´Την τελευταία θέση μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης καταλαμβάνει η Ελλάδα σε θέματα διαφάνειας. Με βάση τον «δείκτη αντίληψης της διαφθοράς του 2010», που παρακολουθεί η Διεθνής Οργάνωση για τη Διαφάνεια, η χώρα μας καταλαμβάνει την 78η θέση στον κόσμο´ (ο Τύπος, 26-10-10).
ΒΕΒΑΙΑ, η παραπάνω διαπίστωση δεν κομίζει «γλαύκα εις Αθήνας». Χρόνια τώρα, ειδικά τα χρόνια της Ν.Δ. του Κ. Καραμανλή, η λέξη διαφθορά είχε γίνει συνώνυμη με την «καλημέρα» στα κανάλια και τον Τύπο. Το κράτος «μπάχαλο», της «ρεμούλας», της «μίζας» κ.λπ. ήταν κοινός τόπος και δεν ξένιζε κανένα μας. Είπαμε πως θα βλέπαμε με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μερικά από εκείνα τα «λαμόγια» και τους «χρυσοκάνθαρους» κουμπάρους ή τους ημετέρους, τους βουτηγμένους στη διαφθορά και τα σκάνδαλα, να την πληρώνουν. Ρουθούνι δεν άνοιξε. Κανείς δεν «μάτωσε» (τι ρήμα κι αυτό!) πλην του απλού ελληνικού λαού (μισθωτοί-συνταξιούχοι)!
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ, με μια τέτοια τακτική «ενθάρρυνσης» ή «αποσιώπησης» ή «συμψηφισμού» της διαφθοράς των κομμάτων εξουσίας και των πολιτών τους, μια κάθαρση στο δημόσιο τομέα, στις δημόσιες υπηρεσίες, στις σχέσεις και κράτους και υπηκόων αποτελεί ένα ανέφικτο, ουτοπικό όνειρο. Οι υπάρχοντες ελεγκτικοί μηχανισμοί αποδεικνύονται αναποτελεσματικοί ή ανύπαρκτοι, η δε δικαιοσύνη παραμένει δέσμια των πολιτικών (που-θα θυμάστε- έχουν μιλήσει ανερυθρίαστα για την «ηθική υπόσταση» του ρουσφετιού-Βουλγαράκης). Έτσι, η ελληνική πολιτική κάθε φορά που συναντά τη διαφθορά ηττάται οικτρά και ταπεινωτικά. Η διαφθορά αρχικά διαβρώνει τους θεσμούς, με λίγους επιτήδειους πολιτικάντηδες που έχουν το ταλέντο στο να αλώνουν τις ρυθμίσεις που επιτάσσουν οι νόμοι και οι κανόνες δικαίου. Γιατί, λοιπόν, να μας ξενίζει η «πρωτιά» μας στη διαφθορά.
Στ.Γ.Κ.
