EMOJI: Η ΤΑΙΝΙΑ
(2017 ΕΓΧ 86’)
Κινούμενα σχέδια
Σκην.: Τόνι Λεόντις Μουσ.: Πάτρικ Ντόιλ
Οι ψυχές… των υπολογιστών… και τα προβλήματά τους…
Η ταινία Emoji ξεκλειδώνει τον μυστικό κόσμο που βρίσκεται μέσα στα smartphone. Κρυμμένος μέσα στην εφαρμογή της Μηνυματούπολης, που φιλοξενεί όλα τα emojis, τα οποία ελπίζουν πως κάποτε θα επιλεχτούν από κάποιον χρήστη. Σε αυτό τον κόσμο, κάθε emoji έχει μια συγκεκριμένη έκφραση στο πρόσωπό του, εκτός από τον Τζιν, ένα πληθωρικό emoji που έχει γεννηθεί χωρίς φίλτρο και “παίζει” με διαφορετικές εκφράσεις. Αποφασισμένο να γίνει κανονικό, όπως τα υπόλοιπα, ο Τζιν ζητάει την βοήθεια του Κόλλα-Πέντε, του καλύτερου του φίλου, αλλά και της μυστηριώδους χάκερ, Ατίθασης. Μαζί ζουν μια επική, ανεπανάληπτη περιπέτεια μέσα από εφαρμογές, το καθένα από τα οποία έχει τον δικό του άγριο, μα διασκεδαστικό κόσμο, προσπαθώντας να ανακαλύψουν τον Κώδικα που πρόκειται να επισκευάσει τον Τζιν. Όταν όμως, ένας μεγαλύτερος κίνδυνος απειλεί τα smartphones, τότε η μοίρα όλων των Emojis εξαρτάται από τους τρείς φίλους, που πρέπει να σώσουν τον κόσμο τους, πριν αυτός καταστραφεί…
ΘΕΡΙΝΟ ΑΤΤΙΚΟ
21 – 24/09/17
ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΣΤΟN ΔΗΜΑΡΧΟ
(2017 ΕΓΧ 92’)
Κωμωδία
Σκην.: Σάλβο Φικάρα, Βαλεντίνο Πικόνε Μουσ.: Κάρλο Κριβέλι Ηθ.: Σάλβο Φικάρα, Βαλεντίνο Πικόνε, Βιντσέντζο Αμάτο, Τόνι Σπεραντέο, Λέο Γκουλότα, Σέρτζιο Φρίσκια, Αντόνιο Κατάνια
Η νομιμότητα… εξαρτάται από την ηθική… αλλά και το γεωγραφικό πλάτος…
Στο Πιετραμάρε, ένα μικρό χωριό της Σικελίας, πλησιάζουν δημοτικές εκλογές. Για πάρα πολλά χρόνια, δήμαρχος ήταν ο διεφθαρμένος Γκαετάνο Πατάνε, ο οποίος είναι έτοιμος να συνεχίσει τη θητεία του. Αυτή τη φορά όμως, είναι υποψήφιος και ο Πιερπάολο Νατόλι, υποδειγματικός πολίτης, γεμάτος ήθος και ιδανικά. Ενάντια στις πιθανότητες, ο Πιερπάολο, κερδίζει τις εκλογές και μια νέα εποχή νομιμότητας και τάξης αρχίζει στην πόλη. Ωστόσο, οι κάτοικοι του χωριού, δεν είναι και τόσο έτοιμοι να την υποδεχτούν…
Το ντουέτο από την Ιταλία έφτασε στο απόγειο της καριέρας τους μετά από 25 χρόνια συνεργασίας. Όλα ξεκίνησαν από παραστάσεις stand-up comedy σε μικρά μπαρ της Σικελίας, όπου οι δύο ηθοποιοί γνωρίστηκαν και ξεκίνησαν να συνεργάζονται, χτίζοντας βήμα- βήμα μια επιτυχημένη καριέρα στο θέατρο και την τηλεόραση. Τα εισιτήρια από τις θεατρικές παραστάσεις τους είναι πάντα εξαντλημένα, ενώ οι συμμετοχές τους σε τηλεοπτικά σόου κάνουν πάντα ρεκόρ τηλεθεάσεων.
Η καριέρα τους στον κινηματογράφο ξεκίνησε το 2001 με τη ταινία «NATI STANCHI», του Ντομινίκ Ταμπάσκο, αλλά το μεγάλο βήμα έγινε το 2007 όταν σκηνοθέτησαν οι ίδιοι τους εαυτούς του, στο «THE 7 AND THE 8» («Il 7 e l’8»), μια γλυκόπικρη κωμωδία που εκτίμησαν κοινό και κριτικοί. Ακολούθησαν τα «THE SKEIN» (La matassa), το 2009 (περισσότεροι από 1.2 εκ. θεατές) , το «ANCHE SE è AMORE NON SI VEDE», το 2011 (1 εκ. Θεατές) και το «ANDIAMO A QUEL PAESE», το 2015 με 1,3 εκ. θεατές.
