Η συν-ευθύνη και οι ανεύθυνοι

ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ της συν-ευθύνης της κοινωνίας μας για ό,τι και όσα μας συμβαίνουν ή δεν έγινε ακόμη κατανοητό ή δεν επιτρέπεται να γίνει από τα ίδια τα συμφέροντα που επιδιώκουν κάτι τέτοιο. Ας πούμε, έχουμε άραγε το θάρρος να κοιταχτούμε στον καθρέφτη της αλήθειας; Να αντικρίσουμε την ωμή πραγματικότητα; Ποιοι είμαστε, πώς ζούσαμε τόσα χρόνια, ποιους ψηφίζαμε και με ποια κριτήρια; Τι ρουσφέτια ζητούσαμε, τι παρακάμψεις απ? τα νόμιμα επιδιώκαμε; Ποια ήταν τα «ιδανικά» στη ζωή μας, πως διαπλάσαμε τις μεταπολεμικές γενιές, τι παιδεία προσφέραμε;
ΕΞΗΝΤΑ χρόνια μετά το τέλος του πολέμου στη χώρα μας, έχουμε μια δεξιά που «δεν αλλάζει με τίποτε», αφού φοράει διαφορετικές λεοντές. Παραμένει δε έξω από την πραγματικότητα της ευρωπαϊκής δεξιάς, κάνει μερικά «λίφτινγκ» ανανέωσης και δοθείσης πρώτης ευκαιρίας «ξανά προς τη συντήρηση (και τη διαφθορά) τραβά». Όσο για την Αριστερά (όση υπάρχει απ΄αυτήν ακόμη στη χώρα μας), είναι διασπασμένη σε «συνιστώσες», ποικίλα κόμματα και κομματίδια, με κυρίαρχο του παιχνιδιού το ΚΚΕ. Ένα ΚΚΕ που όμως είναι ασυγχώρητος «νοσταλγός» του παρελθόντος. Ειδικότερα των ιδεολογημάτων (και της πρακτικής;) της σταλινικής περιόδου.
Ο ΚΟΣΜΟΣ αλλάζει ραγδαία. Η κατάσταση των πολιτών μιας χώρας δεν είναι ευθύνη μόνο των ιδίων και των κομμάτων εξουσίας. Η συν-ευθύνη βαραίνει όλους, και κανένας δεν είναι αμέτοχος μιας οποιασδήποτε κρίσης πλήττει (ή θα πλήξει) μια χώρα. Τους ισχυριζόμενους σε τέτοιες περιπτώσεις πολιτικούς -των μικρών κομμάτων- ότι είναι ανεύθυνοι για την κατάσταση, ο λαός τους τιμωρεί ως πραγματικά συν-υπεύθυνους? Όλοι και όλα (τα ανεύθυνα) εντάσσονται στο παιχνίδι μιας εξουσίας. Που όταν είναι εκτός της ουσίας των πραγμάτων και της ζωής των πολιτών (εξουσίας), συνιστούν και το αμέτοχο. Αλλά σε μια τέτοια περίπτωση, τι άλλο μπορεί να είναι ένα ανεύθυνο, αν δεν είναι μόνο «πολιτικός» τυχοδιωκτισμός;
(Στ.Γ.Κ.)