Κύριε διευθυντά,
συνεχίζει να ξαφνιάζει ευχάριστα το πνευματικό κοινό της πόλης μας, ο εικαστικός δημιουργός Γιάννης Μαρκαντωνάκης με την πολυσχιδή δραστηριότητά του και την προσωπική σφραγίδα βιωματικής και εκφραστικής ελευθερίας.
Η υπαρξιακή ανάγκη για ελευθερία και πνευματική αναγέννηση στην ?οικονομική κατοχή της κερδοσκοπικής ξενοκρατίας?, της Εποχής Μνημονίου, πηγαία αναβλύζει μέσα του και μας παρακινεί για μια δημιουργική αντίσταση. Η δυναμική παρουσία του μέσα στο 2010 ξεκίνησε με την εντυπωσιακή installation (εγκατάσταση) «ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΕΙΡΟΕΙΔΗ ΕΛΙΚΑ? ΑΝΑΠΤΥΞΗ», στην έκθεση Χανιωτών εικαστικών δημιουργών στη Δημοτική Πινακοθήκη (Φλεβ. – Απρ. 2010), συνεχίσθηκε με το αφιέρωμα στον μεγάλο Έλληνα κινηματογραφιστή – δημιουργό Ν. Κούνδουρο, έφτασε στο αποκορύφωμα με το υπέροχο Γλυπτό – Μνημείο Πεσόντων Αεροπόρων ?Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΙΚΑΡΟΥ? που εκτίθεται σε δημόσια θέα στο πάρκο της Βίλλας Κούνδουρου και συνεχίζεται σήμερα με τη δημιουργία Σχολής Εικαστικών Τεχνών, τον ?ΧΩΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΧΑΝΙΩΝ?, ένα πρωτοποριακό βήμα μάθησης και έκφρασης νέων και καταξιωμένων καλλιτεχνικών και πνευματικών δημιουργών. Όλη αυτή η δραστηριότητα να μετατρέπει τη σκουριά και το περιττό σκουπίδι σε έργο τέχνης, να εκφράζει την υπαρξιακή του θέληση την ώρα που πέφτει να ξανασηκωθεί, παράλληλα με τον σεβασμό προς τον δάσκαλο – δημιουργό και την αγάπη προς το νέο άνθρωπο να του μάθει τα μυστικά της τέχνης, όλη αυτή η έκφραση Δημιουργικής Ανυπακοής και Ελευθερίας με την οποία είναι εμποτισμένο το DNA του Έλληνα, τον διαμορφώνει σε ένα γνήσιο βιωματικό καλλιτέχνη.
Στον Φίλο αυτό μέσα από τους κοινούς δρόμους δημιουργίας και τα πολυσχιδή διαφορετικά μονοπάτια έκφρασης αφιερώνω το ποίημά μου.
DNA
ΜΙΑ ΣΠΕΙΡΑ ΜΕ ΜΙΑ ΕΛΙΚΑ ΑΝΘΟΥΣ
(Αφιερωμένο στον εικαστικό και φίλο Γιάννη Μαρκαντωνάκη)
Η σπηλιά, ο πηλός και η σπείρα
Η θηλή, ο μαστός και η πείνα,
Η τροφή κι ο έμβιος χώρος.
Η γραμμή τη ζωή συμβολίζει,
Τις πτυχές της αδρά ζωγραφίζει,
Μια ιδέα στη μνήμη τυπώνει,
Μία πράξη που ποτέ δεν τελειώνει.
Μια τελεία η αρχή και το τέλος,
Ένας κύκλος μικρός συμπαγής,
Μία γραμμή που θ΄αρχίσει και θα γίνει καμπύλη,
Μία σπείρα συνεχούς διαστολής.
Ένα όριο, ο χρυσός αριθμός,
Ένα φ που τον κύκλο διπλώνει,
Μία λάμψη φωτός, ένα γράμμα απλό,
Της ζωής χορηγός.
Η ροή που τον πάγο ραγίζει,
Το θεριό στερεό που θα γίνει νερό,
Το φυτό που δειλά ξανανθίζει,
Ένας έλικας που ζητά ουρανό.
Ένα αγγείο χαμένο ,
Της σκαπάνης βραβείο θαμμένο,
Ένα κέλυφος,
Μία σπείρα με μια έλικα άνθους,
Μια εικόνα ενός ήρεμου πάθους,
Δείγμα τέχνης απτής,
Μινωικής αισθητικής.
Φαίδων Ευπειθέας
