Προνόμια…

Είναι γνωστό ότι κατά την οκταετία Σημίτη, η χώρα πέτυχε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, που ήταν αποτέλεσμα δημοσίων επενδύσεων, των Ολυμπιακών και μεγάλων δημόσιων έργων, επιδοτήσεων, της αύξησης των μισθών, του πληθωρισμού και της αύξησης του χρέους (ζούσαμε με δανεικά) αλλά δεν βασιζόταν σε ιδιωτικές επενδύσεις, ούτε στις υπηρεσίες και τα προϊόντα που (δεν) πουλούσαμε στο εξωτερικό. Οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης της οικονομίας μας δηλαδή, οφείλονταν κυρίως στο κράτος, με αποτέλεσμα τη διόγκωση του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων, αλλά και την κατάρρευση κάθε παραγωγικής δομής η οποία δεν συντηρούνταν από αυτό. Ταυτόχρονα το ίδιο το κράτος, με την γραφειοκρατία του, τους φόρους και τα κόστη που προσθέτει στην παραγωγική διαδικασία, εμποδίζει την υγιή ανάπτυξη της οικονομίας, συντηρώντας για ανεξήγητους λόγους προνομιακές (έως μονοπωλιακές) πολιτικές προστασίας κάποιων επαγγελμάτων. Σήμερα, που το δανεικό χρήμα είναι δυσεύρετο και ακριβό και το καθεστώς των επιδοτήσεων και του υπέρμετρου προστατευτισμού υπέρ κάποιων κλάδων, βαίνει προς το τέλος του, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι η παροχή προνομιακής προστασίας προς ορισμένα επαγγέλματα (τα επονομαζόμενα και κλειστά) είναι όχι μόνο αδικαιολόγητη και αντιδημοκρατική αλλά αποβαίνει και σε βάρος της εθνικής οικονομίας. Πρόσφατο και λίαν διδακτικό το παράδειγμα με τους βυτιοφορείς, οι οποίοι απέδειξαν μετά τους ναυτεργάτες και τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας ότι αυτοί και κάποιοι άλλοι όχι ιδιαιτέρως ευάριθμοι κλάδοι, μπορούν να τινάξουν (ελαφρά τη καρδία) την οικονομία της χώρας στον αέρα επειδή έτυχε να έχουν ευεργετηθεί παλαιότερα από το κράτος με κάποιο προνόμιο.
Αντιδρούν τώρα, γιατί το χάνουν και επειδή το έργο που καλύπτουν θα το μοιράζονται πλέον με περισσότερους. Οσοι λοιπόν, αγόρασαν από το κράτος άδειες, ας ζητήσουν να τους επιστραφεί το συμβολαιογραφικό τμήμα της επένδυσης που δεν έχει αποσβεστεί και μετά ας συναγωνιστούν επί ίσοις όροις, με τους φρέσκους “συναδέλφους” τους, αν και δεν βλέπω για ποιο λόγο το κράτος πρέπει να αναλάβει την απόσβεση του κόστους του εξοπλισμού μιας επιχειρηματικής τάξης; Γιατί δηλαδή, άλλοι πρέπει να ρισκάρουν κόπους και κεφάλαια, άλλοι να καταδικάζονται σε μακροχρόνια ανεργία και άλλοι να απαιτούν (και να έχουν) την εγγύηση του κράτους για την επαγγελματική τους
απασχόληση; Λόγοι γενικότερης αναπτυξιακής πολιτικής, υγιούς ανταγωνισμού, αλλά και λόγοι ισότητας και δικαιοσύνης επιβάλλουν το άνοιγμα των κλειστών μονοπωλιακών επαγγελμάτων.
ΑΕΣ