Γράφει η
ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΕΓΡΕΔΑΚΗ
´Με το φιλί του μελτεμιού μελώνει το σταφύλι´
Και η έμπνευση όμως, και η έμπνευση!
Για το λέξημα, το ΚΡΑΣΙ, όταν γίνεται ´μελισματικό φώνημα´ ήχου, προσπορίζοντα στην αρμονία…
Το μέλος, λοιπόν. Στο μέλος το κρασί, στον στίχο, στο μέτρο, στη συγκίνηση της ψυχής.
Διεκδικεί συμβολισμούς στα συμφραζόμενα, και φέρνει δοξαστικά τις εικόνες και τις πεθυμιές αιώνων, σε σημερινές σπαρταριστές προβολές!
Οπως ας πούμε τούτο τον μήνα. Τον Σεπτέμβρη τον γλυκύ και χαμηλότονο, που, πάντως ´τρυγά´ το μελωμένο και ´θυμωμένο´ κόρυμβο με την υπόσχεση του μούστου! Το σταφύλι.
Αξίζει να αναφέρω καμιά δεκαριά περίπου εκδοχές, έντεχνες, Δημοτικές, ωραίες· που μου ?ρχονται στον νου, και που, τέρπουν τα ώτα και η Μουσική τους ´σκιρτώσα τρυφή´ των μελών, με το μέλος…
Που άγει επίσης την ψυχή με ακρίβεια και αγάπη, σε μονοπάτια πληρότητας!
Αισθητικής νοημάτων, και αισθημάτων ασφαλώς, πλήρους ρεπερτορίου. Ετσι όπως στο ´φαλτσάρισμα´ της αγαπησιάρικης αμεσότητας, ανθίζουν και αφθονούν…
Τα αισθήματα!
´Φάλτσο τραγούδι στο πατάρι κι άδεια ποτήρια από κρασί
είμαστε τέσσερις φαντάροι, είσαι στη μέση μας κι εσύ´…
Κι εσύ… Αχ πόσο θέλω να ?χει θυμό αυτό που θα σου δώσω να πιείς!
´Κι αν υπάρχεις κάπου εσύ σε μια πόλη στο νησί, θα το πιεις το μυστικό μου, κάποια νύχτα σαν κρασί´.
Φέρτο… φέρτο το κρασί, τώρα!
´Μάζεψε τα παραγάδια φέρε το παλιό κρασί να μοιράσουμε τον πόνο στα μισά εγώ κι εσύ´.
Η συντροφικότητα, ´ξαλμυρίζει´ τον μόχθο τον θαλασσινό, με τη μυρωδιά και το γλυκό πιώμα…
´Κι ύστερα, κι ύστερα το βραδάκι μεθυσμενάκι στα καπηλειά, σ? έπινα κοριτσάκι, σαν το κρασάκι γουλιά – γουλιά…´.
Χρόνια στο μεροκάματο, ιδρώτας και παράπονο·
Ομως, όταν βραδιάζει ο Ερωτας γίνεται στάλες βυσινιές που φέρνουν τον δρόσο τους, ως την καρδιά…
Ωστόσο, όταν η καρδιά πονάει αφόρητα, πνίγεται στο φαρμάκι της απογοήτευσης…
´Εχεις δάκρυα την αγάπη με φωτιά και με μαχαίρι κι έχεις για κρασί φαρμάκι και το χωρισμό στο χέρι´…
Σε άλλη δοκιμή πάντως, νόημα γλυκό και μυρωδισμένο στο Δισκοπότηρο της Αγάπης.
´Ελα, έλα στην παρέα μας φαντάρε κάτσε κι ένα ποτηράκι πάρε, ξέχνα στρατώνες και σκοπιές κι από το μπρούσκο της καρδιάς μας πιες´…
Κι όταν την βαραίνει η νοσταλγία αυτή την καρδούλα, το κρασάκι παραμυθία γιατρευτική, για φαντάρους παλιούς…
´Τώρα σ? αυτή την ηλικία πίνομ? αμίλητοι κρασί πώς καταντήσαμε λοχία, ποιος είμ? εγώ ποιος είσαι εσύ…´.
Τώρα, εκείνος ο γλυκός επαίτης της αυλής που λατρεύαν τα παιδιά, δεν έμαθε κανείς, ποιος ήταν πραγματικά…
´Ο κυρ Αντώνης πάει καιρός που ζούσε στην αυλή, μ? ένα κρεββάτι, κι ένα κανάτι και με κρασί πολύ…´.
Κι ο λυρισμός, εδώ είναι κι αυτός!
´Δος μου την πούλια στο κρασί, τον ήλιο στα φιλιά σου, τον ουρανό στα χείλη σου, τ? αστέρια στη ματιά σου´.
Τον Ουρανό στα χείλη σου…
Εκεί που οι Αγγέλοι αγκαλιασμένοι, τις άρπες, τις βιόλες, τους αυλούς ήχων μαγικών, κλείνουν τα μάτια ζαλισμένοι γλυκά από το κατακόκκινο ρέον την ευφροσύνη…
Οι ´Ταξίαρχες´ απαιτητές οινοχόοι, ραντίζουν στο τσακίρ τους, το χρυσοφτέρουγο κλέος τους, με στάλες ρωμέικο… Γεμίζουν το φεγγαρίσιο τάσι, και… υποχρεώνουν Σεραφείμ και σύννεφα και τα τάγματα όλα, σε άσπρο πάτο!!
Υστερα, όλοι μαζί με ´χερουβικά προσώδια´ σε κορώνες αγγελικές σταφύλι μοσχοστάφυλο και ροζακί μου στόμα…
Υμνούν τους αμπελώνες των θνητών!
Εις υγείαν!!
