Μου έστειλαν τετρασέλιδο προεκλογικό πρόγραμμα από την προηγούμενη εκλογική μάχη σε Καποδιστριακό Δήμο του Νομού, το εξώφυλλο του οποίου κοσμούσε ως πυροτέχνημα η λέξη «ήθος». Το συνόδευαν με την παρατήρηση ότι από τα περίπου 40 καίρια, κατά την εκτίμηση των συντακτών του, προβλήματα του Δήμου για τα οποία αναλαμβανόταν δέσμευση ότι «θα» εύρισκαν τη λύση τους στην παρελθούσα περίοδο, μόνο ένα, όπως με διαβεβαίωναν, και μάλιστα όχι από τα πιο ουσιώδη, προσεγγίστηκε με πρόχειρο και καθόλου αποτελεσματικό τρόπο. Δεν νομίζω ότι θα ήταν λάθος αν έλεγα ότι η αθέτηση από εκλεγμένους ανειλημμένων υποχρεώσεων και μάλιστα εκείνων που δεν εξαρτώνται από την διάθεση κονδυλίων εκ μέρους του κράτους, αποτελεί εξαπάτηση των δημοτών, δηλωτική ελλείμματος ήθους. Και όμως εκείνο που παρατηρείται είναι ότι, όσο πιο μακριά από τα υπεσχημένα είναι ο απολογισμός κάποιων απερχομένων και εκ νέου υποψηφίων δημάρχων, τόσο περισσότερο αυτοδιαφημίζεται το «ήθος και η ηθική» τους. Ως τα δυο αυτά χαρακτηριστικά να μην βαθμολογούνται από τους δημότες – κριτές για να βαρύνουν στη κάλπη, αλλά προεξοφλούνται διαφημιζόμενα δωρεάν θεωρούμενα «copyright» από εκείνους που τα επικαλούνται για να καλύψουν την ποιοτική φτώχεια τους αλλά και την αναποτελεσματικότητά τους σε παραγωγή αυτοδιοικητικού έργου. Θεμιτός ο οποιοσδήποτε ισχυρισμός για ικανότητες παραγωγής έργου ακόμη κι όταν η πραγματικότητα βοά για το αντίθετο, αλλά η επίκληση του δικού σου άμεμπτου ήθους, με υπονοούμενο ότι οι αντίπαλοι σου στερούνται ήθους, είναι? ανήθικο.
ΑΕΣ
