Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ Η. ΚΑΚΑΝΟΣ
“Ήθελα να γράψω από καιρό ένα βιβλίο γι? αυτόν τον ιδιαίτερα αγαπητό συγχωριανό μας τον Θεοχάρη Ραϊσάκη.
Αναζητώντας ύλη από διάφορα αρχεία και ακούγοντας ηλικιωμένους, ως επί το πλείστον, ανθρώπους του χωριού και της περιοχής κατάφερα να πραγματοποιήσω την πρώτη μου συγγραφική εργασία, έχοντας επιλέξει ένα πρόσωπο που έγραψε τη μεγάλη ιστορία ως ποιητής και ριμαδόρος. Ο Θεοχάρης ήταν ένας άνθρωπος πολύ προικισμένος από τη φύση και με το ταλέντο του και τη στιχουργική του ικανότητα διασκέδασε τα Εννιά Χωριά και το χωριό του τη Λίμνη πάνω από πενήντα χρόνια. Πάρα πολλές φορές ακούγαμε, συνήθως τα βράδια, τις θαυμάσιες ρίμες που έλεγε στο μαγαζί του και αμέτρητες φορές αισθανθήκαμε την ανάγκη να τις ακούσουμε ξανά όταν μαζεύαμε τα κάστανα, στα καζάνια για την τσικουδιά, στις μικρές και τις μεγάλες χαροκοπιές. Στη μνήμη του λοιπόν θα παρουσιάσω την Κυριακή στη Λίμνη, το χωριό του αείμνηστου ριμαδόρου αυτό το βιβλίο?”.
Μέσα, από τις 136 σελίδες του, αναγράφουμε ένα μέρος από κάποιο θλιβερό γεγονός, ως εξής: “?Να μην ξεχνούμε ότι ο Θεοχάρης είναι εραστής της ζωής, της ομορφιάς και της φύσης. Ψυχαγωγείται και ψυχαγωγεί, χαίρεται τη ζωή, συνθέτοντας ρίμες με αφορμή μικρά και μεγάλα γεγονότα. Στη συνέχεια τις απαγγέλει στο μαγαζί του στη Λίμνη, αλλά και στις συντροφιές και τα γλέντια τις μέρες της σχόλης και των εορτών. Ο στόχος του ήταν να σκορπίσει τη χαρά και το γέλιο, να διασκεδάσει τους συντοπίτες του μα και ο ίδιος να ευχαριστηθεί αφού το συναίσθημα αυτό λειτουργεί αμφίδρομα στον ίδιο και στους ακροατές του.
Καλοί ανθρώποι οι …
κι έχουνε να το πούνε,
το μόνο των ελάττωμα
είναι πως κουτουλούνε.
Για τούτο να οι …
κοιμούνται πριν ρουπίσει,
γιατί φοβούνται ο Παντελής
να μην τσοι κουτουλήσει.
Είναι γερός ο Παντελής
με χέρια σαν τα φτυάρια,
μόνο πως κουτουλά
κι αυτός όπως και τα κριάρια.
Στο γλάκιο είναι άφταστος
καμπάνα ειν? η φωνή του,
μα η μεγάλη δύναμη
είναι στην κεφαλή του.
Δεν κουτουλά εκδικητικά,
μα κουτουλά από χούι
και την ε κάνει τη ζημιά
γιατί είναι σαν το βούι”.