50 χρόνια Εκπαίδευσης

50 Χρόνια, μισός αιώνας. Αν το σκεφθεί κανείς είναι πολλά τα χρόνια του μισού αιώνα. Τα 50 χρόνια για ό,τι κι αν κάνει κάποιος.
O Αντώνης Μαυροματάκης, νέος δάσκαλος του 1969, κι ενώ περίμενε διορισμό στην δημόσια εκπαίδευση, ίδρυσε με έναν συνάδελφό του Ιδιωτικό Δημοτικό Σχολείο και Νηπιαγωγείο Κοραής.
Ο Αντώνης καταγόμενος από το χωριό Συρίλι, από πολυμελή οικογένεια, 7 αδέλφια, πέτυχε το 1964 στην Ανωτάτη Εμπορική Αθηνών και στην Ακαδημία Ηρακλείου. Τα οικονομικά όμως της οικογένειας δεν επέτρεπαν σπουδές στην Αθήνα, οπότε επέλεξε την Ακαδημία Ηρακλείου. Έγινε δάσκαλος. Σίγουρα ήταν το «πεπρωμένο» όπως λέμε, να δώσει ψυχή και σώμα όλα αυτά τα χρόνια στα παιδιά.
Ίδρυσε λοιπόν το Ιδιωτικό Σχολείο, άθλος για εκείνη την εποχή γιατί δεν υπήρχαν χρήματα. Είχε μόνο τα νιάτα του, την αγάπη του για τα παιδιά και το ανήσυχο πνεύμα, για ένα καλύτερο μέλλον.
Το 1972 φτιάχνουμε μαζί την οικογένειά μας. Ερχόμενη από τη Μακεδονία, τη Βέροια, κάνουμε το σπιτικό μας.
Ανήσυχα πνεύματα και οι δύο, προσπαθώντας να σταθώ στο πλευρό του άνδρα μου, ιδρύσαμε μαζί το 1980 τον πρώτο βρεφικό σταθμό στα Χανιά για μωρά από 40 ημερών με το σλόγκαν «Τα μωρά σας και τα μάτια μας» και με το όνομα «Μητέρα». Το «Μητέρα» ήταν για πολλές μανούλες η λύση στο πρόβλημα που δεν είχαν κανέναν να φροντίζει το μωρό τους.
Το 1985 παίρνει πτυχίο της σχολής νηπιαγωγών Χανίων. Θυμάμαι ότι για την πρακτική του, όλη η οικογένεια τον βοηθήσαμε να ζωγραφίσει έναν πίνακα με αμυγδαλιές.
Μωράκια, πολλά μωράκια γέμισαν τον όμορφο χώρο του «Μητέρα» και συνέχιζαν να έρχονται και στο νέο ιδιόκτητο κτίριο της Παπαναστασίου 220 από το 1990.
Πρωτοποριακό κτίριο, γεμάτο φως, γεμάτο χρώματα, γεμάτο αγάπη για τα μωρά. Τα μωρά μεγάλωναν και χειάζονταν ένα μεγάλο σχολείο. Το 1992 ιδρύσαμε το Δημοτικό Σχολείο ΜΑΥΡΟΜΑΤΑΚΗ – ΜΗΤΕΡΑ στον δεύτερο όροφο του κτιρίου και το 1997 ολοκληρώνεται με την πρωτοποριακή, για την εποχή, θερμαινόμενη πισίνα. Εκμάθηση κολύμβησης για παιδιά από 3 ½ ετών. Στην αρχή λειτουργούσε μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες. Αργότερα στεγάζεται, γίνεται εσωτερική και λειτουργεί όλον τον χρόνο. Ο καθαρισμός της γίνεται με την τελευταία τεχνολογία, το Όζον. Η χρήση της πλέον επεκτείνεται και σε ενήλικες με τα τμήματα AQUA AEROBIC.
Την άνοιξη του 1994, ο Κωνσταντίνος Μανωλάκης, νέος δάσκαλος τότε, νυν διευθυντής του σχολείου μας, έρχεται στο σχολείο μας και αντικαθιστά την πρώτη μας δασκάλα Ελένη Πατεράκη που έφυγε με άδεια κυήσεως.
Η πορεία του σχολείου συνεχίζεται με τον ερχομό της Βίλμας Μαυροματάκη που τελειώνει τις σπουδές της στην Αθήνα, το 1994 και αναλαμβάνει το Νηπιαγωγείο.
Το 1998 ο Κώστας Μανωλάκης και η Βίλμα Μαυροματάκη παντρεύονται.
Το 2001 η Κατερίνα Μαυροματάκη παίρνει το πτυχίο της ψυχολογίας από πανεπιστήμιο της Αγγλίας και έρχεται κι αυτή στο σχολείο και λίγο μετά και για μερικά χρόνια και ο Σώτος Μιχαήλ, ο άντρας της Κατερίνας.
Ολοκληρώνονται οι εγκαταστάσεις του αμφιθεάτρου και κτίζεται το εκκλησάκι. Ήταν το επισφράγισμα όλων, ίσως σαν ευχαριστία, για τα όσα είχαν επιτευχθεί. Το αφιερώσαμε στην Παναγία, στον Άγιο Αντώνιο και στους τρεις Ιεράρχες Άγιοι των γραμμάτων. Ιδρύεται το Γυμνάσιο Μαυροματάκη. Ξεκίνησε με καλές προϋποθέσεις αλλά επειδή τα παιδιά ήθελαν λιγότερο πιεσμένο πρόγραμμα έκαναν άλλη επιλογή με αποτέλεσμα να κλείσει. Ήταν μία δυσάρεστη στιγμή της πορείας μας.