ΘΕΡΙΝΟ ΑΤΤΙΚΟ
25 – 27/09/2017 Απογευματινή
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΣΟΥ
(2017 ΕΓΧ 93’)
Κωμωδία
Σκην.: Κάρλος Θερόν Μουσ.: Χαβιέ Ροντέρο Ηθ.: Χοσέ Κορονάδο, Ρομπέρτο Άλαμο, Ξαβιέ Καμάρα, Πιλάρ Κάστρο, Κάρμεν Ρουίθ
Ακόμα και τα κακά… για το καλό μας… γίνονται…
Ο χειρότερος εφιάλτης ενός πατέρα είναι η μέρα που συναντά τον φίλο της κόρης του… που φυσικά, είναι εντελώς ακατάλληλος και θέλει μόνο ένα πράγμα από το αγαπημένο κοριτσάκι του. Αυτή η μέρα έφτασε για τους τρεις φίλους, τον Αρτούρο, τον Πόλι και τον Τσους. Οι γλυκές τους κορούλες, έχουν αποφασίσει να «πετάξουν» το μέλλον τους, σε τρεις ανεπρόκοπους. Οι μπαμπάδες όμως έχουν άλλη άποψη. Ο μόνος τρόπος είναι να απαλλαγούν από αυτούς, ενώνοντας τις δυνάμεις τους, και να κάνουν ότι χρειάζεται για να τους ξεφορτωθούν… Τρεις μπαμπάδες, τρεις κόρες και τρεις «γαμπροί»… Ο Πόλεμος ξεκινά!
Μια φρέσκια, ξεκαρδιστική οικογενειακή κωμωδία, που παρασύρει το κοινό σε ένα ξέφρενο γέλιο. Εκκεντρική κι εντελώς διαφορετική από άλλες ευρωπαϊκές κωμωδίες, η ταινία του Κ. Θερόν, συγκεντρώνει τους καλύτερους ηθοποιούς της Ισπανίας με περισσότερα από 10 εκατομμύρια ευρώ στο Ισπανικό BOX-OFFICE.
ΘΕΡΙΝΟ ΑΤΤΙΚΟ
25 – 27/09/2017 Βραδινή
DETROIT: ΜΙΑ ΟΡΓΙΣΜΕΝΗ ΠΟΛΗ
(2017 ΕΓΧ 115’)
Αστυνομικό θρίλερ
Σκην.: Κάθριν Μπίγκελοου Μουσ.: Τζέιμς Νιούτον Χάουαρντ Ηθ.: Τζον Μπογιέγκα, Άντονι Μακί, Άλτζι Σμιθ, Ουίλ Πόλτερ, Τζέικομπ Λάτιμορ, Τζέισον Μίτσελ, Χάνα Μάρεϊ, Τζακ Ρέινορ, Κέιτλιν Ντέβερ, Τζον Κρασίνσκι
Οι έρωτες του σινεμά… απέχουν πολύ… από την πραγματικότητα…
Το καλοκαίρι του 1967 ήταν μία κομβική περίοδος της σύγχρονης αμερικανικής ιστορίας, όταν η χώρα βρέθηκε αντιμέτωπη με έντονες κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές: την κλιμάκωση της στρατιωτικής εμπλοκής της χώρας στον πόλεμο του Βιετνάμ και δεκαετίες φυλετικών διακρίσεων. Τα επίκεντρα όλης αυτής της δυσαρέσκειας και της άσβεστης οργής, αποδείχθηκαν πως ήταν οι μεγάλες πόλεις της χώρας, με τις συστηματικές προκαταλήψεις τους, τις φυλετικές ανισότητες σε στέγη και παιδεία και την ολοένα αυξανόμενη ανεργία στις κοινότητες των Αφρο-αμερικανών. Δύο νύχτες μετά την έναρξη της εξέγερσης του Ντιτρόιτ, μία αναφορά για πυροβολισμούς, κοντά σε περιοχή της Εθνοφυλακής, οδήγησε την Αστυνομία του Ντιτρόιτ, την Πολιτοφυλακή του Μίσιγκαν, την Εθνοφυλακή του Στρατού του Μίσιγκαν και έναν ιδιωτικό φρουρό ασφαλείας, να εισβάλουν σε ένα παράρτημα του κεντρικού κτιρίου του Ξενοδοχείου Algiers. Περιφρονώντας την επίσημη διαδικασία, πολλοί αστυνομικοί ανέκριναν βίαια τους ενοίκους του ξενοδοχείου, κατασκευάζοντας ένα ιδιότυπο «παιχνίδι θανάτου», σε μία προσπάθεια να τους εκφοβίσουν για να μην ομολογήσουν. Μέχρι το τέλος της νύχτας, τρεις άοπλοι νεαροί πυροβολήθηκαν εν ψυχρώ, και αρκετοί άλλοι άντρες και γυναίκες χτυπήθηκαν βάναυσα… Κανένα όπλο δεν βρέθηκε ποτέ…
Όπως έχει αποδείξει στο βραβευμένο με Όσκαρ, «The Hurt Locker» και στη συνέχεια, το υποψήφιο για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, «Zero Dark Thirty», η Κ. Μπίγκελοου και ο συνεργάτης της, επίσης βραβευμένος με Όσκαρ σεναριογράφος/παραγωγός, Μαρκ Μπόαλ, συνηθίζουν να καταπιάνονται με αμφιλεγόμενα θέματα. Στη νέα τους ταινία, η Μπίγκελοου καταφέρνει μία θαυμαστή ισορροπία ανάμεσα στο cinema verite («ντοκιμαντερίστικο» στιλ κινηματογράφησης) και το αγωνιώδες αφηγηματικό στιλ του Μπόαλ, που σε μεταφέρει μέσα στα γεγονότα της δράσης. Συνεπικουρούμενη από ένα εκπληκτικό cast βετεράνων και ανερχόμενων ταλέντων, η Μπίγκελοου μας μεταφέρει στο καλοκαίρι του 1967, μέσα στο «καυτό» καζάνι των κοινωνικών αναταραχών που «έπνιξε» την πόλη του Ντιτρόιτ.
