Για μια ?παρέλαση? που δεν έγινε

Κύριε διευθυντά,
με αφορμή την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και όσα κατά τη διάρκειά της διαδραματίστηκαν, παρακολουθώ μέσα από τις στήλες της εφημερίδας σας, μέρες τώρα, να ´παίζεται´ από κάποιους που ανήκαν σ? έναν συγκεκριμένο ιδεολογικό πολιτικό πολυχώρο ένα ύπουλο, υποκριτικό και ξεδιάντροπο θα ?λεγα παιχνίδι σε βάρος της μαθητικής κοινότητας, παιχνίδι που γίνεται επικίνδυνο όταν σε συμμετοχή πρωτοστατούν οι ίδιοι οι δάσκαλοι των παιδιών.
Επειδή, κύριε διευθυντά, κανένας μας δεν ξεφύτρωσε από το πουθενά σ? αυτόν τον τόπο που ζούμε, στον τόπο που μας ´πληγώνει´ αλλά τον αγαπάμε, επιτρέψτε μου να καταθέσω και τη δική μου μαρτυρία.
Προσωπικά είμαι γονέας τριών παιδιών, που τώρα έχουν μεγαλώσει, με πτυχίο Νομικής το πρώτο και δημόσιο υπάλληλο, με πτυχίο Χημικού Μηχανικού, μεταπτυχιακού και διδακτορικού το δεύτερο, να βγάζει το μεροκάματο σε ερευνητικό κέντρο στο εξωτερικό και με πτυχίο στα χρηματοοικονομικά και μεταπτυχιακό το τρίτο να ψάχνει για δουλειά.
Ποτέ δεν αποθάρρυνα τα παιδιά μου να συμμετέχουν σε τέτοιες μορφές διαμαρτυρίες, το έπραττα όχι γιατί πίστευα ότι η πολιτεία θα ´έτεινε ενήκο ον ους´  και θα δικαίωνε τον αγώνα τους αλλά γιατί μέσα απ´ αυτόν θα χαλύβδωναν τον χαρακτήρα τους, θα ολοκλήρωναν την προσωπικότητά τους, προκειμένου αργότερα να είναι έτοιμα ν´ αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής. Θυμάμαι μάλιστα όταν κάποια μέρα ο μικρός επέστρεψε νωρίς από το σχολείο λέγοντάς μου ότι έχουν αποφασίσει κατάληψη, τον έπεισα να επιστρέψει και να παραμείνει εκεί με τους συμμαθητές του όσο θα διαρκεί, τονίζοντάς του ότι κατάληψη δε σημαίνει μόνο απόφαση κι ύστερα αλυσίδα και λουκέτο, αλλά διαρκή τους παρουσία στον χώρο.
Δεν κατανοώ γιατί στις καταλήψεις δεν πρωτοστατούν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, ζητώντας την αρωγή των μαθητών και των γονιών τους προκειμένου να γκρεμίσουν αυτό το επί χρόνια σαθρό εκπαιδευτικό σύστημα που αναγκάζει τους γονείς να συνθλίβουν τα οικονομικά από τα νόμιμα και παράνομα φροντιστήρια και τους μαθητές να εργάζονται σε ´διπλή βάρδια´.
Δεν κατανοώ γιατί οι μαθητές δε μαθαίνουν μόνο στα σχολεία. Αναρωτήθηκαν άραγε οι ίδιοι (οι δάσκαλοι) γιατί σε άλλες χώρες δεν λειτουργούν παρόμοιες επιχειρήσεις νόμιμες ή παράνομες;
Αδυνατώ επίσης να ερμηνεύσω την αποχή απ´ τον διάλογο εκείνων που ´πληρώνουν το μάρμαρο´, δηλαδή των γονιών, εξαιτίας αυτής της παράνοιας αυτού του μπάχαλου που χρόνια τώρα επικρατεί στην εκπαίδευση με θύματα στην ουσία τα ίδια τα παιδιά.
Αντί λοιπόν πρώτο θέμα στην ατζέντα της συζήτησης μεταξύ των δασκάλων, γονιών και μαθητών να είναι πως τα παιδιά να αποκτούν γνώσεις (εκτός των άλλων) χωρίς τη λεηλασία του εισοδήματος των γονιών τους και τη δική τους εξουθενωτική προσπάθεια (γιατί προσπάθεια χρειάζεται), κάποιοι στην επίμονη προσπάθειά τους να επαναστατήσουν ειρηνικώς επιμένουν να κατευθύνουν τη συζήτηση εκεί που τους βολεύει.
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι τα προβλήματα της μαθητικής κοινότητας λύθηκαν την επόμενη της 28ης Οκτωβρίου. Ούτε θα λυθούν μέχρι την παραμονή της 25ης Μαρτίου.
Τέλος σέβομαι απόλυτα όλους εκείνους που είναι αντίθετοι με παρελάσεις επετειακού χαρακτήρα. Είναι δικαίωμά τους να αντιτίθενται. Χρειάζεται όμως αγώνας για ν´ αποτελέσουν πλειοψηφικό ρεύμα, διότι η δημοκρατία στην οποία όλοι πιστεύουμε έτσι λειτουργεί και ευτυχώς.
Μουρδικούδης Παναγιώτης