«Ανθρώποις γίγνεσθαι οκόσα θέλουσιν ουκ άμεινον»
Για τους ανθρώπους να γίνονται όσα θέλουν δεν είναι το καλύτερο.
(Ηράκλειτος, απόσπασμα 110)
Αξιότιμοι, κυρία και κύριοι, υποψήφιοι δήμαρχοι του νέου Δήμου Κισάμου, διάβασα με προσοχή τα προγράμματά σας, με τα οποία υπόσχεσθε για τους δημότες ό,τι εσείς θεωρείτε καλύτερο.
Και οι τρεις σας κάνετε λόγο για οδικούς άξονες, λιμνοδεξαμενές και φράγματα, «ποτάμια και γεφύρια» και για πολλά άλλα αναπτυξιακά έργα, τα οποία θα δώσουν οικονομική ανάσα και δύναμη στον οικονομικά χειμαζόμενο τόπο μας. Και βέβαια είναι καλά όλ? αυτά και απολύτως αναγκαία, διότι, κατά πως έλεγαν οι Λατίνοι «πρώτα να ζει κανείς και ύστερα να φιλοσοφεί» («primum vivere et deinde philosophari»). Αλλ? όμως ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με το ψωμί αλλά και με το πνεύμα («ουκ επ? άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος…»). Και περίλυπος διαπιστώνω πως για τα μέγιστα και τα τίμια, δηλονότι για πολιτισμό, παράδοση και ιστορία ουδείς από εσάς κάνει λόγο!
Γι? αυτό, λοιπόν, ακούστε το καλύτερο από έναν άνθρωπο που δεν είναι άμουσος και απαίδευτος αλλά που διαρκώς με τα δημοσιεύματά του μάχεται για τον τόπο και που με τον τρόπο του διακονεί την παράδοση και την ιστορία μας.
(«Άκουε γέρου συμβουλή και παιδεμένου γνώμη»).
Βέβαια ο ένας από εσάς θα γίνει δήμαρχος, ενώ οι άλλοι δύο θα είναι στην Αντιπολίτευση. Όμως όλοι σας έχετε έναν σημαντικότατο θεσμικό ρόλο. Γι? αυτό ιδού ο καλοπροαίρετος προτρεπτικός μου λόγος:
Α) Η επική Μάχη της Κρήτης άρχισε από τον Καστελλιανό κάμπο, όπως τόσο πολύ χαρακτηριστικά την απεικονίζει στον περίφημο ζωγραφικό πίνακά του ο αοίδιμος Καστελλιανός Γιάννης Ανουσάκης.
Εκεί έπεσε μαχόμενος υπέρ πατρίδος ο πρώτος νεκρός πολίτης αλλά και ο πρώτος που εφόνευσε Γερμανό αλεξιπτωτιστή, ο κάτοικος Καστελλίου Κισάμου και από το χωριό Τζιτζιφές Αποκορώνου καταγόμενος, αείμνηστος ήρωας Θεμιστοκλής Τζιγκουνάκης. Αλλά εκεί και τότε έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι και άλλοι απλοί πολίτες, οι οποίοι βέβαια σχεδόν άοπλοι αντιμετώπισαν και εφόνευσαν πολλούς ουρανοκατέβατους σιδερόφρακτους Γερμαναράδες!
Και για τον λόγο αυτόν εκεί, αργότερα και μάλλον πρόχειρα, φτιάχθηκε, σ? ένα τοιχαράκι, ένα όχι δόξας και τιμής μνημείο, μα μνήμα και χλεύη της θυσίας και της ιστορικής μνήμης!
Και μια επιτόπια επίσκεψη βεβαιώνει του λόγου το ασφαλές. Αλλά για το θέμα αυτό επανειλημμένως με δημοσιεύματά μου έχω ασχοληθεί καθώς και με προφορικά διαβήματά μου σε πρώην δημάρχους, έχω εισηγηθεί τα δέοντα, πλην όμως «φωνή βοώντος εν τη ερήμω»…
Φροντίστε, λοιπόν, να δημιουργηθεί πια εκεί ένα μνημείο μεγαλοπρεπές και αντάξιο της ιστορίας, όπου σε αναθηματική στήλη να μνημονεύονται ες αεί και ονομαστί εκείνοι οι ήρωες.
