «δήλωση μετανοίας» αφέθηκε ελεύθερη στις 22 Δεκεμβρίου 1952, ως «αδειούχος εξόριστη».