Οι φίλοι…

Τώρα να σας πω ότι κατάλαβα το πότε ήρθε κι έφυγε κι αυτό το καλοκαίρι του σωτηρίου έτους 2010, ψέματα θα πω!
Νιώθω όμως ότι είμαστε σε ένα κάποιο τέλος μιας εποχής· του καλοκαιριού! Ευτυχώς δηλαδή μου το δείχνουνε τα σημεία της ατμόσφαιρας που ακόμη μπορεί να αλλάζει δηλώνοντας τη μετάβασή μας από τη καλοκαίρι στο φθινόπωρο!
Οσο για το τέλος μιας ´άλλης εποχής´ αυτό νομίζω ότι το ζούμε καθημερινά!
Και για να γίνω πιο σαφής νομίζω ότι οι ρυθμοί είναι πλέον τέτοιοι που υποβοηθούν το τέλος εκείνων που μοιάζουν πως μόλις άρχισαν.
Εκεί που είσαι έτοιμος να ζήσεις τα νέα, εκείνα έχουν πια παρέλθει και μένεις μετέωρος να αναμένεις τα… νεότερα και μετά από ?κείνα, τα επόμενα κ.ο.κ..
Αυτό σίγουρα είναι ένα από τα άσχημα!
Υπάρχουν όμως κι οι άλλες οι στιγμές στις οποίες ως δια μαγείας ο χρόνος μοιάζει να σταματά
-πατώντας την κόντρα του ποδηλάτου- κάνει όπισθεν και πηγαίνει να κάτσει διπλοπόδι για να σε περιμένει να απολαύσεις κάθε μια στιγμή από ?κείνες που λαχταράς να ζήσεις!
Είναι οι στιγμές που ανταμώνεις με έναν παλιό σου φίλο που κι ας έχεις να τον δεις κάποια χρόνια, η θωριά και η ματιά του έχει μείνει αναλλοίωτη, καθάρια, άδολη, παιδίσια όπως τότε που την είχες πρωταντικρύσει…
Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να συνειδητοποιείς ότι ο άνθρωπος απέναντί σου είναι… μπιστικός.
Αυτό σε κάνει αίφνης να ανακτάς τον παλιό σου αυθορμητισμό, να είσαι έτοιμος να εκμυστηρευτείς όλα εκείνα που κουβαλάς μέσα σου, να μπορείς να του ανοίξεις την καρδιά σου και -Θε μου- να ξεκαρδιστείς στα γέλια για ώρες ολόκληρες έχοντας αφήσει εκείνες τις έγνοιες, τις σκέψεις, τα προβλήματα τα μικρά και τα μεγάλα στην άκρη! Το κυριότερο όμως όλων είναι ότι γνωρίζεις πως δεν λαθεύεις για το αληθινό όλων αυτών που νοιώθεις και που ζεις!
Είσαι απολύτως σίγουρος για αυτήν τη φιλία που ακόμη αντέχει και… ναι αισθάνεσαι τυχερός που ισχύει, που την πιστεύεις και που τη βλέπεις να γίνεται όλο και πιο δυνατή…
Να ?σαι καλά Μάριε…