Κύριε διευθυντά,
εγώ κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω φράσεις που αφορούν τη συμπεριφορά κάποιων παιδιών και συμπυκνώνονται στις λέξεις ´διάσπαση της προσοχής´, ´επιθετικότητα´ και άλλες παρόμοιες, δυσανασχετώ πολύ;
Δεν γνωρίζουμε άραγε, ότι για τα φαινόμενα που παρουσιάζουν οι μικροί, φταίνε οι μεγάλοι; Είχαμε τη θέληση, πριν χρησιμοποιήσουμε τις έννοιες αυτές, να υπεισέλθουμε στα δεδομένα, τους ρυθμούς αναπτύξεως και τους παράγοντες εκείνους, που επηρέασαν λιγότερο θετικά την εξέλιξη ενός παιδιού;
Με το μικρό αυτό σημείωμα θα ήθελα να συμβάλλω σε έναν προβληματισμό, που στοχεύει στη μείωση του στιγματισμού και, αντίστοιχα, στη εξάπλωση του στοχασμού για τα παιδιά ή τους νέους νέες τους/τις λιγότερο προνομιούχους/ες.
Θα παρακαλούσα, λοιπόν, να είμαστε πολύ προσεκτικοί/προσεκτικές με τη χρήση των παραπάνω εννοιών.
Ας αναρωτηθούμε: Προτείναμε να συμπεριλάβουμε ένα παιδί σε μια εύκολη, απλή δραστηριότητα απ? όπου θα έπαιρνε μαζί του επιβεβαίωση και χαρά;
Μιλάμε μαζί του στη γλώσσα του ή μιλάμε μέσω παραγράφων από το Διαδίκτυο; Δημιουργήσαμε κάποιες προϋποθέσεις, ώστε να το κοιτάξουμε και να μας κοιτάξει στα μάτια; Να του πούμε, τι θέλουμε;
Του μιλήσαμε με προσοχή ή του μιλήσαμε με το κεφάλι στραμμένο αλλού;
Ισχυρίζομαι, ότι κενά στη μνήμη παρουσιάζει ο μαθητής, ο οποίος ωθείται προς την αποστήθιση. Την αλληλοδιαδοχικότητα την κατακτά μέσα από τη συνέργεια των οφθαλμών του με τα χέρια του, φτάνει να του ζητηθεί αυτό, το να συλλειτουργήσει δηλαδή, σ? ένα περιεχόμενο με νόημα. Η ´ρημάδα´ αυτό το ξένο προς τον ψυχισμό μας εφεύρημα, απασχολεί τα μάτια και τα αυτιά μας με λύσεις που το ίδιο προτείνει. Δεν ευρισκόμεθα σε μια διαδικασία να σκεφτούμε? Την ίδια ώρα ακυρώνονται όλες οι άλλες μας ανάγκες ή δυνατότητες? Ζωή με όρεξη για επικοινωνία δεν νοείται, όταν το άλφα και το ωμέγα της ζωής αυτής δεν είναι το συναίσθημα. Και το συναίσθημα εγείρεται μέσα από τις πραγματικές δράσεις. Όταν το ίδιο το παιδί αυτό μπορεί να γίνει συμμέτοχος στο καλό, γιατί να επιδείξει άλλα χαρακτηριστικά;
Στη φύση του παιδιού υπάρχει το εμπρός, η πρόοδος, όχι η στασιμότητα. Γιατί να μην πούμε: για το παρόν χρονικό σημείο, θεωρώ ότι παρουσιάζει σημεία από? Και όχι! ´Είναι?´, ´Είναι?´, ´Είναι?´. Κάνετε μια προσπάθεια να φυτέψετε με τα παιδιά. Βάλετε τα να τα παρακολουθήσουν? Οδηγήσετε τα στο ν? αναλάβουν ευθύνη. Ν? αποκτήσει το βλέμμα τους λαχτάρα γι? αυτό που συντελείται στην πραγματική ζωή!
Κύριε διευθυντά, στο πλαίσιο της παραπάνω επισημάνσεως τις ευχαριστίες μου προς τον κ. συντάκτη της στήλης: ´Συμβαίνουν στον πλανήτη Γη´, για την καταχώριση της ιστορίας του νεαρού κυρίου από την Κίνα, ο οποίος, αφού έχασε σε ηλικία 10 χρονών τα χέρια του, παίζει πιάνο -και βραβεύθηκε βέβαια γι? αυτό- με τα δάχτυλα των ποδιών του!
Ίσως έχουμε φτάσει ως κοινωνία, και όχι τυχαία, σ? ένα χρονικό σημείο, απ? όπου λείπει το κουράγιο, η φαντασία, και, ενώ θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε χωρίς συστολή εκφράσεις με αρνητική χροιά, για τους ανθρώπους που έχουν συμβάλει, σε αυτό, χρησιμοποιούμε τις λέξεις και τις έννοιες για τα θύματα, που είναι συνήθως οι περισσότερο ευάλωτες ομάδες, όπως οι νέοι και τα παιδιά?
Ελένη Μαραθάκη – Αναστασάκη
