Γράφει η ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΕΓΡΕΔΑΚΗ
“Στη βορειοδυτική καταπράσινη πλευρά του όρους Δίκτη, στην Κρήτη, και στην είσοδο του οροπεδίου Λασιθίου, εκεί που γεννήθηκε ο Δίας, κατά τη Mυθολογία, “Θεός ανθρώπων τε και θεών” είναι κτισμένο το Ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας Κεράς ή Καρδιώτισσας.
Προβάλλει περήφανα στο πιο ψηλό μέρος της αρχής ενός φαραγγιού, σα να το στεφανώνει και να το βιγλίζει από το ύψος του.
Από κει κατοπτεύει το μεγαλείο του τοπίου, το κατάφυτο από αιωνόβια πλατάνια, “υψικάρηνα” και “ουρανοβάμoνα” κυπαρίσια, μοσχομυρισμένες λυγαριές, χαρούμενα σπάρτα, ευλογημένες ελιές, ταπεινές αγριοτριανταφυλλιές, καταπράσινες και αρωματικές μυρτιές καθώς και από διάφορα οπωροφόρα δέντρα.
Τούτος ο τόπος, γίνεται πιο ευπρόσδεκτος, με την παρουσία πολλών ειδών αρωματικών φυτών στις πλαγιές του και στις παραστάδες των δρόμων, όπως ρίγανης, φασκόμηλου, θυμαριού, θρούμπι, χαμόμηλου, μέντας, δεντρολίβανου, φλισκουνιού που όλα στέλνουν το άρωμά τους σα “θυμίαμα ενώπιον” της Παναγίας. Ο προσκυνητής που οσφραίνεται τις ευωδίες αυτές, γίνεται “έξω κόσμου πνευματικός”.
ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
Τα ονόματά του το μοναστήρι τα δανείστηκε από τις προσωνυμίες της αγίας εικόνας της Παναγίας, που αποκαλείται Κερά ή Καρδιώτισσα.
Δύο επωνύμια που δεν συναντά κανείς σε άλλες εικόνες της Παναγίας.
Ονομάζεται η Παναγιά “Κερά”, γιατί είναι η μόνη Κερά Θεοτόκος και η καλύτερη αφέντρα του μοναστηριού, εδώ και 700 χρόνια. Αυτή στάθηκε στο πέρασμα των αιώνων, “καταφυγή και δύναμις” των ασκητών της μονής και των χριστιανών.
Το όνομα “Κερά” της ταιριάζει τόσο πολύ, γιατί δείχνει ποιά πρέπει να είναι η θέση Της στις καρδιές των Χριστιανών.
Μοναδική επωνυμία στα χιλιάδες επίθετα που Της αφιέρωσαν υμνογράφοι, Πατέρες, ζωγράφοι και χριστιανοί.
Καλείται και Παναγία “Καρδιώτισσα”.
Αέρινη προσωνυμία, που καμιά άλλη Παναγία δεν την έχει. Τούτο το επίθετο της δόθηκε, ως “εν αγκάλαις φέρουσα τον άπαντα την κτίσιν, περιέχοντα” πάνω στην καρδιά Της, στον πιο ιερό αγιότοπο του σώματός Της, εκεί που είναι το εικονοστάσι κάθε χριστιανού.
Εκεί, στην καρδιά της Παναγίας, ενώνεται ο Θεός με τον άνθρωπο και γίνονται ένα. Ο άνθρωπος ενώνεται με τον Θεό και γίνεται “όπερ έστιν” και ο Θεός σμίγει με τον άνθρωπο και γίνεται Θεάνθρωπος. Αυτός ο σύνδεσμος, αυτό το “θέμα” κατά τους αγιογράφους, δείχνει την ταπεινότητα του Κυρίου και τί “γέγονε δι? ημάς” και “εις οίον βάθος ταπεινώσεως ανθρώπων δι? άφατον αγαθότητα κατήλθε, κατά πάντα ομοιωθείς ημίν, τοις εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένοις” και ότι “ουκ επησχύνθη ο πάσης κτίσεως ορατής και αοράτου Δεσπότης, αλλά ταπεινώσας εαυτόν… όμοιος ημίν γέγονε χωρίς αμαρτίας, τουτέστιν χωρίς παθών ατιμίας”.
Ο Λόγος σαρξ εγένετο, ίνα η σάρξ γένηται Λόγος” (Οσιος Μάρκος).
Αντιγραφή ως έχει από τις Παναγίες “Θαυματουργές” του αρχιμ. Θεοφύλακτου Μαρινάκη.
Οι μνήμες “ευλαβούς λυρισμού”, που έμειναν στην ψυχή της γράφουσας από επίσκεψη, σε λειτουργία και Μυστήριο στο μοναστήρι “επέλεξαν” από τις ατελείωτες Παναγίες της Λατρείας των πιστών και το Σέβας την Καρδιώτισσα Παναγία στη Μαλεβιζιώτικη γη…Εκεί, στην ΚΑΡΔΙΑ της, πάντοτε η αγάπη, και η ανάγκη μας…
Χρόνια Πολλά
Οσοι φυλάσσουν… Θερμοπύλες
Στο κατατοπιστικό δημοσίευμά του, ο καλός συνάδελφος Γ. Γεωργακάκης, επιχειρηματολογεί με αποστομωτική σαφήνεια για την ακτοπλοϊκή απομόνωση της Γαύδου και την απώλεια εισοδήματος των κατοίκων.
Η Γαύδος, είναι εσχατιά του ελληνισμού. Σηματοδοτεί την εκπεφρασμένη βούληση του ελληνικού λαού να οριοθετήσει την εθνική του αξιοπρέπεια και να χαλυβδώσει τη θέλησή του για εθνική κυριαρχία.
Δεν μπορεί η Γαύδος, να γίνει το “κυλώνειον άγος” του Νομού Χανίων.
Οι εσχατιές περιφρουρούνται με δυναμικές πρωτοβουλίες αναπτυξιακής πνοής και κίνητρα για την παραμονή των κατοίκων στο ακριτικό Νησί.
Ο Οκτάβιο Παζ έγραφε: “ό,τι εγκαταλείπεις, σε εγκαταλείπει και αυτό…”
Η επίσημη Πολιτεία, χωρίς μισόλογα, υπεκφυγές και πολιτικάντικες “περικοκλάδες”, πρέπει άμεσα να δώσει λύση στο πρόβλημα, για να περιφρουρήσει την εθνική δυναμική του ελληνισμού, και την εμπιστοσύνη των πολιτών, στα συντεταγμένα όργανα.
Γ. Ουντρ.