Μετά από δεκαετίες παραμέλησης και ψεύτικων υποσχέσεων, το αστικό κέντρο της πόλης εξερράγη και η στρατιωτική απάντηση στις αναταραχές έριξε κι άλλο λάδι στη φωτιά της διχόνοιας. Ο συνδυασμός χάους και θάρρους, πολλές φορές κατέστησε γκρίζα τη γραμμή μεταξύ θύματος και θύτη.
Πέρα από τις σοκαριστικές απώλειες, όμως, το μεγαλύτερο κακό, ήταν «το τέλος της αθωότητας», όπως μας αποδεικνύει και η κεντρική θεματική της ταινίας. Τα πραγματικά γεγονότα, που συνέβησαν εκείνη την νύχτα τρόμου στο Ξενοδοχείο Algiers και ο απόηχός τους, έχουν έκτοτε υποβιβαστεί σε απλή αναφορά στα βιβλία ιστορίας.
Μία ιστορία που ξεχώρισε
Ξεκινώντας από το 2014, ο Μπόαλ και η ερευνητική του ομάδα πήραν συνεντεύξεις από δεκάδες συμμετέχοντες της ταραχώδους εκείνης νύχτας: από Αφρο-αμερικανούς κατοίκους της περιοχής, μέχρι στελέχη της αστυνομίας και του στρατού. Η εξαμελής ομάδα έρευνας, με προεξάρχοντα τον βραβευμένο με Πούλιτζερ, Ντέιβιντ Ζέμαν, ανακάλυψε πλειάδα υλικών όπως: τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά και έντυπα ρεπορτάζ, πρακτικά δικαστηρίων, έρευνες του FBI και του Υπουργείου Δικαιοσύνης, μαρτυρίες, κοινωνιολογικές έρευνες, αλλά και έγγραφα της Αστυνομίας του Ντιτρόιτ και του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, που δεν είχαν δει ποτέ το φως της δημοσιότητας.
Από τις πολλές προσωπικές ιστορίες που άκουσε ο Μπόαλ, ξεχώρισε ιδιαίτερα μία: αυτή του Λάρι Ριντ, τραγουδιστή των Dramatics -δημοφιλής, ανερχόμενη μπάντα- ο οποίος είχε κλείσει δωμάτιο στο Ξενοδοχείο Algiers μαζί με τον φίλο του, Φρεντ Τεμπλ.
Ο Μπόαλ έψαξε για τον Ριντ, που δεν είχε μιλήσει δημόσια για το περιστατικό εδώ και δεκαετίες. Παρότι διστακτικός στην αρχή, τελικά ο Ριντ, μοιράστηκε τις επώδυνες εμπειρίες του από τη νύχτα στο Algiers και ο Μπόαλ συγκινήθηκε τόσο, ώστε αποφάσισε να μεταφέρει αυτήν, την αδίκως παραμελημένη ιστορική στιγμή, στον κινηματογράφο.
Η αφήγηση των πραγματικών αυτών περιστατικών ενείχε, φυσικά, τη σπουδαία ευθύνη να δοθεί δίκαια και άκριτα η ιστορία εκείνης της βραδιάς. Όπως αναφέρει η Μπίγκελοου, «Όταν γυρίζεις μία ταινία για ένα αληθινό περιστατικό και γνωρίζεις τους ανθρώπους, που ήταν αυτόπτες μάρτυρες σε αυτό, θέλεις να εξασφαλίσεις πως οι εμπειρίες τους δεν συνέβησαν μάταια…»
