Αν και το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, θέμα που είχε σηκώσει ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Καστανίδης με τις δηλώσεις του περί «νομιμοποίησης» κάποιων κυβερνητικών αποφάσεων συναρτημένων με την εφαρμογή όρων του Μνημονίου, έσβησε προσκρούοντας στις λογικές απαγορεύσεις του τελευταίου, η συζήτηση για τον ανασχηματισμό ανοίγει όλο και πιο πολύ καθιστώντας τον σχεδόν υποχρεωτικό. Είναι προφανές ότι, αν η κυβερνητική μηχανή δουλεύει χωρίς «μπουκώματα» και «ρεταρίσματα» κανείς δεν ξεκινά συζήτηση για την αντικατάσταση υπουργών που ανταποκρίνονται με σχετική επάρκεια στα καθήκοντά τους. Αντιθέτως, εφόσον η σχετική συζήτηση συντηρείται και εμπλουτίζεται, σημαίνει ότι μια αυξανόμενη πλειοψηφία πολιτών απορρίπτει κάποιους υπουργούς ή πτυχές του κυβερνητικού έργου, η αποτυχία του οποίου χρεώνεται σε κάποιους οι οποίοι νομοτελειακά πρέπει να αποτελέσουν τους αποδιοπομπαίους τράγους της κυβερνητικής αλλαγής. Είναι φυσικό οι αυτοδιοικητικές εκλογές να απομακρύνουν, λόγω εκλογής, κυβερνητικά στελέχη, οπότε ο ανασχηματισμός είναι λογικώς αναμενόμενος. Δεν είναι όμως μόνο αυτοί που εκλεγόμενοι (άρα επαινούμενοι) πρέπει να αντικατασταθούν. Είναι και οι υπουργοί που έχουν αποτύχει ήδη παταγωδώς και η διατήρησή τους στην κυβέρνηση χρεώνει τον πρωθυπουργό με ευθύνες. «Σε μια περίοδο» γράφει το «Βήμα» «που μαστιγώνονται οι πολίτες, είναι προκλητικό η ανεπάρκεια να συναντά επιείκεια. Ας ληφθούν γρήγορα οι αποφάσεις, όσο γρήγορα αποφασίστηκε να περικοπούν οι αποδοχές, να απολυθούν οι συμβασιούχοι, να αυξηθεί ο ΦΠΑ». Οι ανίκανοι υπουργοί, κάθε ημέρα που περνάει πάνε πίσω τη χώρα. Καιρός να πάνε κι αυτοί στα σπίτια τους.
ΑΕΣ
Ενα ρολόι σταματημένο…
Το ρολόι της Δημοτικής Αγοράς είναι σταματημένο εδώ και μήνες, μπορεί και χρόνια, στις δέκα παρά δέκα. Εχω ακούσει πολλές ιστορίες για δείκτες “κολλημένους” σε κοσμοιστορικά γεγονότα, όμως το πιο πιθανό είναι ότι στη δική μας πρίπτωση αυτό που έχει κολλήσει είναι τα γρανάζια της τοπικής γραφειοκρατίας. Και είναι κρίμα γιατί η Δημοτική Αγορά είναι το κέντρο της πόλης, σημείο συνάντησης και αναφοράς για ντόπιους και ξένους.
E.K.
“Τούτο το αλωνάκι…”
Τα ιδανικά μας, δεν είναι τουριστική ατραξιόν. Η Ελλάδα είναι γοργότερος Θεός, που σημαδεύει τα όνειρα του? ξύπνιου μας, το μυαλό μας, την ψυχή μας.
Κάθε στιγμή, κάθε φορά, που πατώ χώμα ελληνικό, κάθε φορά που βλέπω το κρυμμένο χαμόγελο της αγέλαστης πέτρας τούτης της γης, (μακριά από προγονοπληξία και αρχαιοπρεπή “ηλεκτρισμό”).
Ξέρω ότι η φύτρα της φυλής, είναι δωρική, επίγεια, σκληραγωγημένη.
Και η Ελλάδα, των πολλαπλών υποσχέσεων και των μακραίωνων απογοητεύσεων, τούτη η λυρική γη με την φλογέρα της φιλοσοφίας και το σουραύλι του μικροαστισμού, είναι το πνευματικό μου κοιμητήριο.
Η ασκητική της χώρας, είναι η “ασκητική της πληγής” που μας αφήνει, σαν χαρακιά, σαν ξυραφιά, γιατί αλλιώς την ονειρεύτηκαμε αλλιώς την παραλάβαμε και αλλιώς θα την παραδόσουμε.
Η Ελλάδα είναι όλα μαζί και ταυτοχρόνως?
Και υπέροχη στο αγνάντεμά της, και μάταιη στην εφαρμογή της.
Στη σύγχρονη της εφαρμογή.
Μα έχει μια γοητεία απαγορευμένου καρπού, μια έναστρη ανδρεία επικής μάχης, μιαν έφοδο στον ουρανό.
Και μη σας νοιάζουν, τα “ακέφαλα κουστούμια” και η πεζότητα της ραδιουργεία. Της μικροπολιτικής, εννοώ?.
Η Ελλάδα είναι στοχασμοί, λιθάρι, κακοτράχαλο, σκληρό καρύδι της ιστορίας. Είναι θαυματουργία ποιητική και σπόρος ζωής.
Τούτη τη μαγιά δεν μπορεί να μας την πάρει κανείς.
Γ. Ουντράκης
