Υπεύθυνος έκδοσης
Βαγγέλης Παναγόπουλος
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
3 Αυγούστου 2000
ΙΣΤΟΡΙΚΑ
Aλλά σήμερα πόσες μορφές «αυτοκτονίας» έχει η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;
4η Αυγούστου: Ο Βασιλιάς Γεώργιος Β΄ που τη σχεδίασε και η Βουλή «ΣΥΝΑΙΝΕΣΕ»
Ένας από τους τρόπους, ο πιο σπάνιος όμως, για να επιβληθεί ένα σκληρό ή ένα μαλακό δικτατορικό καθεστώς είναι από μόνοι τους (ή από ετεροκαταναγκασμούς ψευδοδημοκρατικής λειτουργίας), να παραδώσουν τη διακυβέρνηση της χώρας στους δικτάτορες.
Έτσι, κάπως συνέβη και στην περίπτωση της δικτατορίας 4ης Αυγούστου 1936 του Ιωάννη Μεταξά.
Κατ’ αρχή η Βουλή παρέσχε ψήφο εμπιστοσύνης στο δοτό των ανακτόρων πρωθυπουργό στις 27 Απριλίου του ’36. Και το δεύτερος είναι ότι αυτή η Βουλή αυτοχειριάσθηκε υιοθετώντας το Γ΄ ψήφισμα, με το οποίο διέκοπτε τις εργασίες της από 30 Απριλίου μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου του 1936.
Δεν έφτανε όμως μόνο αυτό αλλά εξουσιοδοτούσε την εκτελεστική εξουσία να νομοθετεί επί όλων των θεμάτων όπως γίνεται έκτοτε και με τις σάπιες Δημοκρατίες που νομοθετούν τα κάκιστα ως κάλλιστα στο Σύγχρονο –διεθνή αντιδημοκρατικό κόσμο. Και τούτα όλα, τότε, πριν την επιβολή της 4ης Αυγούστου να συμβούν παρά τις προειδοποιήσεις κυρίως, το Γ. Παπανδρέου αλλά και άλλων. Με αποτέλεσμα-όπως γράφει ο εισηγητής Βαγγέλης Παναγόπουλος στο σπουδαίο αφιέρωμα στο ένθετο «ΙΣΤΟΡΙΚΑ» της αξέχαστης ποιοτικής και πραγματικά Δημοκρατικής εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ.
Για να γράφει ο Β. Παναγόπουλος ό,τι –παρά τις προειδοποιήσεις η χώρα παραδόθηκε στον Μεταξά και οι Δημοκρατικοί πολίτες στον πάγο και στο ρετσινόλαδο.
Στο αφιέρωμα αυτό της Ελευθεροτυπίας ο καθηγητής της πολιτικής ιστορίας στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης γράφει ένα πύρινο άρθρο, με υπέρτιτλο «Αυτοκτονία», και τίτλο: «Η ΚΑΤΟΛΙΣΘΗΣΗ προς τη ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ», και υπότιτλο: 1936: Η Βουλή ανοίγει το δρόμο για την κατάλυση των συνταγματικών ελευθεριών».
Σ’ αυτό το άρθρο γράφει ότι: «η λαϊκή ετυμηγορία της 26ης Ιανουαρίου 1936 οδήγησε στην ισοψηφία των δύο μεγάλων κομμάτων. Με 143 αντιβενιζελικούς βουλευτές και 142 Βενιζελικούς.
Οι κομμουνιστές του παλλαϊκού μετώπου με τ15 έδρες φάνηκε ότι θα μπορούσαν να παίξουν ρόλο «ρυθμιστή» της κατάστασης.
Ο ουσιαστικός όμως ρυθμιστής ήταν ο Βασιλιάς Γεώργιος Β΄ ο οποίος αξιοποίησε πλήρως την παλινόρθωση του 35 από τη Βενιζελική παράταξη με προεξάρχουσα και υπερ-θεματίζοντα τον Ελευθέριο Βενιζέλο».