Β) Μεριμνήσετε να βρείτε χρόνο και χρήμα (χορηγοί θα βρεθούν) για να γραφτεί ένα λεύκωμα ? μαρτυρολόγιο, που θα εμπεριέχει όχι μόνον τους τουρκομάχους και τους ήρωες των Βαλκανικών πολέμων αλλά και των νεκρών της Μικρασιατικής καταστροφής καθώς και των θυμάτων του Ναζισμού, οι οποίοι ή ένστολοι και στρατευμένοι εθυσιάστηκαν μαχόμενοι υπέρ βωμών και εστιών ή άμαχοι και φιλοπάτριδες πολίτες βασανίστηκαν θηριωδώς κι εκτελέσθηκαν ανελέητα από τις ορδές του Χίτλερ, εδώ και στα στρατόπεδα της Ναζιστικής Γερμανίας είτε πάλι άμαχοι και ανύποπτοι κατακομματιάσθηκαν φρικτά από τις γερμανικές νάρκες.
Το λεύκωμα αυτό θα είναι μεγάλη εθνική προσφορά αλλά και πολύτιμο κειμήλιο στα παιδιά και τους επιγόνους μας.
Γ) Να δημιουργήσετε, το δυνατόν συντομότερον, ένα σύγχρονο και λαμπρό Πνευματικό και Πολιτιστικό Κέντρο στον Δήμο Κισάμου, που να μην έχει καμιά σχέση και ομοιότητα μ? εκείνο το ευτελές και σαν κατακόμβη, που τώρα υπάρχει στα υπόγεια του Δημαρχιακού Μεγάρου Κισάμου.
Δ) Ν? αναδείξετε και να προβάλλετε σωστά τους αρχαιολογικούς χώρους, τους ιστορικούς τόπους και τα μνημεία ιστορίας και πολιτισμού της Κισάμου. Διότι αυτά είναι ο πραγματικός πλούτος, το καμάρι και καύχημά μας.
Ε) Να καθιερώσετε και αμέσως βραβεία για τον αξιότερο και καλύτερο του τόπου μας πνευματικό άνθρωπο, εκπαιδευτικό, υπάλληλο, ελεύθερο επαγγελματία, αγρότη, αλιέα κ.λπ.
Διότι «σε όποιες Πολιτείες έχουν θεσμοθετηθεί για την αρετή μεγάλα βραβεία, εκεί και σ? αυτές υπάρχουν άριστοι πολίτες» («άθλα γαρ οις κείται αρετής μέγιστα, τοις δε και άνδρες άριστοι πολιτεύουσιν» Θουκυδίδη, «Περικλέους Επιτάφιος», Κεφ. 46).
ΣΤ) Εσείς επιτέλους να τιμήσετε ηθικά και δημόσια τους καθηγητές και δασκάλους και προπαντός τους ξεχασμένους συνταξιούχους. Διότι στους μεν γονείς σας οφείλετε το ´ζην´ στους δε δασκάλους σας το ´ευ ζην´.
Ζ) Και τελειώνω υπενθυμίζοντας το ιστορικό δίδαγμα:
«Λαός που την παράδοση ξεχνά και δε θυμάται,
στον λήθαργο της λησμονιάς παντοτινά κοιμάται»…
Αυτά και έρρωσθε, η δε κάλπη ν? αναδείξει τον αξιότερο.
Υ.Γ. Η τήρηση και η πραγμάτωση των παραπάνω παραινέσεών μου επαφίεται στις ευαισθησίες και τις ανησυχίες σας περί πατρίδας, παράδοσης και ιστορίας μας αλλά προπάντων σ? αυτές των νεοεκλεγμένων εκπαιδευτικών συμβούλων.
Δημήτρης Γεωργακάκης,
φιλόλογος
