Αμνησία

Ο κ. Καραμανλής ο Β? (ο μικρός) επί ένα χρόνο απέφυγε οποιαδήποτε αναφορά στα πεπραγμένα της πρωθυπουργίας του. Παρά τις δυστυχίες που ακολούθησαν την ατυχέστατη για τη χώρα και τους κατοίκους της διακυβέρνησή του, προτίμησε τη σιωπή, επενδύοντας στη λήθη και την αποφυγή σύγκρισης με τον νυν πρωθυπουργό. Τελευταία απολάκτισε την ευκαιρία που του προσφέρθηκε με τη διερεύνηση του σκανδάλου του Βατοπεδίου και παρ? ότι κατά το παρελθόν είχε αναλάβει την πολιτική ευθύνη, αρνήθηκε τώρα την ύπαρξή του υπερασπιζόμενος τους υπουργούς του, διότι προφανώς (και δυστυχώς) η ανάγκη προστασίας τους υπερίσχυσε της αλήθειας. Αν συνόδευε την επιστολή του με ένα απλό ´συγγνώμη´ προς την κοινωνία, η οποία είδε τη σεμνότητα και την ταπεινότητα των πολιτικών και των μοναζόντων υπηρετών της να μετατρέπονται σε απύλωτη απληστία και φαταουλισμό (αλήθεια κ. πρόεδρε, όταν οι υπουργοί σας προσέφεραν στη νεολαία της χώρας τέτοια παραδείγματα, λέτε να μην υπήρξε ζημία του Δημοσίου?;!) ίσως ο απλός πολίτης, πεπεισμένος ότι κανείς υψηλά ιστάμενος δεν ´πληρώνει´ λάθη και παραλείψεις του, να δεχόταν το εύρος της δεκαετίας που έθεσε ο κ. Μητσοτάκης για χρονικό ορίζοντα λήθης. Αλλά, να κατεβάσουμε τον πήχη της μνήμης στους δώδεκα μήνες είναι διαστροφή.    
ΑΕΣ