Οι διαδικασίες των συναλλαγών των κομμάτων για σχηματισμό κυβέρνησης και εκλογή προέδρου Βουλής στο πρόσωπο του Σοφούλη σε συνεργασία με την αριστερά είχαν αποτέλεσμα τη συνεχή αντιπαλότητα που άνοιγε διάπλατα το δρόμο στη Δικτατορία Μεταξά παρόλο που ο Γεώργιος Β΄, απευθυνόμενος στον τότε πρόεδρο της Βουλής Θεμιστοκλή Σοφούλη είπε:
«Σας τονίζω ότι κανείς κίνδυνος δια τους ελεύθερους κοινοβουλευτικούς θεσμούς δεν υπάρχει. Όμως ο Θ. Σοφούλης κατά τη συνεδρίαση της 25ης Απριλίου – με θέμα την πρόταση μομφής του Ι. Ράλλη κατά του προέδρου Σοφούλη για το σύμφωνο που είχε υπογράψει με τους κομμουνιστές η πρόταση απορρίφθηκε (με ψήφους 185 έναντι 85) κατά την αγόρευσή του πριν την ψηφοφορία μεταξύ άλλων είπε και τα εξής σημαντικά.
Μέσα εις την ατμόσφαιρα η οποία μας περιβάλλει τη ζωή μας εισπνέουμεν όλοι, χωρίς να το καταλάβωμεν μίαν γιγαντιαίαν δόσιν υποκρισίας. Κοπτόμεθα πάντες και διετραγουδουμεν τον κίνδυνον τον απώτερον τους κομμουνισμού. Για να καλύψωμε τον κίνδυνον του οποίον ημείς οι ίδιοι δημιουργούμεν, ως προστάται δήθεν και υπερασπισταί του αστικού καθεστώτος ώστε να μην υπολείπεται πλέον εις τους ανατροπείς του βαρύ το έργον….
Για να φθάσει με, με ευθύνη ασυγχώρητη, τελικά στην ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής στην κυβέρνηση Μεταξά (Απρίλιος 1936). Τότε, που όλοι άνοιξαν με την ψευτοδημοκρατική κάλυψή τους τον διάπλατο δρόμο της Κεφαλλονίτικης Δικτατορίας του Μεταξά.
Η ελληνική κοινή γνώμη απογοητευμένη από όλες αυτές τις αυτοκαταστροφικές αντιθέσεις απέναντι στην εγκληματική ανάδειξη (κοινοβουλευτικά) της κυβέρνησης Μεταξά, όπου ο μεν λαός φωνάζει δεν θέλω Μεταξά και το πολιτικό σώμα αδιαφορώντας του απαντά. Κι όμως λαέ «θα σε κυβερνήσει ο Μεταξάς».
Αλλά, το σημαντικό ήταν ότι η κοινή γνώμη κορεσμένη από τις παλινωδίες των δύο παρατάξεων δεν μπορούσε πλέον να κακοποιηθεί. Εν τω μεταξύ ο θάνατος του Ελευθερίου Βενιζέλου 18 Μαρτίου 1936 στο Παρίσι επιτάχυνε την κατολίσθηση στη Δικτατορία. Με την έγκριση της κυβέρνησης Μεταξά απ’ όλα τα κόμματα εκτός από το ΚΚΕ που ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του Παλλαϊκού Μετώπου Σ. Σκλάβαινας αρνήθηκε.
Σε όλη αυτή τη διαπλοκή για την επιβολή της Μεταξικής δικτατορίας στον ελληνικό αστικό κόσμο αποτελούσε ο αντικομουνισμός συσπείρωνε ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας και αποτελούσε πολιτική βάση για να στηριχθεί αστικά το καθεστώς. Η Μεταξική προπαγάνδα προετοίμασε το κλίμα του αστικού φόβου απέναντι στον ανατρεπτικό Κομμουνισμό, που είχε στόχο να καταλάβει την εξουσία από τις 4 Αυγούστου.
Για να προηγηθούν πριν τις 4 Αυγούστου κοινωνικές συγκρούσεις για να διογκωθεί τεχνητά ο κίνδυνος του κομμουνισμού. Ιδιαίτερα μετά την επανίδρυσή του το 1931, που το έφερε στο προσκήνιο. Το ΚΚΕ έπρεπε να διεξάγει ένα διμέτωπο αγώνα ενάντια στις δυνάμεις πλειοψηφίας που αντιπροσώπευαν τον Λαό. Με όλες αυτές και πλείστες άλλες εκφοβιστικές καταστάσεις ο Ελληνικός λαός ξύπνησε την 4η Αυγούστου με δικτατορία Μεταξά, με συλλήψεις καταναγκαστικές εξορίες, φυλακίσεις.
