“Eχουμε να πάρουμε νερό από τα μέσα Ιουνίου, πάνε πάνω από 8 εβδομάδες. Αποτέλεσμα αυτού είναι τα δέντρα μας να βρίσκονται σε άσχημη κατάσταση”.
Ο κ. Βill Dodds, είναι μόνιμος κάτοικος του Αλικιανού όπου και διατηρεί αγρόκτημα με πάνω από 850 ελιές και άλλα δέντρα.
Μολονότι βρίσκεται πολύ κοντά στη λίμνη της Αγιάς, στις πηγές της περιοχής και στον ποταμό Κερίτη, αντιμετωπίζει και αυτός όπως και πολλοί άλλοι αγρότες πρόβλημα με την άρδευση.
Μια μικρή περιήγηση στο κτήμα του είναι ενδεικτική. Το έδαφος είναι ξερό, σε πολλά σημεία παραπέμπει σε έρημο, ενώ την ίδια στιγμή ο καρπός πάνω στα ελαιόδεντρα έχει αρχίσει να ζαρώνει και να χάνει τους χυμούς του.
“Αρδεύουμε τα δέντρα με νερό από τον ΟΑΔΥΚ. Ρωτήσαμε τους λόγους για τους οποίους δεν έχουμε νερό άρδευσης για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Μας είπαν ότι υπάρχει ένα γενικότερο πρόβλημα με το νερό και ότι προέχει το νερό ύδρευσης και όχι το νερό άρδευσης. Αυτό βέβαια είναι λογικό, αλλά έχουν περάσει δύο μήνες και να μη μας έχουν δώσει ούτε σταγόνα;” αναρωτιέται ο κ. Dodds, που πριν από 5 χρόνια αγόρασε το κτήμα και διαμένει μόνιμα μαζί με τη σύζυγό του.
Μας δείχνει αχλαδιές που είναι φυτεμένες στην άκρη μιας ρεματιάς. Οι περισσότεροι καρποί σαπίζουν στο έδαφος, ενώ και πολλά κλαδιά του δέντρου είναι ξεραμένα. Ανάλογη είναι και η εικόνα γειτονικής φυτείας αβοκάντο. “Οι αρμόδιοι θα έπρεπε να είχαν προνοήσει για τη λειψυδρία, να βρουν τρόπους αποθήκευσης του νερού γιατί κατά τη διάρκεια του χειμώνα πολύ νερό χάνεται, επίσης πολύ νερό σπαταλιέται άδικα πχ. για να ρίξουν στους δρόμους. Ολα αυτά απαιτούν σχεδιασμό που δε φαίνεται να υπάρχει”, υπογραμμίζει.
Ηδη, ο κ. Dodds, σκέπτετε πως αν η λειψυδρία συνεχισθεί τότε και ο ίδιος θα πρέπει να πάρει τα μέτρα του. “Ισως να απαιτηθεί να πάρουμε μια δεξαμενή ή να δούμε πώς θα κρατήσουμε νερό της βροχής σε μια δεξαμενή. Δεν ξέρω τι ακριβώς μπορούμε να κάνουμε γιατί πρώτη φορά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια τέτοια κατάσταση”, καταλήγει.
Γ.ΚΩΝ.
Τό πρόβλημα λειψυδρίας δεν είναι κάτι καινούργιο για όλη την Ελλάδα.
Παλαιότερα η σοφία όλων τών τοπικών κοινωνιών το είχε λύσει για αυτό και σε πάρα πολλές περιοχές και νησία της χώρας έφτιαχναν στέρνες για να μαζέυουν τα νερά της βροχής κάτι που βοηθούσε σημαντικά τους μήνες με τις μεγαλύτερες ανομβρίες.
Τώρα φυσικά εμείς όλοι οι νεοέλληνες εμφανιζόμαστε έξυπνοι κατασπαταλώντας τους υδροφόρους ορίζοντες με όλο βαθύτερες γεωτρήσεις και χωρίς καμία οργανωτικότητα, σχέδιο ή προγραμματισμό ατενίζουμε το μέλλον απλώς ώς θεατές ζητώντας απο μία πολιτεία αδύναμη να δραστηριοποιηθεί.
Το πρόβλημα είναι δυστυχώς δικό μας, εμείς είμαστε τώρα οι κοινωνίες που θα πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και να δράσουμε όπως οι παλαιώτεροι. Μήπως θά έπρεπε πλέον να στραφούμε στην σοφία των προγόνων μας ώστε να συμβάλουμε όσο είναι δυνατό στην έλειψη του νερού?