THE KARATE KID

Ο παλιός? είναι αλλιώς?
(2010 ΕΓΧ 140?)
Δράσης, ριμέικ της ομώνυμης ταινίας του Τζον Άβιλντσεν ( 1984)
Σκην.: Χάραλντ Ζούαρτ Συνθ.: Τζέιμς Χόρνερ ΗΘ.: Τζάκι Τσαν, Τζέιντεν Σμιθ, Ταράζι Χένσον
Ο 12χρονος Ντρε Πάρκερ ίσως και να ήταν το πιο δημοφιλές παιδί στο Ντιτρόιτ, αν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις της μητέρας του, δεν τους οδηγούσαν υποχρεωτικά στην Κίνα. Εκεί, στο νέο του σχολείο, ο Ντρε δυσκολεύεται να κάνει νέους φίλους και όταν δημιουργείται μία αμοιβαία συμπάθεια με τη συμμαθήτριά του Μέι Γινγκ, οι μεταξύ τους πολιτισμικές διαφορές μπαίνουν εμπόδιο στη φιλία τους. Τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο, όταν ο Τσενγκ, ο ?νταής? του σχολείου, βάζει τον Ντρε στο μάτι. Στη μοναχική ζωή του Ντρε μπαίνει όμως ο Κύριος Χαν, αυθεντία στο κουνγκ φου, ο οποίος στο πρόσωπο του Ντρε καθρεφτίζει τον αδικοχαμένο σε ατύχημα, γιό του. Ο Τσενγκ πείθεται ώστε να γίνει ο μέντορας του Ντρε στο κουνγκ φου και τον μυεί τα μυστικά της τέχνης του. Ο Ντρε διδάσκεται ότι το κουνγκ φου εκφράζεται, και πάνω απ? όλα απαιτεί ωριμότητα και ψυχραιμία, δρόμοι που τον βοηθούν τελικά στο αποτέλεσμα που ο ίδιος προσδοκεί: να καταφέρει να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του σε ένα πρωτάθλημα που αποδεικνύεται ο αγώνας της ζωής του…
Η προσπάθεια ενός νεαρού αγοριού να ενταχθεί σε ένα νέο περιβάλλον και η ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσει με ένα δάσκαλό του ήταν το θέμα της κλασικής πλέον ταινίας «Καράτε Κιντ» (1984), με τους Ραλφ Μάτσιο και Νοριούκι ?Πατ? Μορίτα (ο οποίος μάλιστα προτάθηκε για Όσκαρ με την ερμηνεία του). Δυόμιση δεκαετίες αργότερα η  ιστορία δείχνει να αντέχει σθεναρά. Σε μια δεύτερη προσέγγιση, η ταινίας, δευκολα διαπιστώνεις ότι κατά βάθος δεν επικετντρώνεται τόσο στις πολεμικές τέχνες, όσο στην ανάγκη ενός νεαρού αγοριού να βρει ένα μέντορα και κατ? επέκταση έναν πατέρα, η ανυπαρξία του οποίου είναι βέβαιο ότι του δημιουργεί αρκετά εσωτερικά ζητήματα. Η νέα αυτή παραγωγή, ριμέικ της πρωτότυπης, αγγίζει το ίδιο ακριβώς θέμα αλλά διατηρεί συνάμα και τα χαρακτηριστικά μιας ξεχωριστής, της δικής της υπόστασης. Όταν κάποιος καταπιάνεσαι με ένα τέτοιο υλικό, πρέπει οπωσδήποτε να δείξει τον απαιτούμενο σεβασμό προς το πρωτότυπο έργο, αλλά και ταυτόχρονα να τους ανακαλύψει τρόπους, ώστε να διευρύνει τους ορίζοντες της ιστορίας, αποκαθιστώντας τελικά τις μνήμες της πρωτότυπης παραγωγής. Αυτό ακριβώς επιχειρεί και ο Ολλανδός Ζούαρτ, ο οποίος κινείται μεν στους αυθεντικούς άξονες της ιστορίας, αλλάζοντας ωστόσο το σκηνικό χώρο. Με την κάμερα να διχογνωμεί ανάμεσα σε μαθητή και δάσκαλο, ο Ζούαρτ αντλεί το δυνατότερο καλό αποτέλεσμα. Η απρόβλεπτα εξαίσια ερμηνεία του νεαρού Σμιθ, και η μυθική προσωπικότητα του Τσαν στο ρόλο του μέντορα, απογειώνουν την ταινία, που αισθητικά ακουμπάει σε χολιγουντιανή πρότυπα, ουσιαστικά όμως πατάει σε δανεικά στοιχεία της ανατολής και στις πολυχρωμίες των παραδοσιακών της μύθων. Μια παραγωγή, ριμέικ, από τα ελάχιστες που ανταγωνίζονται ισότιμα την αρχική τους εκδοχή, αν όμως έμπαινα στο δίλημμα της επιλογής ανάμεσα στις δυο, μάλλον θα έκλεινα το μάτι αυθόρμητα, σε αυτήν του Άβιλντσεν?