Μια τραγική εικόνα για την όμορφη φύση της περιοχής αντικρύζουν οι κολυμβητές, που φθάνουν ως την παραλία του Καλαθά. Εκεί που άλλα χρόνια τέτοια εποχή οι αμμόλοφοι ήταν ολάνθιστοι και απέπνέαν ένα ωραίο άρωμα από τα κρινάκια, φέτος αντικρύζουν μόνο κατάξερα φύλλα απ? αυτά.
Καλό θα ήταν κάποιος σχετικός από το Δήμο ή γεωπόνος από άλλη Υπηρεσία ή και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Καλαθά, να ερευνήσουν μήπως τα ξέραναν κάποια συμφέροντα που θέλουν να στήσουν παντού ομπρέλες ή υπάρχει κάποια ασθένεια. Δεν γνωρίζω αν έτσι είναι και στα κρινάκια του Σταυρού Ακρωτηρίου κ.λπ..
ΑΠ
Επικοινωνιακή παγίδα
Συνδικαλιστικοί και επαγγελματικοί φορείς προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας, για να κριθεί αντισυνταγματικό, το Μνημόνιο.
Η υπερχρεωμένη Ελλάδα, αδυνατεί να συλλάβει το “σημειολογικό υπονοούμενο” της επικοινωνιακής κίνησης εντυπωσιασμού. Και σηκώνει τα χέρια ψηλά?
Μπορούν οι συνδικαλιστές, ν’ αντέξουν τη λαίλαπα της παύσης πληρωμών; Υπενθυμίζω απλά, ότι η μεγαλύτερη κοινωνική αδικία, είναι το δημοσιονομικό χάος.
Ταυτόχρονα, μου θυμίζει τον τραγέλαφο “των περιπλεγμένων… περιπλοκών” η παγίδα, που στήνεται στον θεσμικό ρόλο των εντίμων δικαστών.
Για να σατιρίσουμε λίγο την πρεμούρα… Το πρόβλημα της χώρας είναι πολιτικό και απαιτούνται πολιτικές λύσεις.
Δεν είναι, επί παραδείγματι, μια απόφαση “περί συνταγματικότητας για τους ημιυπαίθριους χώρους?”
Πως μπορεί ένας δικαστής, ν’ ακυρώσει το εθνικό χρέος σωτηρίας της χώρας;
Οδηγούμεθα έτσι σε αλληλοκάλυψη εξουσιών.
Η Κυβέρνηση, εξελέγη, για να εφαρμόζει πολιτικές.
Οι πολιτικές καταρρίπτονται στην αίθουσα του κοινοβουλίου.
Οταν διαθέτεις τη δεδηλωμένη, οφείλεις να παίρνεις αποφάσεις.
Γ. Ουν.
Eυθύβολα και μη…
Γράφει ο
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ.
KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
nek@haniotika-nea.gr
Φάε αντράκι μου…
Κόσμος πολύς. Μόνο πολύς; Ο,τι καταλαβαίνεις και και ακόμη παραπάνω!
Κυριακή κι ενώ μεσημεριάζει κάπου στα Χανιά, γεμάτη η παραλία! Εν μέσω κρίσης οι Ελληνες τουρίστες αναπαύονται οικογενειακώς κάτω από το ελληνικό ήλιο, κάτω από τις ομπρέλες, πάνω στις ξαπλώστρες διαβάζοντας τον κυριακάτικο Τύπο ρουφώντας τους φραπέδες τους και συζητώντας την… κρίση!
Μυρίζει αντηλιακό και τηγανιμένο καλαμαράκι ο αέρας -ένεκα οι ταβέρνες πού ?βάλαν μπρος τα τηγάνια από νωρίς…
Και οι φωνές των παιδιών γίνονται ένα με τα τζι-τζι των τζιτζικιών, το βουητό των λουόμενων και τις τις φωνές της… κλασικής ελληνίδας μάνας πού ?χασε το Νικολάκι της… που ξέχασε να βγει από τη θάλασσα και πλατσαρίζει ανάμεσα σε άλλα παιδάκια, ανάμεσα στα πολυάριθμα μπρατσάκια της Μπάρμπι, του Μπάτμαν, του Gummy Bear και τόσων άλλων.
Πλέουν στ? ανάβαθα τα σωσίβια, ένα τέτοιο αναγνώρισε η μαμά του Νικολάκη και το ?πιάσε αλά μπρατσέτα λίγο πριν αρχινήσει τις φωνές!
Κι ο Νικολάκης απτόητος -ωραίος ως 4χρονος- αδιάφορος που του φωνάζουν μπρος σε τόσο κόσμο, φορά τα παντοφλάκια του που του ?δωσε η μάνα του στο χέρι και τρέχει ανάμεσα στον κόσμο προς την δική τους την ομπρέλα να βρει τον μπαμπά του να τον παρακαλέσει να μείνει λίγο ακόμα στο νερό!
Χαμογελά ο πατέρας… “Αστη να λέει” έδειχνε το ύφος του και κρύφτηκε πίσω απ? την αθλητική με τους πηχαίους τίτλους για το τελευταίο μεταγραφικό απόκτημα της ομάδος του!
Ο Νικολάκης κάθεται στην άμμο με διπλοτριπλομένη τη κοιλίτσα του, νά σου η μαμά με άλλο ύφος πλέον, πιο παρακαλεστικό: “Φάε αντράκι μου το… σπανακοκαλίτσουνό σου…” του λέει, δίνοντας του το στο στόμα…
“Δε θέλωωω, σου είπα” παραπονιέται ο μπόμπιρας, σηκώνεται και τρέχει προς τη θάλασσα! Στο κατόπι του κι η μάνα με το σπανακοκαλίτσουνο στο χέρι…
