Κεντρική προεκλογική στόχευση της Αντιπολίτευσης (για να θολώσει τα νερά) είναι ν? αμφισβητήσει τη ροή οικονομικών πόρων προς την περιφερειακή Διοίκηση από την κυβέρνηση κατά την εφαρμογή του «Καλλικράτη».
Οι φωνασκίες υποκρύπτουν τη νοσηρή αντίληψη της ελληνικής κοινωνίας για το «κράτος ? Πατερούλη» που διοχετεύει αφειδώς παραδάκι σε αρτηριοσκληρωντικούς μηχανισμούς, που ξοδεύουν χωρίς να ελέγχονται.
Πολιτικές μαυρογυαλούρειου τέλματος χωρίς παγκοσμιοποιημένη φαντασία και τόλμη του επιχειρείν.
Αυτά ήταν ανεκτά στη δεκαετία του 1950. Τώρα η πολιτική ευφυία αποκεντρώνεται, οι συλλογικότητες επαναπροσδιορίζονται και οι συγκυρίες μεταβάλλουν την οικονομική περιρρέουσα ατμόσφαιρα, διαρκώς.
Άτολμη και φοβική επιλογή χωρίς όραμα και σχέδια, που δεν κατανοεί τις προκλήσεις των καιρών.
Προσληψούλες πελατειακές, απομύζηση του κρατικού κορβανά και πλήρη εξάρτηση από την κεντρική εξουσία.
Αυτός, όμως, ο ιστορικός κύκλος έκλεισε?
Γ. Ουν.