Τα χρόνια περνάνε, τα πάντα εξελίσσονται, τα πάντα πρέπει να βελτιώνονται.
Στο κολυμβητήριο δημιουργείται το baby swimming, για βρέφη από 3 μηνών. Ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα κολύμβησης για μωρά σε έναν υπέροχο χώρο που μαζί με τους γονείς τους, χαλαρώνουν εξοικειώνονται με το νερό.
Ό,τι κτίστηκε, εκτός από την βοήθεια των μηχανικών, ο κύριος Αντώνης ήταν πάντα με ένα κλιμακόμετρο και σχέδια στο χέρι.
Το σχολείο εξελίσσεται, ο κύριος Αντώνης βγαίνει από την τάξη το 2013 λόγω συνταξιοδότησης. Δεν παροπλίζεται όμως. Μένει ενεργός. Δημιουργήσαμε τον σχολικό κήπο που με μεράκι μαζί με τα παιδιά φυτεύουν τα λαχανικά, τα παρατηρούν όσο μεγαλώνουν, τα γεύονται. Υλοποιήσαμε την κύκλο του ψωμιού (όργωμα, σπορά, θερισμός, λίχνισμα, ζύμωμα και ψωμί) και κουρά προβάτων, άρμεγμα και τυροκομικά προϊόντα. Κάνει τις διάφορες κατασκευές των αξεσουάρ ή των σκηνικών στις γιορτές, φροντίζει για τα πάντα σε ένα σχολείο που προχωρά, σε ένα σχολείο ζωντανό που μαζί με την Βίλμα και τον Κώστα και όλους τους συνεργάτες μας προχωράμε.
Στόχος του σχολείου μας είναι να έχει την πρωτιά σε προγράμματα, ιδέες. Από τον Μάιο του 2017 εφαρμόζεται στο σχολείο μας η δίγλωσση εκπαίδευση για τα παιδιά του παιδικού μας σταθμού, του νηπιαωγείου και με προοπτική να επεκταθεί και στο Δημοτικό.
Στο πρόγραμμα αυτό, η συνεργασία μας με την κ. Ευγενία Παπαδάκη γλωσσολόγο άλλαξε τα δεδομένα της εκπαίδευσης έγινε το σχολείο μας πολυπολιτισμικό με πολλά παιδιά από πολλά κράτη.
Όλα αυτά τα 10 τελευταία χρόνια παρ’όλες τις δυσκολίες συνεχίζουμε αυτό που ο Αντώνης Μαυροματάκης ξεκίνησε πριν 50 χρόνια. Έχουμε εξαίρετους συνεργάτες, έχουμε τους γονείς στο πλευρό μας, παίρνουμε δύναμη από αυτούς και με την αστείρευτη αγάπη που έχουμε για τα παιδιά συνεχίζουμε.
Οι πρώτοι μαθητές του κ. Αντώνη είναι τώρα πάνω από 50 ετών. Τα μωρουδέλια του βρεφικού έγιναν μανούλες που φέρνουν τα παιδιά τους. Μεγαλώσαμε και μεγαλώνουμε ακόμα παιδιά. Και ενώ φροντίζαμε όλα αυτά τα χρόνια αμέτρητα παιδιά, αναρωτιόμασταν «άραγε στους διαδρόμους αυτού του σχολείου θα αξιωθούμε να δούμε να τρέχουν τα εγγόνια μας;» Ο Θεός μας αξίωσε και το 2000 αποκτήσαμε την Νέλια. Έφθασε η ώρα που μικρούλα την ταΐζαμε στην κουζίνα του βρεφικού. Το 2004 ήρθαν και άλλα δύο εγγόνια. Ο Μάνος και μετά από λίγους μήνες η Μαριάντα. Δύο ακόμη μωράκια μεγάλωσαν στο «ΜΗΤΕΡΑ».
Μεγάλωσαν όπως τόσα άλλα μωρά. Αποφοίτησαν από το σχολείο μας με ήθος, γνώσεις όπως και όλα τα παιδιά μας που ανοίγουν τα φτερά τους και ξεχωρίζουν σε όποιο σχολείο πηγαίνουν. Αυτό για τον Αντώνη είναι ο θησαυρός που αποκόμισε όλα αυτά τα χρόνια.
Στον δρόμο όταν τον συναντάνε οι μαθητές του τον βλέπουν με αγάπη και αυτός με απίστευτη φυσικότητα θυμάται πως ήταν μικρά, από που τουε έπαιρνε, αν ήταν ήσυχα ή δραστήρια. Χαρακτηριστικό είναι όταν συναντάμε την Ρενάτα Μαστοράκη, που την συναντάμε πολύ συχνά, και του λέει «τί κάνεις δάσκαλε;». Η λέξη «δάσκαλε» ηχεί σαν μελωδία, δείχνει αγάπη, σεβασμό, γλυκύτητα. Την ίδια λέξη, «δάσκαλε», χρησιμοποιούσαν και οι μαθητές του Χριστού για να δείξουν την αγάπη τους.
50 χρόνια ο Αντώνης ήταν δάσκαλος, 50 χρόνια προσφοράς στο παιδί, αγάπης, φροντίδας.
Κάποια τάξη του όταν αποφοίτησε του χάρισε μιά φωτογραφία που ήταν όλοι μαζί με τα λογια «Το να διδάσκεις σημαίνει να αγγίζεις για πάντα μια ψυχή»
Αντώνη Μαυροματάκη να’σαι καλά και να προσφέρεις ακόμα και άλλα….