Είχε δημιουργηθεί το Νέον κράτος του Μεταξά.
Για να επιχειρηθεί από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του να μοιάζει με τα αντίστοιχα ολοκληρωτικά καθεστώτα Γερμανίας και Ιταλίας.
Γιατί ο Ιωάννης Μεταξάς (κατά τον Φοίβο Οικονομίδη) ήταν άνθρωπος ακροδεξιών αντιλήψεων, ισχυρός αντίπαλος του φιλελευθερισμού, του κοινοβουλευτισμού και του κομμουνισμού.
Όμως, οι φασιστικές θέσεις της 4ης Αυγούστου έπρεπε να συμβαδίζουν με τη Βρετανική βασιλική έγκριση, εντούτοις- μέσα από αυτή την εξάρτηση η δικτατορία Μεταξά είχε ομοιότητες αλλά και διαφορές με τα καθεστώτα Χίτλερ και Μουσολίνι. Για να προβάλλει ο Μεταξάς το ΝΕΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ κράτος του ως ένα αντικομμουνιστικό προσανατολισμό που καθόρισε τον ελληνικό κρατικό μηχανισμό ως το 1974.
Βασικά ο μεταξάς, έχοντας ως πρότυπο την αρχαία Σπάρτη, αφού θεωρούσε ότι η αρχαία Δημοκρατία δεν μπορούσε να συμβαδίσει με τις αντιλήψεις του. Τονίζοντας ότι πρώτος ελληνικός πολιτισμός της αρχαιότητας αποτελούσε παρελθόν. Όμως ο δεύτερος πολιτισμός των Βυζαντινών «δεν έκαμε μεγάλα έργα διανοίας, είχε όμως βαθιά πίστη… αλλά όπως πίστευε και διακήρυσσε το καθεστώς της 4ης Αυγούστου θα πραγματοποιούσε τον τρίτο ελληνικό πολιτισμό.
Για να πει (σε ομιλία του προς τους νέους των στρατιωτών των μελανοχιτώνων που οργάνωσε και επέβαλλε) τα εξής: «Τώρα έρχεσθε εσείς να ανανεώσετε αυτούς τους δύο πολιτισμούς μέσα από μια βαθιά πολύ θρησκευτική πίστη των οποίων πρέπει να έχουν ως χριστιανοί». Μια δήλωση αντίθετη από τον Χίτλερ που δεν πίστευε στο θεό, αλλά και τον άθεο κουμμουνισμό.
Η νεολαία των Μεταξικών μελανοχιτώνων κατάργησε όλες τις άλλες νεανικές οργανώσεις, όπως των προσκόπων κ.λπ. (στους οποίους κι εγώ ήμουν και αρνήθηκα παιδί 9-10 χρόνων να γίνω μελανοχίτων, με πολλές τιμωρίες μου). Με αυτά τα πιστεύω ο Ιωάννης Μεταξάς υποδέχτηκε τον Μεγάλο και ονομαστό αρχιπροπαγανδιστή του χιτλερισμού τον Γιόζεφ Γκαίμπελς, στην Αθήνα.
Πάντως, η αντίσταση των ελλήνων Δημοκρατικών ήταν έντονη για την παλινόρθωση του Βασιλιά και ιδιαίτερα για την κυβέρνηση Μεταξά. Ο Δημοκρατικός ηγέτης Αλέξανδρος Μυλωνάς είχε καταγγείλει από το Νοέμβριο του 1935 το επαίσχυντο δημοψήφισμα και την παλινόρθωση της Μοναρχίας, ο Καφαντάρης κατήγγειλε τις αυθαίρετες συλλήψεις και τα μεσαιωνικά μαρτύρια που υποβάλλονταν οι συλληφθέντες. Αλλά, η Βρετανική Κυβέρνηση θεωρούσε απίθανο η αντιπάθεια και η αντίσταση στον Μεταξά να εξελιχθεί σε επαναστατικό ρεύμα.
Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια η Δικτατορία έχει δική της μορφή και ο ελληνικός λαός στενάζει με οικονομικά μαρτύρια και άλλες καταπιέσεις.
