??τον άρτον ημών, τον επιούσιον?

Σ?ΑΥΤΟΝ τον τόπο -το έχουμε πια καλά εμπεδώσει- υπάρχουν υπέρμετρες αυξήσεις στα πάντα. Λαμβάνουν, δε, χώρα όταν ένα βασικό προϊόν παρουσιάζει (τεχνητή τις πιο πολλές φορές) έλλειψη με ταυτόχρονη άνοδο της τιμής πώλησής του (π.χ. πετρέλαιο, άλευρα κ.λπ.). Μια τιμή που ποτέ μετά δεν εκλογικεύεται, ακόμη κι όταν το ίδιο προϊόν παρουσιάσει διεθνώς πτώση στην τιμή του? Ο,τι μπαίνει ως αύξηση στη χώρα μας παγιώνεται. Δεν επεμβαίνει κανείς μετά? Ιδια εικόνα τώρα και με το ψωμί που είναι ένα είδος βασικό, θα λέγαμε, είδος πρώτης ανάγκης για τη διατροφή του Νεοέλληνα.
«Η ΤΙΜΗ του ψωμιού στην Ελλάδα -λέει η κα Ευαγγελία Κελέκη, γ.γ. του «Κέντρου Προστασίας Καταναλωτών» (ΚΕ.Π.ΚΑ)- είναι απ? τις ακριβότερες στην Ευρώπη. Το 2007, με την αύξηση των διεθνών τιμών σιτηρών, οι τιμές παραγωγής είχαν φτάσει μέχρι 35 λεπτά το κιλό, έναντι 10 – 12 λεπτών σήμερα. Τότε, λοιπόν, είχαν αυξηθεί σημαντικά οι τιμές των αλεύρων και του ψωμιού. Εκτοτε, όμως, υποχώρησαν αλλά οι αλευροβιομηχανίες δεν έριξαν το κόστος τους και τώρα με άλλοθι πάλι την άνοδο των τιμών στα σιτηρά, ζητούν αυξήσεις ξανά?»
?ΑΥΤΟ που αντιλαμβάνεται ο μέσος πολίτης -ο πληρώνων ακριβότερα πάντα και τα πάντα σ? αυτή τη χώρα, με τα ανεξέλεγκτα και πολυποίκιλα οικονομικά παιχνίδια που στήνονται πίσω απ? τις πλάτες του για να κερδίζουν οι μεγάλες εθνικές ή πολυεθνικές εταιρείες- είναι ότι πρέπει να κάνει κι άλλες αιματηρές περικοπές παντού μέχρι? θανάτου! Μήπως και φιλοτιμηθούν ή αναγκαστούν εκ των πραγμάτων να ρίξουν τις τιμές τους όσοι κερδοσκοπούν σε βάρος του. Κάτι που, βέβαια, είναι δυνατόν να επιτευχθεί μόνον όταν αρχίσουν τα συστηματικά μποϋκοτάζ σε ορισμένα προϊόντα?