Κύριε διευθυντά,
από μικρός (δουλεύω από τα δέκα μου) ήθελα να επαναστατήσω, να βγω στον δρόμο και να ορθώσω το ανάστημά μου, να φωνάξω για τα κακώς κείμενα που συμβαίνουν στη χώρα μου, για την αδιαφορία των κυβερνήσεών μας… να ουρλιάξω.
Τα χρόνια περάσανε, μεγάλωσα, έκανα οικογένεια, συνέχισα να δουλεύω, ελπίζοντας ότι θα έρθει κάτι καλύτερο… όμως… ´τζίφος´.
Κατάντησα ένας ψευτοεπαναστάτης του καναπέ· Αλλοτριώθηκα στη σκέψη και στο σώμα. Τα ουρλιαχτά μου πνίγηκαν στη θάλασσα του καταναλωτισμού και οι σκέψεις μου ακούγονται μόνο στο παρασκήνιο μαζί με των περισσοτέρων· όταν φτάνει δε η στιγμή να ακουστώ πραγματικά -κάθε 4ετία δηλαδή- ο φάκελος της πραγματικής μου σκέψης και βούλησης γίνεται έρμαιο του ρουσφετιού και των ´θα´.
Αφού λοιπόν δεν είμαι άξιος να σηκωθώ από τον καναπέ μου, είπα να γράψω δυο αράδες στο χαρτί, να επαναστατήσω σιωπηρά, μιας και τα γραπτά δεν τα παίρνει ο άνεμος και μένουν.
Το έναυσμα μου το έδωσε το νέο σχολικό ξεκίνημα… Τα παιδιά στα σχολεία ξανά… και αντί το κράτος να εφοδιάσει δασκάλους και νηπιαγωγούς με την υλική και ηθική υποστήριξη, ώστε να γίνουν αρωγοί γνώσης και δημιουργικής σκέψης, τους κατάντησε φοροεισπράκτορες της αδιαφορίας του. 80 ευρώ μας ζήτησαν οι νηπιαγωγοί για κάθε παιδί με το καλημέρα και όταν ρώτησα αν η παιδεία είναι δωρεάν μου απάντησαν ότι ούτε ένα σεντ δεν διέθεσε το κράτος φέτος για τα νήπια ούτε και για το Δημοτικό φυσικά… ξέρουν όμως να διαθέτουν εκατομμύρια ευρώ για εξοπλισμούς γραφείων, αγορές λιμουζινών, ταξίδια μέσα και έξω και άλλα πολλά. Σε καμιά περίπτωση δεν θέλω φυσικά να θίξω τους δασκάλους των παιδιών μας, αφού και αυτοί βρίσκονται στην ίδια και χειρότερη μοίρα από εμάς, λειτουργώντας όπως μπορούν για να ξεστραβώσουν τα πιτσιρίκια μας με πενιχρά αντίτιμα. 50 ευρώ έδωσα για τον μεγάλο γιο μου σε τετράδια, μολύβια, κασετίνες κ.λπ., ενώ ένας γνωστός μου είπε ότι χρειάστηκαν 240 ευρώ για την αγορά βιβλίων αγγλικών των 2 παιδιών του, Γ? και Δ? Δημοτικού.
Δώσε, δώσε, δώσε. Δώσε σε δάνεια, δώσε στο σχολείο, δώσε στο φροντιστήριο, δώσε στην Εφορία, στο ΕΤΑΚ, στον Φ.Π.Α., στους λογαριασμούς, στα τρόφιμα, στα καύσιμα που όλο ανεβαίνουν… Και πάρε έναν μισθό και αυτόν κουτσουρεμένο για το καλό της πατρίδας…
Δουλεύουμε και οι δυο, σε αρκετές περιπτώσεις και δύο δουλειές. Ένα συνεχόμενο τρέξιμο χωρίς σταματημό. Και ποια είναι η απολαβή; Να δίνεις μια ζωή για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, να τελειώσουν το σχολείο, να πάνε στο Πανεπιστήμιο, να το τελειώσουν κι αυτό με χίλια βάσανα και να γίνουν… άνεργοι. Ή ακόμα χειρότερα, υποχείρια του πολιτευτή που θα τους βάλει σε μια θέση. Υποχείρια για πάντα.
Μας στριμώξανε οι κυβερνήσεις μας (για το καλό μας φυσικά) και εμείς με τη σειρά μας στριμώχνουμε τα παιδιά μας για να πάνε καράτε από τα 4, αγγλικά από τα 4, κολυμβητήριο από τα 3, πιάνο, χορό, ποδόσφαιρο… μια τρελή λίστα αθλοπαιδιών και μη, για να δώσουμε κι άλλο χρήμα ώστε να γίνουν οι κανακάρηδές μας οι αυριανοί Μπρους Λι, Νουρέγιεφ, Μπέκαμ και γω δεν ξέρω τι άλλο. Χάνουν όμως και μαζί τους και εμείς, κάτι πολύ βασικό: το παιχνίδι. Που όπως διάβασα προ ημερών είναι ό,τι σημαντικότερο για τη σωστή σωματική αλλά και ψυχική ανάπτυξη του παιδιού και του γονιού κατ? επέκταση.
Βέβαια από την εποχή που πήγαινε στο Δημοτικό, τέλος της δεκαετίας του ?70 δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Και τότε έδιναν οι γονείς χρήματα στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στον χορό… είχαμε όμως πιο πολύ ώρα για παιχνίδι…
Το κράτος μας λοιπόν, αντί να καλυτερεύσει τις συνθήκες στην παιδεία και γενικά στις κοινωνικές παροχές, τα χειροτέρεψε. Περίμενα ότι μετά από 30 χρόνια τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Μάταια όμως. Μας βρήκαν κορόιδα και μας ´δουλεύουν´ κανονικά. Αυτοί τρώνε με τους παχυλούς μισθούς τους και εμείς τα κορόιδα ζούμε για να δουλεύουμε και να πληρώνουμε τα σπασμένα τους.
Ένας καλός φίλος μου είπε κάποτε ότι επαναστάσεις με γεμάτα στομάχια δεν γίνονται. Μήπως όμως θα είναι αργά πλέον, όταν θα αδειάσει τελείως το στομάχι;
Ευχαριστώ
Παπαδογιωργάκης Γεώργιος
