Ας είναι καλά η Βασιλική που µας γυρίζει µε τα “Χανιώτικα νέα” χρόνια και δεκαετίες πριν και έτσι θυµόµαστε ώρες και ηµέρες που δεν ξανάρχονται πλέον.
Στο φύλλο των “Χ.Ν.” της 24ης Φεβρουαρίου, δηµοσιεύει κείµενό µου, της 29ης Μαρτίου 1970, για την διοργάνωση Σχολής Αναρρίχησης στον Καλαθά από τον Ορειβατικό Χανίων.
Σε αυτή την πρώτη σχολή στα Χανιά, ήρθαν εκπαιδευτές, νοµίζω από Καβάλα, τρεις νεαροί άξιοι στο θέµα, φίλοι: Οι Π. Παπαδόπουλος, Πασ. Τυρνίνης και Στέργιος Χατζηγεωργίου. Την 5η ∆εκεµβρίου 1976, οι τρεις και άλλοι δύο νεαροί ορειβάτες και µια κοπέλα, επιχείρησαν ανάβαση στον παγωµένο Όλυµπο όταν, στην τοποθεσία Στεφάνι, τους παρέσυρε όλους χιονοστιβάδα. Είναι το µεγαλύτερο όµοιο δυστύχηµα στην Ελλάδα µέχρι σήµερα.
Μετά από είκοσι χρόνια, η Σχολή λειτούργησε και πάλι στην ίδια τοποθεσία, στους όρθιους βράχους, πίσω από τη νέα δεξαµενή και ίσως ακόµη υπάρχουν εκεί αναρριχητικές βίδες και κρίκοι.
Αργότερα, λειτούργησαν (1989) στο Λινοσέλι Γκίγκιλου, µε διαµονή εκεί και στα νεότερα χρόνια πλέον αλλά µε καλύτερη οργάνωση και υλικά. Υπάρχουν δε εκπαιδευτικές πίστες (τοίχοι) αναρρίχησης για παιδιά στα γραφεία του Ορειβατικού και το καταφύγιο Ταύρης.
Ας σηµειωθεί ότι οι αναρριχητικές διαδροµές στον Γκίγκιλο είναι διεθνούς φήµης και προτίµησης.
Ο κορυφαίος αναρριχητής του Ορειβατικού µας ήταν και είναι ο Παρασκευάς Καστρινάκης, που το 1970 παρακολούθησε σχολή εκπαιδευτών ορειβασίας στο Chamonix της Γαλλίας µε δυσκολότατες διαδροµές σε υψόµετρα 4.000 µ., στις Άλπεις και τα επόµενα χρόνια, ζώντας κυρίως στην Γερµανία, αναδείχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους στην Ευρώπη µε µοναδικές αναρριχήσεις και επιτεύγµατα στις κατακόρυφες παγωµένες πλαγιές των Άλπεων, µερικές φορές, και µε την καταγωγή από τα Χανιά, Ρούλα Χατζηµανωλάκη.
Τη δηµοσίευση αφιερώνω στους τρεις αλησµόνητους φίλους που έφυγαν τόσο νέοι αλλά πάνω στο αγαπηµένο τους βουνό των θεών.
